ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 17

"ลุกขึ้น" เสียงชายที่อยู่ด้านหลังของนางดังขึ้น

นางสั่นเครือเล็กน้อย  ความจริงอย่างหนึ่งที่น่าประหลาดใจผุดขึ้นมาในความคิด เมื่อสักครู่ที่นางกัดเขาไปเป็นจักรพรรดิงั้นรึ ?

ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นจักรพรรดิ ?

เขาจะเป็นจักรพรรดิไปได้เยี่ยงไร ?

แล้วไม่กี่วันก่อนเมื่อนางตอนอยู่ที่บนวังหลีเซี๋ยเห็นชายแก่อ้วนพุงพลุ้ยคนนั้นหละคือใคร ?

"องค์จักรพรรดิ ! คนจากตำหนักพระพันปีหลวงให้มากราบทูลให้พระองค์ทรงเสด็จกลับไปชั่วครู่ พะยะค่ะ" นายทหารยามรายนี้ก้มศรีษะทูลถวายกล่าว แค่เพียงเห็นก็ทราบดีว่าเป็นแค่ทหารยามที่ฝึกหักมาอย่างดี รู้ดีว่าอะไรควรมองหรือไม่ควรมอง อะไรควรถามและไม่ควรถาม 

ถ้าพระพันปีหลวงไม่มีธุระเร่งด่วน เขาก็คงไม่อยากจะมาปรากฏตัวตรงหน้าให้องค์จักรพรรดิทรงเห็นสักเท่าไหร่

"ข้าทราบแล้ว ! เจ้าไปได้"

"พะยะค่ะ"

"นี่เขาเป็นองค์จักรพรรดิจริงรึเนี่ย ?"

ลู่ยุ๋นหลัวตกตะลึง !

คนที่ปีนพระราชวังในตอนกลางคืน แล้วยังจะซื้อตำรากามสูตรจากนาง ที่แท้เป็นองค์จักรพรรดิ ?

รึว่าเป็นมายากลลวงโลกกันแน่ ?

เมื่อนางคิดถึงสิ่งที่นางทำไปทั้งหมด นางอยากจะรีบหนีออกไปจากตรงนี้และอันตรธานหายไปแบบไร้เสียงในบัดดล

จี้อู๋เจวี๋ยท่าทางอารมณ์ดีเมื่อเห็นลู่ยุ๋นหลัวตกตะลึง “เจ้าอย่าเพิ่งไป จับนางไปไว้ที่ตำหนักซู่ซิน จำไว้ ! อย่าให้นางหนีไปได้อีก ไม่เช่นนั้น ข้าจะมาพบเจ้าอีกครั้งขณะที่เจ้าถือหัวเจ้าเอง !

"พะยะค่ะ !"

จี้อู๋เจวี๋ยกลับหันมามองนางอีกครั้งขณะที่เดินจากไป

เขามองเพียงลู่ยุ๋นหลัวที่กำลังตกใจหวาดกลัว

มันจบแล้ว !

ทุกอย่างมันจบสิ้นแล้ว !

ลู่ยุ๋นหลัวรู้สึกราวกับตัวเองได้ไปเจาะรูที่ยิ่งใหญ่ไว้บนฟ้า (เจาะรูที่ยิ่งใหญ่ไว้บนฟ้า หมายถึง การกระทำที่ไม่ดีในอดีตแล้วส่งผลมาถึงปัจจุบัน)

โดยแค่นางนึกถึงสิ่งที่นางทำไปก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ก็ทำให้นางปวดเศียรเวียนเกล้าขึ้นมาทันที

ลู่ยุ๋นหลัวปวดกบาล

ทำไมนางถึงดวงซวยแบบนี้ถึงขนาดไปอยู่ในกำมือเขาได้พอเหมาะพอเจาะ

เมื่อมาถึงตำหนักซู่ซินกับทหารยามนายนั้น สมองและความคิดของนางกลับยุ่งเหยิงไปหมด