ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 119

ฮวาหมัวนี้ในยุคปัจจุบันเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของประเทศชาติ

ในยุคคนรุ่นเก่า ไม่ว่าจะงานแต่งงาน งานศพ การคลอดบุตร งานฉลองวันเกิด งานสี่ฤดูแปดเทศกาล การบวงสรวง การไว้ทุกข์ให้กับผู้ตายก็ล้วนขาดไม่ได้ทั้งสิ้น

เมื่อตอนที่ยังไม่มีเค้กนั้น ก็ล้วนใช้ฮวาหมัวแทนเค้กเพื่อฉลองวันเกิด

น่าเสียดายที่ในยุคปัจจุบัน คนหนุ่มสาวจำนวนมากเริ่มไม่รู้จักหรือได้ยินฮวาหมัวกันแล้ว ซึ่งคงอยู่คู่กับมรดกทางวัฒนธรรมนี้มาอย่างยาวนานและกำลังค่อย ๆ ถูกลืมเลือน

“ฝนฟ้าตกต้องตามฤดูกาล ผาสุกปลอดภัย เยี่ยมดีมาก!” พระพันปีหลวงทรงยืนขึ้นดูเหมือนทรงตื่นเต้นเล็กน้อย

นี่ คือของขวัญวันเฉลิมพระชนมพรรษาของนางที่ดีที่สุดที่นางทรงได้รับในวันนี้!

ผู้คนต่างพึ่งพาอาหารดั่งพระเจ้า !

ความหมายแฝงเบื้องหลังของขวัญวันเฉลิมพระชนมพรรษานี้ไม่มีของขวัญใดที่จะมาเปรียบได้

ณ อาณาจักรตงหลานที่ซึ่งขาดแคลนความหลากหลายทางอาหาร ฮวาหมัวนี้จึงเป็นดั่งสัญลักษณ์ของความปรารถนาอาหารของผู้คน !

ในขณะเดียวกันพระพักตร์ของนางเองก็ตกใจไม่น้อย ไม่คาดคิดมาก่อนว่าผงแป้งสีขาวนั้นจะสามารถเปลี่ยนแปลงไปได้ร้อยแปดพันเก้ากลายเป็นอาหารที่ทำให้ผู้คนทึ่งได้ขนาดนี้

ยิ่งนางทรงมองฮวาหมัวนี้ นางก็ยิ่งทรงพอพระทัยเป็นอย่างมาก

“ลูกเจวี๋ย เจ้าบอกข้าที ว่าข้าควรให้รางวัลอะไรแก่นาง ?” พระพันปีหลวงทรงดูเหมือนค่อนข้างกระอักกระอ่วนใจ “หากเป็นการมอบเงินทองเพชรนิลจินดาก็เกรงว่าจะดูธรรมดาเกินไป แต่นอกจากเพชรนิลจินดานี้เองแล้ว ข้าเองก็คิดอย่างอื่นไม่ออกจริง ๆ”

เมื่อได้ยินคำตรัสของพระพันปีหลวง บางคนก็หันไปมองดูเหยากุ้ยเหรินโดยไม่รู้ตัว

พระพันปีหลวงเมื่อสักครู่ได้พระราชทานรางวัลแก่เหยากุ้ยเหรินด้วยเงินทองและเพชรนิลจินดาเป็นกอง นั่นหมายความว่า ของรางวัลพวกนั้นที่พระราชทานให้เหยากุ้ยเหรินเป็นเพียงสิ่งของธรรมดาพื้นฐานแค่นั้นเองเหรอ ?

เหยากุ้ยเหรินยิ้มด้วยสีหน้าที่เฉยเมยและหยิบแก้วน้ำขึ้นมา ราวกับว่าไม่ควรจะต้องมาใส่ใจ

อย่างไรก็ตาม คำตรัสต่อจากนี้ของพระพันปีหลวงแถบจะทำให้นางสำลักน้ำในถ้วยชาจนกระเซ็นออกมา

"ข้ามีความสุขมากที่ได้เห็นยุ๋นหลัว ทำไมลูกเจวี๋ย เจ้าไม่รีบจัดพิธีแต่งตั้งฮองเฮาเลยล่ะ ถือซะว่าเป็นรางวัลของข้าที่มอบแก่ยุ๋นหลัวเป็นไง ?" พระพันปีหลวงทรงมองดูลู่ยุ๋นหลัวด้วยรอยยิ้มที่ประดับอยู่เต็มพระพักตร์ของนาง

ความรู้สึกที่แฝงออกมาผ่านพระเนตรคู่นั้นเหมือนกำลังจะตรัสเป็นนัยบอกทุกคนว่า ตำแหน่งฮองเฮานี้จะต้องเป็นยุ๋นหลัวผู้เดียวเท่านั้น

ลู่ยุ๋นหลัวคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว