ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 132

"ไม่ใช่ว่าท่านอ๋องเฉินมาที่นี่เมื่อไม่กี่วันก่อนหรอกเหรอ ท่านผู้อาวุโสแห่งจวนกั๋วกงน่าจะดีขึ้นมากแล้วไม่ใช่รึ ? ทำไมอาการมันถึงกลับแย่ลงล่ะ ?" ทันทีที่แม่โจวพูดออกไป เหล่าข้ารับใช้ก็มองดูแม่นมโจวด้วยความระแวดระวังทันที “ไป ๆ ๆ แม่เฒ่าไปฟังมาจากไหนกัน ท่านรีบหลีกทางไปเถอะ อย่าขัดขวางงานของพวกเรา”

แม่นมโจวถูกผลักออกไปด้านข้าง ตอนนี้ลู่ยุ๋นหลัวอาศัยจังหวะที่คนเหล่านั้นไม่ได้ทันสังเกต ก็เข้ามาในจวนเรียบร้อยแล้ว 

ในความทรงจำของนาง นางมักจะมาที่จวนกั๋วกงติ้งบ่อย ๆ ดังนั้นจึงคุ้นเคยกับพื้นที่ภายในจวนแห่งนี้เป็นอย่างดี

ตลอดทางจึงสามารถหลีกเลี่ยงการเผชิญกับหญิงรับใช้และเด็กรับใช้ไปได้มากมาย

จนมาถึงห้องนอนของท่านตาอย่างราบรื่น ทันทีที่เข้าประตู ก็ได้กลิ่นยาจีนที่เข้มข้นและแรงมาก

ทั้งภายในห้องและนอกห้อง ไม่มีใครคอยปรนนิบัติรับใช้เลยสักคน

"น้ำ…"

“ขอน้ำหน่อย...”

ชายชราที่มีผมสีขาวบนเตียง ใบหน้าที่อ่อนแอ แก้มทั้งสองข้างที่บุ๋มจมลึก ใบหน้าซีดขาวและแห้งเซียว แม้แต่ริมฝีปากก็ยังแห้งจนหนังลอกออกมา

หัวใจของลู่ยุ๋นหลัวเจ็บปวดในทันใด จนน้ำตาที่เกือบจะไหลรินออกมา

นางรีบหยิบถ้วยชาบนโต๊ะพร้อมกับเทคว่ำ แต่กลับพบว่าในนั้นไม่มีน้ำแม้แต่หยดเดียว

ลู่ยุ๋นหลัวตอนนี้ไม่สนใจอะไรอีกต่อไป รีบนำถ้วยชาเข้าไปในมิติพิเศษและใส่น้ำแห่งจิตวิญญาณออกมาหนึ่งกาและเทใส่ถ้วย จากนั้นก็ค่อย ๆ ป้อนให้ท่านตาของนางดื่มทีละน้อย

น้ำแห่งจิตวิญญาณนี้มีประโยชน์ต่อร่างกายอย่างมาก

เมื่อร่างกายอ่อนแอ การดื่มเข้าไปจะสามารถเสริมสร้างพละกำลังให้กับร่างกายได้ การดื่มเป็นประจำก็ยังสามารถเสริมสร้างบำรุงร่างกายได้เช่นกัน

เมื่อตอนที่นางอยู่ในตำหนักเย็น ก็มักจะอาศัยจังหวะที่หยินซวางและแม่นมโจวไม่ได้สังเกต นำน้ำแห่งจิตวิญญาณนี้แอบเอามาใส่ในกาไว้ ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่เลวเลยทีเดียว

หลังจากที่ผู้เฒ่าอาวุโสซูดื่มน้ำแห่งวิญญาณไปก็หลับสนิท

จากนั้นลู่ยุ๋นหลัวก็ช่วยท่านตาของนางโดยการแมะชีพจร (แมะชีพจร หมายถึง การตรวจชีพจรโดยวัดจากข้อมือเพื่อตรวจดูสุขภาพร่างกาย)

ในโลกที่แล้วของนาง นางเรียนแพทย์แผนจีนโบราณเป็นเวลายี่สิบปีตั้งแต่วัยเด็ก นางก็มีความเชี่ยวชาญในทักษะทางการแพทย์ที่สูงเทียมฟ้าได้