ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 130

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร หลันกุ้ยเหรินอยู่ตั้งในวัง อยู่ในห้องของนาง แต่กลับเกิดเรื่องน่าเวทนาแบบนี้ขึ้นมาได้

เกิดเรื่องถึงขั้นนี้ ไม่ว่านางจะพูดอะไรก็ต้องรับผิดชอบสักอย่าง

ยิ่งกว่านั้น ลู่ยุ๋นหลัวยังรับทองจากนางไปแล้วด้วย

“จริงเหรอ ?” หลันกุ้ยเหรินไม่เพียงแค่จะไม่โกรธแล้ว แต่ยังมีสีหน้าประหลาดใจอีกด้วย ตำหนักเย็นแห่งนี้มีของอร่อยมากมาย

"เจ้าไม่โกรธแล้วเหรอ ?" ลู่ยุ๋นหลัวพบว่าหลันกุ้ยเหรินทำไมถึงดูมีความสุขมากขนาดนั้น ?

“ทำไมข้าจะต้องโกรธด้วย ? ไม่ใช่ว่าข้าถูกฝ่าบาทโยนออกนอกหน้าต่างหรอกเหรอ ข้าชินแล้วล่ะ แต่วันนี้ข้าก็โชคร้ายจริง ๆ นั้นแหละ ตกลงไปในแม่น้ำพอดี” ขณะที่พูดหลันกุ้ยเหรินก็จามอีกครั้ง

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร ?" ลู่ยุ๋นหลัวได้กลิ่นทะแม่งทะแม่ง

“คือแบบนี้ ตอนที่ฝ่าบาทประทับค้างคืนที่วังหลิวหยุน ข้าก็ถูกโยนอยู่สองครั้งได้ ฮัดชิ้ว !” หลันกุ้ยเหรินลูบไปที่จมูก

มีอยู่สองครั้งที่นางไปห้องสุขากลางดึก  ขากลับนางกลับผิดห้องและขึ้นผิดเตียง และก็ถูกโยนออกไปทันที

แต่คราวนี้ทำไมถึงถูกโยนออกไปนางก็ไม่รู้เช่นกัน

นางรู้แค่ว่านางกำลังหลับสบาย ทันใดนั้นหมอนที่วางอยู่ข้าง ๆ ก็มีอีกคนนอนเพิ่มขึ้นมา ขณะนั้นนางก็กำลังงัวเงียอยู่ นางก็ยื่นมือไปสัมผัสเพื่ออยากรู้ว่าเป็นใคร พริบตาก็ถูกเขาคว้าขึ้นมาและโยนออกนอกหน้าต่างไปแล้ว

แม้ว่าครั้งนี้นางจะรู้สึกว่าตนเองถูกกระทำอย่างไม่มีเหตุผลก็จริง

แต่คนที่โยนนางออกไปคือฝ่าบาท !

นางคงจะใช้เหตุผลทูลกับฝ่าบาทไม่ได้หรอกมั้ง ?

ลู่ยุ๋นหลัวสีหน้าตกตะลึง จี้อู๋เจวี๋ยมีนิสัยวิตถารในการโยนผู้คนด้วยเหรอ ?

เมื่อนึกย้อนไปถึงครั้งสุดท้ายที่นางเกือบทำให้จี้อู๋เจวี๋ยบรรทมกับนางในครั้งนั้น แล้วยังไม่ถูกโยนออกไปต่อหน้าสาธารณะชน แค่นี้ก็ดวงดีมากแล้ว

วันที่สอง หลันกุ้ยเหรินยังคงเป็นไข้หวัด นางเกรงว่าลู่ยุ๋นหลัวจะติดหวัดจากนางไป ดังนั้นจึงกลับไปที่วังหลัวหยุนเพื่อพักฟื้น