ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 148

เป่ยถังหลิงเฟิงมองไปที่ลู่ยุ๋นหลัวที่กำลังเดินมาหาเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม หัวใจของเขากระตุกเต้นแรง

เมื่อพิจารณาจากประสบการณ์หลายปีที่เขาท่องยุทธภพ เขากลับมีลางสังหรณ์ที่เลวร้าย

"หยุด !" เป่ยถังหลิงเฟิงยื่นมือออกไปขวางกั้นอย่างรวดเร็วเพื่อหยุดฝีก้าวที่เดินมาของลู่ยุ๋นหลัว เพื่อรักษาระยะห่างระหว่างเขากับนางให้อยู่ในระยะที่ปลอดภัย

"มีธุระอะไรก็ยืนพูดอยู่ตรงนั้นแหละ" เป่ยถังหลิงเฟิงกล่าวด้วยท่าทางระแวดระวัง

ลู่ยุ๋นหลัวขมวดคิ้ว

ชายคนนี้ระมัดระวังตัวเกินไปรึเปล่า ?

เป็นไปได้ไหมว่านางจัดการอารมณ์สีหน้าได้ไม่ดีพอ ?

จนเอาอักษรใหญ่สี่คำ "ข้าต้องยืมเงิน" มาเขียนไว้บนหน้า ?

"ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าอยากสอบถามธุระอะไรกับข้ามิใช่รึ ?" ลู่ยุ๋นหลัวตัดสินใจที่จะเปิดช่องโหว่ก่อนเพื่อกระชับความสัมพันธ์

“ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่อยากพูดหรอกเหรอ ?” เป่ยถังหลิงเฟิงหรี่ตาของเขา สีหน้ายังคงแสดงถึงความไม่น่าเชื่อ

เมื่อมีเรื่องผิดปกติจะต้องมีปีศาจเป็นแน่ (เมื่อมีเรื่องไม่ปกติจะต้องมีปีศาจเป็นแน่ หมายถึง จะต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล)

เมื่อสักครู่บนท้องถนนไม่ว่าเขาจะขอร้องเช่นไร นางล้วนไม่ยอมที่จะพูด แต่ตอนนี้นางกลับเปลี่ยนใจกะทันหัน ?

"ให้ข้ายืมสัก 50,000 ตำลึง แล้วข้าจะบอกทุกอย่างที่ข้ารู้และพูดให้ฟังทั้งหมด ข้าสัญญาว่าเจ้าจะต้องพอใจ เป็นไง ?" ลู่ยุ๋นหลัวมองไปที่เป่ยถังหลิงเฟิงด้วยสีหน้ามีความหวัง

"อ้อ—ที่แท้เจ้าก็ทำเพื่อเงิน ! เงินไม่พอซื้อยาใช่มั๊ยล่ะ ? ข้าก็พูดอยู่ ว่าทำไมเจ้าถึงอยู่ดี ๆ ก็เปลี่ยนความคิดไปได้" หลังจากเป่ยถังหลิงเฟิงรู้ว่าลู่ยุ่นกลัวทำเพื่อเงิน สองแขนก็กอดอกพร้อมกับเดินวนไปรอบลู่ยุ๋นหลัวถึงสองรอบ

50,000 ตำลึงเลยนะ !

มีเงินถึง 50,000 ตำลึงขนาดนั้น เขาเอาไปสอบถามที่ไหนจะไม่รู้เลยงั้นหรือ ?

คิดว่าคนอย่างเป่ยถังหลิงเฟิงจะโง่จริง ๆ รึ ?

"ข้าบอกเจ้าไว้อย่าง อยากได้เงิน 50,000 ตำลึง มันไม่มีทางได้หรอก ! แม้ว่าข้าจอมยุทธผู้นี้จะไม่ขาดแคลนเงิน แต่หากเจ้าเต็มใจที่จะเป็นสาวใช้ให้แก่ข้าจอมยุทธผู้นี้สองปี ข้าจอมยุทธผู้นี้ก็เต็มใจที่จะลองคิดพิจารณาให้เจ้ายืมเงิน 50,000 ตำลึงเพื่อแก้ไขเยียวยาความจำเป็นเร่งด่วนของเจ้า”

เป่ยถังหลิงเฟิงเดินไปมาข้าง ๆ ลู่ยุ๋นหลัวพร้อมกับพูดไปด้วย "เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าจอมยุทธผู้นี้ในยุทธภพมีชื่อเป็นอันดับต้น ๆ มีหญิงสาวหลายต่อหลายคนที่แก่งแย่งต่อสู้เพื่อมาเป็นสาวใช้ให้กับข้าจอมยุทธผู้มีชื่อเสียงคนนี้ ข้าจะให้โอกาสแก่เจ้าครั้งนี้..."

ลู่ยุ่นหลัวแคะหูของนางด้วยความรังเกลียด

ทำไมผู้ชายคนนี้พูดเป็นต่อยหอยจนน่ารำคาญขาดนี้ ?

จะพูดแพล่มอะไรนักหนา !

พร้อมกับนำยากล่อมประสาทรุ่นปรับปรุงที่เตรียมไว้ล่วงหน้าโปรยสาดไปที่เป่ยถังหลิงเฟิงขณะหันกลับมาอย่างไม่เกรงใจ

เป่ยถังหลิงเฟิงร่างกายหยุดไปชั่วครู่ก่อนถึงจะตอบสนองได้ทันท่วงที

เชี้ย !

แม่นางคนนี้คิดจะวางยาต่อหน้าต่อตาเขาเลย !

เป่ยถังหลิงเฟิงไม่ทันตั้งตัวเผลอสูดหายใจไปสองครั้ง เขารีบสกัดจุดเพื่อป้องกันเส้นเลือดหัวใจ จากนั้นขาทั้งสองข้างก็นั่งลงขัดสมาธิเพื่อขับพิษออก

อีกทั้งลู่ยุ๋นหลัวก็ย่อตัวลงมาพร้อมกับรอยยิ้มและเอ่ยถาม "เจ้ากำลังขับพิษอยู่หรือ ?"

เป่ยถังหลิงเฟิงไม่สามารถพูดได้ในเวลานี้ ทำได้แต่จ้องมองลู่ยุ๋นหลัวด้วยความโกรธ

ไม่ใช่ว่าถามอะไรไร้สาระหรอกเหรอ ?

ถ้าไม่ขับพิษคิดว่าฝึกวรยุทธอยู่รึไง ?

เมื่อได้คำตอบจากสายตาของเป่ยถังหลิงเฟิง รอยยิ้มของลู่ยุ๋นหลัวก็หวานยิ่งขึ้นไปอีก "งั้นตอนนี้เจ้าก็ขยับไม่ได้แล้วล่ะสิ ?"

หัวใจของเป่ยถังหลิงเฟิงเต้นกระตุกขึ้นมา แม่หญิงคนนี้ต้องการทำอะไรกันแน่ ?

เขาเป็นถึงขั้นนี้แล้วยังไม่ปล่อยเขาไปอีกเหรอ ?

ทันทีหลังจากนั้น เป่ยถังหลิงเฟิงก็มองลู่ยุ๋นหลัวที่แตะเนื้อต้องตัวของเขาไปทั่วร่าง ในท้ายที่สุดก็พบตั๋วเงินปึกหนาอยู่ในบริเวณอกของเขา

เป่ยถังหลิงเฟิงรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขามีเลือดไหลซิบ

ตั๋วเงินของเขา !

นี่คือนางปล้นกันอย่างหน้าด้าน ๆ !

นี่เป็นความอัปยศอดสูของเขา !

เขาประท้วง !

ลู่ยุ๋นหลัวนับแล้วมีเงินถึง 100,000 ตำลึง

มองไม่ออกเลยว่าชายคนนี้จะมีเงินมากขนาดนั้น

เงินจำนวนมหาศาลถึง 100,000 ตำลึงขนาดนี้ไม่กลัวที่จะถูกปล้นเลย

หลังจากรับเงินไป 50,000 ตำลึง ตั๋วเงินที่เหลือนางก็ยังใจดีใส่คืนกลับไปให้เขา