ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 104

เหยากุ้ยเหรินสีหน้าชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นก็สู่สภาวะปกติพร้อมพูดด้วยรอยยิ้มบาง "เสด็จน้อง เจ้ากังวลมากเกินไป เพียง แต่อีกสักพักจะต้องมีบางอย่างผิดปกติกับการแสดงบรรเลงนี้"

หลันกุ้ยเหรินเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเหยากุ้ยเหรินอยู่ตลอดเวลาก็รู้สึกอึดอัดไปทั่วร่าง นี่มันจะเสแสร้งมากเกินไปมั๊ย !

จึงเลือกหันหน้าหนีเพื่อไม่อยากมองนาง

และก็ไม่รู้ว่าสรุปฝนจะตกหรือไม่ตก ดีที่สุดเลยก็คือรีบทำให้ผู้หญิงข้าง ๆ นางเปียกโชกเหมือนลูกหมาตกน้ำจนตรอกได้ยิ่งดี

"มีคนให้ข้าเอาของนี้มาให้แก่เจ้า" นางข้าหลวงแปลกหน้าคนหนึ่งมาที่ด้านหลังลู่ยุ๋นหลัวและยื่นกระดาษให้นางหนึ่งแผ่น

ลู่ยุ๋นหลัวงุนงงเล็กน้อย

เอาให้นาง ?

นางตอนนี้ที่แต่งตัวเป็นขันที ใครจำจะนางขึ้นมาได้ ? เป็นไปได้ไหมว่า นางถูกมองออกแล้ว ?

นายเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ผู้สูงศักดิ์ฝ่ายหญิงฝั่งตรงข้ามของงานเลี้ยง นางกวาดสายตาไปรอบก็ไม่เห็นใครที่ดูน่าสงสัย

พอนางเปิดกระดาษออก ด้านบนก็เขียนไว้ว่า "เจอกันเรือนในสวนทางทิศตะวันออก"

ลงนามไว้ว่าลู่หว่านหลัว

ลู่ยุ๋นหลัวเลิกคิ้วขึ้นมา ลู่หว่านหลัวคนนี้ไม่ว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้าของร่างเดิมหรอกเหรอ ?

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ลูกไม้ของลูกพี่ลูกน้องคนนี้ช่างน่าทึ่งนัก

นางเป็นบุตรสาวที่เกิดจากสนม พ่อของนางก็เป็นเพียงข้าราชการชั้นที่ 5 เท่านั้น เพื่อที่จะได้แต่งงานกับเรือนของคหบดี นางจึงไม่สนใจวิธีการอะไรทั้งนั้นและแอบขึ้นบนเตียงคุณชายใหญ่ในเรือนของคหบดี และถูกจับได้คาหนังคาเขา

น่าเสียดาย เรื่องอื้อฉาวก็เกิดขึ้นแพร่กระจายออกไป สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการเป็นอนุภรรยา

นางเลิกคิ้ว เป็นแค่อนุภรรยายังสามารถเข้ามาในพระมหาราชวังเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงได้ด้วยเหรอ ?