ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 147

หอเซียนแพทย์เป็นโรงแพทย์ที่มีชื่อเสียงและยิ่งใหญ่มากที่สุดในเมืองหลวง ตั้งอยู่ในเขตที่เจริญที่สุดของเมืองหลวง

มีข่าวลือว่าสาขาของหอเซียนแพทย์กระจายไปทั่วห้าอาณาจักร

ไม่เพียงแต่มีสมบัติทางธรรมชาติที่หายากทุกประเภทเท่านั้น แต่ยังมีแพทย์จำนวนมากที่สุดในใต้หล้าอีกด้วย

ภายในห้าอาณาจักร พสกนิกรที่ได้เป็นแพทย์ล้วนต่างภูมิใจที่สามารถเข้าไปในหอเซียนแพทย์ได้

อย่างไรก็ตามตัวตนของเจ้าของที่อยู่เบื้องหลังหอเซียนแพทย์นั้นกลับลึกลับอย่างยิ่ง ไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา

หลังจากที่ลู่ยุ๋นหลัวมาถึงหอเซียนแพทย์ ก็พบว่าโรงแพทย์ของหอเซียนแพทย์นั้นแออัดเกินไป

ที่ปากประตู แพทย์ที่คอยตรวจรักษาแบบไม่มีค่าใช้จ่ายก็มีถึงห้าคน แถวด้านนอกก็ต่อกันยาวจนไม่รู้ว่าเลี้ยวคดไปกี่โค้งแล้ว

ภายในร้านโอสถก็เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังสั่งยา

ดูเหมือนว่ากิจการของหอเซียนแพทย์จะดีเกินกว่าธรรมดาด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าโรงแพทย์และร้านโอสถไม่ว่าสมัยใดล้วนเป็นสถานที่ทำเงิน

เป่ยถังหลิงเฟิงติดตามลู่ยุ๋นหลัวไปจนถึงประตูของหอเซียนแพทย์อย่างไม่มียางอาย

“เจ้าอยากซื้อยา ?”

"เจ้าป่วยรึ ?" เป่ยถังหลิงเฟิงมองพิจารณาลู่ยุ๋นหลัว ใบหน้าที่แดงระเรื่อและเป็นประกาย ซึ่งดูไปแล้วก็ไม่เห็นว่าจะดูป่วยตรงไหน ?

ลู่ยุ๋นหลัวหันหน้าไปมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเป่ยถังหลิงเฟิงที่กำลังยิ้มเล็กยิ้มน้อย ทันใดนั้นเข็มเงินก็ปรากฏขึ้นในมือของนาง "เจ้าเชื่อหรือไม่ หากเจ้าพูดอีกคำเดียว ข้าจะทิ่มเจ้าอย่างไร้มนุษยธรรม"

ถ้าไม่รู้จักพูดก็ไม่ต้องพูด !

มาพูดว่านางป่วยเป็นอะไร ?

มันนะสิป่วย !

เป่ยถังหลิงเฟิงหดขาสองข้างของเขาโดยไม่รู้ตัว

แม่หญิงคนนี้ร้ายกาจนัก

ที่แท้จิตใจของนางก็เป็นพิษที่ร้ายแรงที่สุด

ลู่ยุ๋นหลัวเดินไปรอบ ๆ ร้านโอสถและหาเสี่ยวเอ้อเพื่อถามเกี่ยวกับวัตถุดิบยาหายากสองชนิดที่นางต้องการ แม้ว่าเสี่ยวเอ้อจะยุ่งมากจนแถบจะปลีกตัวออกมาไม่ได้ แต่เขาก็ยังมีทัศนคติที่ไม่เลวต่อคำถามของนาง "คุณชาย วัตถุดิบยาหายากล้วนอยู่ชั้นสอง ด้านบนจะมีคนคอยดูแลท่านเป็นอย่างดี"

เป่ยถังหลิงเฟิงตามลู่ยุ๋นหลัวไปจนถึงชั้นสอง สถานที่บนชั้นสองกว้างขวางมาก แต่ผู้คนกลับน้อยกว่าเยอะ

"คุณชาย ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ข้าช่วยเหลือรึไม่" หลังจากที่ลู่ยุ๋นหลัวขึ้นมา ชายชราคนหนึ่งก็ก้าวมาด้านหน้าทันทีและสอบถาม

ลู่ยุ๋นหลัวไม่พูดพร่ำเพรื่อ พร้อมกับพูดถึงวัตถุดิบยาที่ต้องการออกไปตรง ๆ เป็นยาตัวหนึ่งคือโสมหิมะชั้นดีอายุพันปี และยาอีกตัวหนึ่งคือน้ำตาปีกหงส์เก้าหาง

โสมหิมะชั้นดีอายุพันปีแถบไม่ต้องพูดให้มากความ เป็นวัตถุดิบยาที่ทำได้แต่ต้องรอโดยไม่สามารถเร่งเร้าให้ออกมาได้ แต่ดอกน้ำตาปีกหงส์เก้าหางกว่าจะบานครบเก้าหาง แต่ละหางที่งอกออกมาจะต้องใช้ระยะเวลาถึงสามปี เมื่องอกหางครบทั้งเก้าถึงจะสามารถเก็บรวบรวมจนควบแน่นสำเร็จออกมาเป็นน้ำตาปีกหงส์เก้าหางได้

อีกทั้งดอกไม้ชนิดนี้แสนที่จะบอบบาง หากไม่ระวังก็อาจทำให้ดอกตายได้

การเพาะเลี้ยงวัตถุดิบยาชนิดนี้ ไม่เพียงแต่ใช้ทั้งเวลาและพละกำลังแล้ว แต่ยังต้องใช้จิตใจดูแลเป็นอย่างดีมากอีกด้วย

สำหรับดอกน้ำตาปีกหงส์เก้าหางตามป่าธรรมชาตินั้นเป็นเรื่องยากที่จะเก็บน้ำตาปีกหงส์เก้าหางที่บานครบทั้งเก้าได้

ดังนั้นราคาจึงแพงเกินความเป็นจริงจนเป็นเรื่องธรรมดา

“คุณชายผู้นี้มาได้ถูกเวลาจริง ๆ เดิมทีวัตถุดิบตัวยาทั้งสองของหอเซียนแพทย์ของเรานั้นยังไม่มีของในตอนนี้ แต่เมื่อ 10 วันก่อนมีลูกค้ามาสั่งจองจากเราเอาไว้ และเหลืออยู่ชุดหนึ่งพอดี” ชายชรายิ้มขณะที่เขาพูด ไม่นานนักเขาก็รีบหยิบตัวยาทั้งสองอย่างออกมา

เพียงแต่ว่าราคาจะแพงรึไม่ แน่นอนแพงกว่าที่นางคิดไว้

เดิมทีนางคิดว่าเงิน 100,000 ตำลึงน่าจะมากเกินพอด้วยซ้ำ

ไม่คาดคิดว่าจะยังคงไม่พอ

พอคำนวณเป็นเงินทั้งหมดต้องใช้ถึง 150,000 ตำลึง

นี่คือยาช่วยชีวิตท่านตาของนาง ไม้ต้องพูดเลยว่าจะต้องใช้ถึง 150,000 ตำลึง ต่อให้ต้องใช้ถึง 1,500,000 ตำลึงนางก็ต้องหาวิธีซื้อมาให้ได้

แต่สถานการณ์ตอนนี้นางยังขาดอีก 50,000 ตำลึง ควรจะทำเช่นไรดี ?

อยู่ดี ๆ สายตาของนางก็มองไปเห็นเป่ยถังหลิงเฟิงที่กอดอกยืนอยู่ข้าง ๆ นางจึงเดินเข้าไปหาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม