ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 15

นางเงยหน้าพิเคราะห์ชายตรงหน้าอีกครั้งด้วยความสงสัย แสงไฟตรงทางเดินที่สว่างระเรื่อกับแสงจันทราที่สว่างมา นางเห็นใบหน้าของชายตรงหน้ารูปงามหาได้ใครเหมือน โครงหน้าที่มีกลิ่นอายของความเย็นชาและหยิ่งยโส ชายแบบนี้มีหรือที่นางเมื่อได้เห็นแล้วจะลืม

นางเคยเห็นชายคนนี้มาก่อนไม่ผิดแน่นอน !

แต่เสียงเขากลับทำไมรู้สึกคุ้นหูนัก

จี้อู๋เจวี๋ยสีหน้าขึงขังขึ้นเรื่อย ๆ ที่แท้นางก็ไม่ได้ที่อยากจะหนีไป หรือแท้ที่จริงนางอาจจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร อาจพูดได้ว่านางอาจลืมเขาไปตั้งนานแล้ว !

เมื่อนางรับรู้ได้ถึงบรรยากาศอันเย็นเยียบที่คนตรงหน้าแผ่ออกมา ลู่ยุ๋นหลัวก็เริ่มก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย เหตุใดชายหล่อเหลาตรงหน้าถึงสีหน้าอารมณ์แปลกไปหรือว่าแค่สัมผัสเขาไปไม่กี่ครั้งก็โกรธขึ้นมาแล้ว ?

เมื่อนางหันไปดูสีหน้าที่มืดมนของเขาอีกครั้ง ดูเหมือนท่าทีของเขานั้นไม่มีทางที่จะปล่อยยนางไปเลย

สายตาจี้อู๋เจวี๋ยมองต่ำไปที่บริเวณเอวของลู่ยุ๋นหลัว กลับไม่พบว่านางพกจี้หยกมาด้วย เขาขมวดคิ้วสงสัยถามนาง "จี้หยกไปไหน ?"

"จี้หยก ?" ลู่ยุ๋นหลัวตะลึงไปชั่วครู่ นางฉุกคิดขึ้นมาได้ถึงจี้หยกที่ไปจำนำได้ถึง 500 ตำลึงนั่นทำให้นางฉงนกับใบหน้าของชายตรงหน้าที่แฝงไปด้วยความเกรงขามอยู่ขณะนี้

ร่างเงาอันคลุมเครือของชายในคืนนั้นเมื่อทับซ้อนกับชายตรงหน้า ไม่แปลกเลยที่เสียงของเขานั้นช่างคุ้นหูนัก !

ที่แท้แล้วเขาคือคนที่ซื้อตำราเล่มนั้นจากมือของนางในคืนนั้น ! ฮะ ฮา ฮา ! คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ !

มันน่าอัศจรรย์จริง ๆ ที่ชายรูปงามขนาดนี้กลับมีงานอดิเรกชอบดูความรื่นเริงของปลาในน้ำ(ความรื่นเริงของปลาในน้ำ หมายถึง การดูชายหญิงมีปฏิสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกันถึงขั้นอาจไปถึงการร่วมเพศ) อีกทั้งเขายังซื้อตำรากามสูตรจากนางไป เพราะฉะนั้นคนเราตัดสินกันที่หน้าตาไม่ได้

หากดูจากรูปการ เขามีความเป็นไปได้มากที่สุดที่จะเป็นทหารยาม ?

แต่เมื่อนางพิจารณาอีกครั้ง ณ คืนค่ำคืนอันมืดมิดคืนนั้น นางกลับมองไม่เห็นรูปลักษณ์ที่ชัดเจนของเขาแม้แต่น้อย กลับกันทำไมเขาถึงสามารถระบุตัวตนของนางได้ว่าเป็นคนเดียวกันกับในคืนนั้น 

เสียงยังแว่วไม่จางหายไป คอเสื้อของนางก็ถูกฉุดดึงไว้ด้วยมือคู่ใหญ่ ขาที่กำลังก้าวย่างของนางกลับถูกดึงให้ถอยหลังกลับไปไม่กี่ก้าว

"ดูทางนั้น ไฟไหม้แล้ว ช่วยด้วย ! รีบดับไฟเร็ว !" ลู่ยุ๋นหลัวชี้นิ้วไปทางด้านขวาตะโกนโหวกเหวกเสียงดังพยายามเบี่ยงเบนความสนใจเพื่อหลบหนี แต่ร่างที่อยู่หลังนางกลับกำที่คเสื้อของนางแน่นไม่ไหวติงใด ๆ

เจ้าคนนี้ไม่หลงกลเลยงั้นรึ ?

ลู่ยุ๋นหลัวรู้สึกรำคาญและเอ่ยถามไป "เจ้าต้องการอะไร ?"

ไม่ใช่ว่านางขายตำรารวมภาพให้เขาไปแล้วรึ ?

ถามแค่นี้ถึงกับต้องจ้องข้าขนาดนี้เลยเชียว ?