ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 118

เมื่อนึกถึงลู่ยุ๋นหลัวที่ถูกคุมขังในตำหนักเย็นเป็นเวลานาน ไม่มีทั้งเงิน ไม่มีทั้งคนรับใช้ จะเอาของขวัญวันเฉลิมพระชนมพรรษาที่ไหนมาเทียบกับนางได้

แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาของนางคู่นั้นที่ยิ้มแย้มเบิกบานอยู่บนพระแท่น นางก็ไม่มั่นใจขึ้นมาเล็กน้อยอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุอะไร นางมักจะมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ต่อลู่ยุ๋นหลัวตลอด

อยู่ดีดีนางก็โพล่งถามขึ้นมา "ข้าไม่ทราบว่าเสด็จพี่จะถวายของขวัญวันเฉลิมพระชนมพรรษาอะไรแด่พระพันปีหลวงเพคะ ?"

ลู่ยุ๋นหลัวยิ้มและพูดว่า "แน่นอนว่าคงมิอาจเทียบได้กับทองคำหมื่นตำลึงของเสด็จน้อง สิ่งที่ข้าจะถวายมอบให้ก็คงเป็นแค่พระกระยาหารเท่านั้น"

พระกระยาหาร ?

ทุกคนต่างคิดว่าหูของพวกเขาคงได้ยินผิดไป

มีที่ไหนบ้างที่เอาพระกระยาหารมาถวายเป็นของขวัญวันเฉลิมพระชนมพรรษา ?

ขนาดปุถุชนคนธรรมดาก็ยังไม่เอาพระกระยาหารมาเป็นของขวัญวันเกิดเพื่อฉลองวันเกิดเลย ไม่ต้องพูดถึงว่านี่คือของขวัญวันเฉลิมพระชนมพรรษาของพระพันปีหลวง

แม่นางท่านนี้ช่างสุกเอาเผากินเกินไปรึเปล่า ?

แม้จะพูดได้ว่าพระพันปีหลวงทรงไม่ได้สนใจของขวัญวันเฉลิมพระชนมพรรษามากนัก แต่เมื่อพูดถึงของขวัญ ความหมายสื่อใจเมื่อสื่อถึงกับผู้รับมันก็ได้แล้วใช่เหรอ แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินว่าของขวัญวันเฉลิมพระชนมพรรษาของลู่ยุ๋นหลัวก็คือพระกระยาหารรอยยิ้มบนพระพักตร์ของพระพันปีหลวงก็ทรงแข็งทื่อขึ้นเล็กน้อยทันที

จะพูดอย่างไรดี ว่าอย่างน้อยลู่ยุ๋นหลัวก็ถือว่าเป็นตัวแทนพระพักตร์ของราชวงศ์เช่นกัน หากสถานการณ์เช่นนี้ยังนำพระกระยาหารมาถวายที่เป็นของไม่ค่อยงามหน้าเท่าไหร่ จนแพร่กระจายข่าวออกไป พระพักตร์ของราชวงศ์ก็คงแตกไม่เหลือชิ้นดี

ไม่นานนัก ขันทีเฉิงและเสี่ยวลี่จึรวมถึงขันทีอีกสองคนก็เข็นรถเข็นเข้ามา

บนรถเข็นเล็ก ๆ นั้น ไม่รู้ว่าเอาของอะไรวางไว้ สูงประมาณสามฉื่อ(1 ฉื่อ มีความยาวประมาณ 1 ฟุต)เท่านั้น อีกทั้งด้านบนก็ถูกคลุมด้วยผ้าสีแดง แถบจะมองไม่ออกว่ามีอะไรอยู่ข้างในผ้านั้น

ทุกคนต่างงงงวย

นี่คือพระกระยาหาร ?

พระกระยาหารอะไรที่จะสูงได้ถึงขนาดนั้น ?

พระกระยาหารคาว ?