ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 117

เหล่าผู้คนที่ดูภาพฉากนี้จากด้านล่างต่างก็อิจฉาริษยากันทั้งนั้น

รวมไปถึงหัวใจของเหล่าหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ที่แอบสารภาพกับองค์จักรพรรดิลับ ๆ ในใจก็แหลกสลายลงไปกองเป็นเศษที่พื้นในทันที

นี่คือองค์จักรพรรดิผู้สูงส่งและเย็นชาสูงศักดิ์ผู้นั้นจริงหรือ ?

เขาทรงแสดงอารมณ์ออกมาเช่นนี้กับผู้หญิงคนอื่นได้เยี่ยงไร ?

แต่จะว่าไปฝ่าบาทท่าทีเช่นนี้ ช่างมีเสน่ห์ที่สุดแสนยากจะพรรณนาจริง ๆ !

แต่ก่อนใครพูดกันว่าลู่ยุ๋นหลัวไม่ได้รับความโปรดปราณ ?

ดูสิ แหกตาดู !

มีตรงไหนสักนิดที่บ่งบอกว่าไม่ได้รับความโปรดปราณแล้ว ?

ถ้าการกระทำเช่นนี้บ่งบอกว่าไม่ได้รับความโปรดปราณ งั้นหลันกุ้ยเหรินและเหยากุ้ยเหรินไม่อกแตกตายไปแล้วเรอะ 

ทั้งสองคนนี้ อีกคนตอนนี้ก็ถลึงตาจนแถบจะหลุดอกจากเบ้าอยู่แล้ว ส่วนอีกคนซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นกังวลถึงขีดสุดแต่ก็ยังคงพยายามรักษารอยยิ้มไว้บนใบหน้า

อุ๊ย แหม แหม แหม....

คาดไม่ถึงเลยละสิ

แค่สนมคนหนึ่งที่ถูกขับส่งไปให้อยู่ตำหนักเย็นแต่นึกไม่ถึงว่าจะกลับมาได้รับเป็นที่โปรดปราณอีกครั้ง

นี่ช่างเป็นแบบอย่างให้กับตำหนักในได้เลยจริง ๆ

ผู้คนด้านล่างต่างส่งเสียงซุบซิบคุยกันออกรสออกชาติ

เจ้าชายเฉินมองด้วยสายตาที่เย็นชา จากนั้นก็ลุกขึ้นอย่างไร้เสียงและออกจากตำหนักซินหยางไป

ภายในห้องโถงใหญ่ ผ่านไปอย่างรวดเร็วก็มาถึงขั้นตอนพิธีเฉลิมพระชนมพรรษาแล้ว

ของขวัญเฉลิมพระชนมพรรษาที่หลันกุ้ยเหรินถวายนั้นเรียบง่ายและเอิกเกริกเป็นอย่างมาก คือการถวายทองคำหลายหมื่นตำลึงอย่างโจ่งแจ้ง กล่องหีบที่ส่องแสงสีทองแพรวพราวทำให้ผู้คนที่นั่งอยู่ตกตะลึงในทันที

เป็นที่ร่ำลือกันมานานแล้วว่าอาณาจักรหลิวอุดมและผลิตทองคำมากมาย ร่ำรวยมหาศาล ไม่คิดมาก่อนว่าหลันกุ้ยเหรินจะใจกว้างมากมายได้ถึงเช่นนี้ ถึงขนาดถวายของขวัญในวันเฉลิมพระชนมพรรษาเป็นทองคำหมื่นตำลึงตรง ๆ เช่นนี้ ช่างมีเงินมากมายมหาศาลจริง ๆ

เมื่อหลันกุ้ยเหรินกลับมานั่งประจำที่ ก็มองลู่ยุ๋นหลัวและเหยากุ้ยเหรินด้วยท่าทางยั่วยุ

นางไม่เชื่อ ว่าของขวัญวันเฉลิมพระชนมพรรษาที่ทั้งสองจะถวายจะเทียบได้กับทองคำของนาง ?

ต่อจากนั้นไม่นานก็ถึงคราของเหยากุ้ยเหรินถวายของขวัญวันเฉลิมพระชนมพรรษา ซึ่งเป็นสิ่งของขนาดใหญ่โดยถึงกับต้องให้ขันทีสี่คนถือมา

เมื่อผ้าสีแดงถูกยกขึ้น เป็นภาพลายปักของภาพแปดเซียนอวยพรวันเฉลิมพระชนมพรรษาที่ส่องแสงสีทองจาง ๆ ภายใต้แสงไฟ