ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 105

กลับเห็นแค่คน ๆ หนึ่งที่แต่งตัวเป็นขันที ผิวพรรณบนใบหน้าเป็นสีเหลืองเข้มและหยาบกร้าน แก้มซ้ายมีแผลเป็นน่าเกลียดน่าชัง หน้าผากและหางตาก็เต็มไปด้วยริ้วรอย

รูปร่างอัปลักษณ์เช่นนี้ไม่มีแม้ความงามเพียงครึ่งหนึ่งของบุตรสาวอดีตจวนอัครมหาเสนาบดีเหลืออยู่เลย ?

เขาไม่เคยคิดมาก่อน ว่าแม่นางที่สง่างามไร้ที่เปรียบเช่นนั้นจะกลายเป็นมีรูปลักษณ์ที่น่าเกลียดเช่นนี้ไปได้ !

“คุณชายชูจำข้าไม่ได้แล้วเหรอ” ลู่ยุ๋นหลัวอ้าปากสีแดงขนาดใหญ่ของนาง บิดเอวของนางแล้วถามอย่างเขินอาย

“อุ๊ย…” ชูหรงเฉิงตัวสั่นขึ้นมาจนแทบจะอ้วกออกมา

"คุณชายชู เจ้าเป็นอะไรไป" ลู่ยุ๋นหลัวสีหน้าดูกังวลขึ้จะต้องการที่จะรีบขึ้นไปพยุงเขา ฉู่หรงเฉิงที่ตกใจอยู่แล้วก็รีบถอยหลังหนี "เจ้าอย่าเข้ามา !"

เขาเคยทั้งคิดทั้งหลงรักชื่นชมแม่นางที่สง่างามไร้ที่เปรียบของจวนอัครมหาเสนาบดีมาเสมอ ซึ่งไม่ใช่อีแก่หงำเหงือกและน่าเกลียดต่อหน้าเขา !

หลังจากถอยหลังห่างออกไปอย่างช้า ๆ เพื่อรักษาระยะห่างจากลู่ยุ๋นหลัวแล้ว ชูหรงเฉิงก็วิ่งออกไปทันที โดยกลัวว่าลู่ยุ๋นหลัวจะตามทันและดึงเขาไว้ หน้าตาอัปลักษณ์แบบนั้น เขาไม่อยากที่จะเห็นมันเป็นครั้งที่สองแล้ว

"คุณชายชู..." ลู่ยุ๋นหลัวตะโกนอีกครั้งไปยังแผ่นหลังที่วิ่งอย่างจนตรอกจากไปด้วยความไม่เต็มใจ

เสียง “โครม” ดังขึ้น ชูหรงเฉิงตกใจจนล้มลง จากนั้นก็ลุงขึ้นมาอย่างจนตรอกและออกวิ่งไปด้วยความเร็วสูงออกจากที่แห่งนี้

ประสบความสำเร็จในการให้ชูหรงเฉิงจนวิ่งหนีไปจนได้ ลู่ยุ๋นหลัวปรบมืออย่างอารมณ์ดี ดวงตาของนางจับจ้องที่ไปไกล ๆ มุมหนึ่ง ตรงระหว่างเงาของดอกไม้และแมกไม้ นางมองเห็นชายเสื้อสีชมพูที่กำลังแอบซ่อนอยู่และพูดอย่างเย็นชา "ออกมาเถอะ"

เป็นสาวใช้แปลกหน้าคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมในเงามืด

ดูจากการแต่งกายแล้ว นางน่าจะมาจากนอกวัง

สาวรับใช้คนนั้นไม่คิดว่าจะถูกพบ นางจึงได้แต่เดินออกมาอย่างวิตกกังวล

ลู่ยุ๋นหลัวมองพิจราณษาอยู่ครู่ก็เอ่ยถาม "เจ้าเป็นสาวใช้ของจวนไหน ?"

“ตอบกลับขันที บ่าวเป็นสาวใช้ที่อยู่ข้างกายของแม่นางสองของจวนกั๋วกงเหวิน” สาวใช้ดูกลัวเล็กน้อยและเสียงของนางก็สั่นเคลือขณะพูด