ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 133

ลุงหวังหันกลับมา เห็นเพียงสตรีคนหนึ่งสวมชุดของอิสตรีทำจากผ้าไหมสีฟ้าอ่อนยืนอยู่ไม่ไกลและมองเขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

"ตุ้บ !" เสียงดังขึ้น

ถังไม้ในมือของลุงหวังตกลงสู่พื้น "พลั่ก" จากนั้นก็เป็นเสียงคุกเข่าที่ตามมา

"คุณหนูใหญ่ ในที่สุดท่านก็มา..."

เสียงของลุงหวังสะอึกด้วยความตื่นเต้น

น้ำตาไหลรินเอ่อล้นเป็นประกายที่ดวงตาของเขา

ประโยคสั้น ๆ นี้ แต่กลับเต็มไปด้วยอารมณ์มากมายที่อยากจะพรรณนา

มีทั้งความตื่นเต้น ความคาดหวัง ความยินดี และแม้แต่ความคับข้องน้อยใจ

ลู่ยุ๋นหลัวก้าวไปข้างหน้าและพยุงลุงหวังให้ลุกขึ้น

ลุงหวังคว้าจับมือของลู่ยุ๋นหลัว "คุณหนูใหญ่ บ่าวมีเรื่องสำคัญจะบอกท่าน"

ขณะที่เขาพูดก็มองไปรอบ ๆ อย่างเป็นกังวล "มาเถอะ พวกเราเข้าไปคุยกันข้างในกัน"

คอกม้าด้านในทั้งสกปรกและมีกลิ่นเหม็น ซึ่งโดยปกติก็ไม่มีใครเข้ามาในนี้นัก

“คุณหนูใหญ่ บ่าวขอร้องท่าน ได้โปรดรีบช่วยท่านผู้อาวุโสด้วยเถอะ”

ทันทีที่เข้าไปในคอกม้า ลุงหวังก็คุกเข่าลงอีกครั้งทันที

ตอนนี้คนในจวนไม่มีสักคนที่เขาจะเชื่อใจได้ เขาเชื่อเฉพาะลู่ยุ๋นหลัวที่อยู่ต่อหน้าเขาเท่านั้น

"ลุงหวัง ข้ามาที่นี่วันนี้เพราะเรื่องของท่านตาของข้า ถ้าเจ้ารู้อะไรก็บอกมาเถอะ" ลู่ยุ๋นหลัวมองไปที่ลุงหวังที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ภายในใจเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย