ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 121

เงาดำเริ่มเดินไปด้านหน้าทีละก้าวอย่างเชื่องช้า

ตรงบริเวณที่ลู่ยุ๋นหลัวหลบซ่อนอยู่ในมิติพิเศษ

ขณะที่ลู่ยุ๋นหลัวคิดอยู่นั้นก็ถอนหายใจโล่งอก ฝีเท้าคนในชุดดำนั้นก็หยุดลงในทันที

นี่มันทางตัน แล้วคนไปไหนล่ะ ?

ลู่ยุ๋นหลัวสอดส่องร่างเงาดำนั้นที่กำลังสัมผัสทุกมุมของกำแพงอย่างระมัดระวังแต่ก็ไม่พบนาง

จากนั้นก็ตรวจสอบไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ยอมหยุด

นางโล่งอกพร้อมกับนอนแผ่อยู่บนพื้นหญ้าในมิติพิเศษนั้น ที่ปากก็คาบดอกหญ้าไว้อยู่หนึ่งก้าน เฝ้าดูร่างเงาสีดำตรงหน้านางที่กำลังเดินไปเดินมาราวกับหนังที่กำลังฉายอยู่ด้วยความน่าเบื่อ

แต่เนื่องจากแสงข้างนอกมิติพิเศษนั้นมืดเกินไป จึงไม่สามารถเห็นใบหน้าของบุคคลนั้นได้อย่างชัดเจน

สักพักก็มีเงาดำอีกร่างปรากฏขึ้น

“หานางพบรึยัง ?”

“ยังไม่พบ เมื่อกี้ที่นางผ่านมาตรงนี้ก็หายตัวไปไม่เจออีกเลย”

จากนั้นต่อมาเงาดำนั้นก็ค้นหารอบ ๆ ที่นี่ด้วยเหมือนกัน “เจ้าแน่ใจหรือว่านางไม่ได้หลุดมือไป ?”

"เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นทางตัน ทางออกเดียวคือตรงนี้ ข้าเห็นนางเข้ามาด้วยตาของข้าเอง แต่ก็ไม่เห็นนางออกไปเลย"

“นี่มันแปลกมาก คนเป็น ๆ จะสามารถหายไปในอากาศได้อย่างไร เป็นไปได้ไหมว่านางเป็นวรยุทธ”

เฉพาะคนที่มีศิลปะการต่อสู้ขั้นสูงเท่านั้นถึงจะสามารถหายตัวไปต่อหน้าพวกเขาได้โดยไม่มีใครรู้ตัวสังเกตุเห็น แต่ตามข่าวกรองที่ได้ยินมา นางก็เป็นแค่แม่นางคนหนึ่งที่ขนาดแรงเอาไก่ไปผูกก็ยังแถบจะไม่มี (ไม่มีแรงเอาไก่ไปผูก หมายถึง เรี่ยวแรงที่น้อยมาก ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงมาก)

ทั้งสองคนตรวจสอบถนนสายสั้น ๆ นี้แถบจะหมดจดทุกซอกมุม แต่ก็ไม่พบแม้กระทั่งเงาของใครสักคนเลย

เป็นไปได้ไหมว่าข่าวกรองที่ได้มาจะผิดพลาด ?

อย่างที่รู้กันว่าพวกเขาเป็นนักฆ่าอันดับต้น ๆ การที่จะมีคนธรรมดาซึ่งไม่เป็นศิลปะการต่อสู้และสามารถหายตัวไปได้โดยไร้ซึ่งเสียงต่อหน้าต่อตาพวกเขานั้นเป็นไปไม่ได้เลย

ทั้งสองมองหน้าสบตากันในความมืด และกำลังเตรียมไปที่อื่นเพื่อสืบหาต่อ

ลู่ยุ๋นหลัวเมื่อเห็นเงาดำทั้งสองเตรียมจะจากไป ก็เลิกคิ้วขึ้นทันที ทำไมถึงจากไปได้ง่ายดายนัก ?

นางค้นดูในโกดังอยู่สักพัก ก็พบถุงยากล่อมประสาทชนิดปรับปรุงอยู่หนึ่งถุง