ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 16

จี้อู๋เจวี๋ยขมวดคิ้วมองไปที่ลู่ยุ๋นหลัว แม่นางคนนี้ใยถึงชอบหลบหนีอยู่เรื่อย ? กว่าที่ข้าจะหานางเจอนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย คิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าหนีไปง่าย ? "มากับข้า !" เสียงแว่วยากที่จะปฏิเสธของชายคนนั้นดังแว่วอยู่เหนือหัวนาง ลู่ยุ๋นหลัวมีความไม่พอใจอยู่เล็กน้อยกล่าวตอบไป “ข้าไม่อยากไป !” นางอยากที่จะกลับตำหนักเย็นเพียงอย่างเดียว

เพียงนางกวาดตาไปยังจุดที่ห่างออกไปชั่วครู่ กลับเห็นทหารยามจากไกล ๆ กำลังมาลาดตระเวนทางด้านนี้

ลู่ยุ๋นหลัวกระวนกระวายขึ้นมาเล็กน้อย สถานะของนางตอนนี้ไม่อยากที่จะถูกจับสอบปากคำ "ทหารยามมาแล้ว เจ้ารีบปล่อยข้า !" นางพยายามใช้แรงที่มีพยายามสะบัดแขนอันแข็งแกร่งคู่นั้นที่จับคอเสื้อนางอยู่ แต่กลับสะบัดไม่หลุด เบื้องหน้าของนางเห็นทหารยามหลายนายกำลังเข้ามาเรื่อย ๆ นางหมดหนทางหันกลับมาใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักชายตรงหน้าไปข้างหน้าอย่างสุดแรง เบื้องหลังชายคนนั้นคือพงหญ้า หลังจากทั้งสองก็ล้มลงในพงหญ้า ซึ่งน่าจะสามารถพรางตาแก่ทหารยามได้

เมื่อเสียงดัง "ฟุบ" ดังขึ้น ลู่ยุ๋นหลัวก็กระโจนผลักให้จี้อู๋เจวี๋ยล้มลงได้สำเร็จ

ภายในพุ่มไม้ ลู่ยุ๋นหลัวกดทับร่างของจี้อู๋เจวี๋ยอย่างแนบชิด ถึงขนาดที่ริมฝีปากทั้งสองคนห่างกันเพียงเส้นด้ายกั้นเท่านั้น

เพียงลู่ยุ๋นหลัวกระพริบตามองใบหน้าของชายที่แนบชิดอยู่ตรงหน้า ชั่วขณะที่หัวใจหยุดเต้นไปแล้วนั้นก็กลับมาเต้นอีกครั้ง

ชายคนนี้ช่างหล่อเหลาเสียจริง !

สายตาที่เรียบยาว ดั้งจมูกอันเป็นสัน โครงหน้าที่สมบูรณ์แบบไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ตาม โดยเฉพาะริมฝีปากที่ขณะหนี้ห่างจากนางเพียงไม่ถึงคืบ มองจากมุมนี้แล้ว มันช่างเย้าย้วนจริง ๆ

นางกลั้นไว้ไม่อยู่จนเผลอกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง

ขณะที่จี้อู๋เจวี๋ยที่ขณะนี้ถูกลู่ยุ๋นหลัวกดไว้ ดวงตาสีดำลึกของเขาก็มองใบหน้าที่ถูกป้ายด้วยเหลืองดำตรงหน้าเขา ดวงตาที่กระพริบส่องประกายตอนนี้ก็ได้มองที่เขาเช่นกัน กลิ่นของนางหอมอบอวลกระทบเข้าที่จมูกของเขา หัวใจของเขาที่แทบจะเต้นไม่ตรงจังหวะกับหารหายใจตอนนี้ที่ไม่ทั่วท้อง แววตาของเขาพลันเกรี้ยวกราดราวกับแผดเผาได้ทุกสรรพสิ่งเอ่ยกล่าว "อย่าเพิ่งขยับ !"

ลู่ยุ๋นหลัวเลิกคิ้วสงสัย ไม่ให้นางขยับ ? ก็ได้...ไม่ขยับก็ได้ นางเกรงว่าถ้านางขัดขืนอาจจะถูกส่งให้กับทหารยามใกล้ ๆ นี้

"ขันทีลี่บอกว่าองค์จักรพรรดิอยู่แถวนี้ไม่ใช่รึ ?"