ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 122

แม้แต่คนที่มีศิลปะการต่อสู้ขั้นสูงและกำลังภายในที่ลึกล้ำ อย่างน้องการออกฤทธิ์ต่อเนื่องไม่กี่ชั่วยามก็คงจะไม่มีปัญหา แล้วทำไมจู่ ๆ สองคนนั้นถึงหายไปได้ ?

เป็นไปได้ไหมว่าตอนที่นางทำยากล่อมประสาทนี้จะมีวัตถุดิบอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป ประสิทธิภาพเลยลดลงอย่างมาก ?

ลู่ยุ๋นหลัวคิดอยู่นานแต่ก็หาต้นสายปลายเหตุของเรื่องไม่ได้ นางจึงต้องยอมแพ้ในที่สุด

กลับไปที่ตำหนักเย็นด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิด

ทันทีที่นางกลับมาถึงตำหนักเย็น ลู่ยุ๋นหลัวก็รีบเรียกแม่นมโจวไปที่ห้องของนาง

แม่นมโจวน้อยครั้งนักที่จะเห็นสีหน้าจริงจังของลู่ยุ๋นหลัว

และยังคิดอีกว่ามีเรื่องอะไรขึ้น

นางจึงรีบเดินตามไปทันที

“นายหญิง เกิดอะไรขึ้นเพคะ ?”

ลู่ยุ๋นหลัวบอกเล่าสิ่งที่นางได้ยินในบ่ายวันนี้ออกมาทันที

“แม่นม ก่อนที่เจ้าเข้ามาในวังเคยได้ยินข่าวอะไรของท่านตาของข้าบ้าง ?”

“บ่าวไม่คาดคิดว่าท่านผู้อาวุโสแห่งจวนกั๋วกงจะป่วยหนักขนาดนี้ ! ก่อนหน้านี้บ่าวได้ไปเยี่ยมอยู่ไม่กี่ครั้ง คนรับใช้ต่างก็พูดว่าท่านผู้อาวุโสป่วย ต้องการพักผ่อน และไม่ได้ให้บ่าวเข้าไปเยี่ยมเพคะ” แม่นมโจวนึกถึงสถานการณ์ในตอนนั้น

"ไม่ให้เจ้าเข้าไปในจวน ?" จวนกั๋วกงติ้งนอกจากท่านตาของนางแล้วก็มีแต่คนรับใช้ แม่นมโจวก็ถือได้ว่าเป็นคนใกล้ชิดของนาง ทุกคนในจวนจวนกั๋วกงติ้งล้วนรู้จักดี ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่น่าที่จะไม่ให้นางเข้าไปในจวน !

"ตอนนั้นบ่าวได้ถามคนเฝ้าประตูในเวลานั้น เขาบอกกับบ่าวว่าน้องชายทั้งสองของท่านผู้อาวุโสเป็นคนออกคำสั่ง และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอื่นอีกเพคะ" แม่โจวค่อนข้างแปลกเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

ท่านผู้อาวุโสและพี่น้องสองคนนี้แยกบ้านแยกเรือนออกไปตั้งนานแล้ว แล้วทำไมถึงมาปรากฏตัวในจวนกั๋วกงติ้งได้ล่ะ ?

แต่ในเวลานั้นนางเอาแต่กังวลเกี่ยวกับนายหญิงในวัง ก็เลยไม่ได้คิดมากอะไร เมื่อเห็นว่าเส้นทางของจวนกั๋วกงติ้งถึงทางตันก็คงได้แต่ต้องหาท่านอ๋องเฉินอีกครั้ง

“อ้อ ใช่แล้วล่ะ ตอนที่บ่าวไปที่จวนกั๋วกงติ้ง บังเอิญพบกับผู้สูงศักดิ์ฝ่ายหญิงของสองตระกูลนี้เข้าออกจวนกั๋วกงติ้ง คิดว่าพวกนางต้องพักอาศัยอยู่ในจวนแล้วแน่นอนเพคะ”