ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 17

"ลุกขึ้น" เสียงชายที่อยู่ด้านหลังของนางดังขึ้น

นางสั่นเครือเล็กน้อย  ความจริงอย่างหนึ่งที่น่าประหลาดใจผุดขึ้นมาในความคิด เมื่อสักครู่ที่นางกัดเขาไปเป็นจักรพรรดิงั้นรึ ?

ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นจักรพรรดิ ?

เขาจะเป็นจักรพรรดิไปได้เยี่ยงไร ?

แล้วไม่กี่วันก่อนเมื่อนางตอนอยู่ที่บนวังหลีเซี๋ยเห็นชายแก่อ้วนพุงพลุ้ยคนนั้นหละคือใคร ?

"องค์จักรพรรดิ ! คนจากตำหนักพระพันปีหลวงให้มากราบทูลให้พระองค์ทรงเสด็จกลับไปชั่วครู่ พะยะค่ะ" นายทหารยามรายนี้ก้มศรีษะทูลถวายกล่าว แค่เพียงเห็นก็ทราบดีว่าเป็นแค่ทหารยามที่ฝึกหักมาอย่างดี รู้ดีว่าอะไรควรมองหรือไม่ควรมอง อะไรควรถามและไม่ควรถาม 

ถ้าพระพันปีหลวงไม่มีธุระเร่งด่วน เขาก็คงไม่อยากจะมาปรากฏตัวตรงหน้าให้องค์จักรพรรดิทรงเห็นสักเท่าไหร่

"ข้าทราบแล้ว ! เจ้าไปได้"

"พะยะค่ะ"

"นี่เขาเป็นองค์จักรพรรดิจริงรึเนี่ย ?"

ลู่ยุ๋นหลัวตกตะลึง !

คนที่ปีนพระราชวังในตอนกลางคืน แล้วยังจะซื้อตำรากามสูตรจากนาง ที่แท้เป็นองค์จักรพรรดิ ?

รึว่าเป็นมายากลลวงโลกกันแน่ ?

เมื่อนางคิดถึงสิ่งที่นางทำไปทั้งหมด นางอยากจะรีบหนีออกไปจากตรงนี้และอันตรธานหายไปแบบไร้เสียงในบัดดล

จี้อู๋เจวี๋ยท่าทางอารมณ์ดีเมื่อเห็นลู่ยุ๋นหลัวตกตะลึง “เจ้าอย่าเพิ่งไป จับนางไปไว้ที่ตำหนักซู่ซิน จำไว้ ! อย่าให้นางหนีไปได้อีก ไม่เช่นนั้น ข้าจะมาพบเจ้าอีกครั้งขณะที่เจ้าถือหัวเจ้าเอง !

"พะยะค่ะ !"

จี้อู๋เจวี๋ยกลับหันมามองนางอีกครั้งขณะที่เดินจากไป

เขามองเพียงลู่ยุ๋นหลัวที่กำลังตกใจหวาดกลัว

มันจบแล้ว !

ทุกอย่างมันจบสิ้นแล้ว !

ลู่ยุ๋นหลัวรู้สึกราวกับตัวเองได้ไปเจาะรูที่ยิ่งใหญ่ไว้บนฟ้า (เจาะรูที่ยิ่งใหญ่ไว้บนฟ้า หมายถึง การกระทำที่ไม่ดีในอดีตแล้วส่งผลมาถึงปัจจุบัน)

โดยแค่นางนึกถึงสิ่งที่นางทำไปก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ก็ทำให้นางปวดเศียรเวียนเกล้าขึ้นมาทันที

ลู่ยุ๋นหลัวปวดกบาล

ทำไมนางถึงดวงซวยแบบนี้ถึงขนาดไปอยู่ในกำมือเขาได้พอเหมาะพอเจาะ

เมื่อมาถึงตำหนักซู่ซินกับทหารยามนายนั้น สมองและความคิดของนางกลับยุ่งเหยิงไปหมด

นางจะหนีจากที่นี่ไปได้อย่างไร ?

"โอ๊ย.... ข้าปวดท้อง ! ไม่ไหวแล้ว ใครก็ได้พาข้าไปปลดทุกข์ที" นางเอามือกุมไปที่ท้องพร้อมกับทำสีหน้าทนทุกข์ทรมาน

เพราะองค์จักพรรดิก็ไม่ได้บัญชาอย่างละเอียดว่าควรทำอย่างไรกับนาง นางข้าหลวงก็ไม่รู้เช่นเดียวกันว่าสถานการณ์เป็นเช่นไร เมื่อพบว่าลู่ยุ๋นหลัวท่าทางปวดท้องทุรนทุราย นางข้าหลวงจึงเข้าไปพานางไปห้องปลดทุกข์

บนทางเดินที่กำลังไปยังห้องปลดทุกข์ ลู่ยุ๋นหลัวเดินช้าเป็นพิเศษ โดยเว้นระยะห่างระหว่างนางข้าหลวงด้านหน้า และเมื่อถึงทางแยกนางก็รีบวิ่งปลีกไปอีกทางและเริ่มออกวิ่งสุดแรงเต็มกำลัง

กว่านางจะถึงตำหนักเย็น ท้องฟ้าก็น่าจะมืดพอดี

สุดท้ายนางก็หลบหนีออกมาได้สำเร็จ

ลู่ยุ๋นหลัวทำความสะอาดล้างหน้าล้างตาเสร็จนางก็นอนเอนกายอยู่บนเตียงของนาง ในที่สุดนางก็โล่งใจสักที

เจ้าของร่างเดิม ณ เวลานั้นได้ถูกให้ไปพำนักที่ตำหนักเย็น ว่ากันว่าวันที่องค์จักรพรรดิองค์ก่อนเสด็จสวรรคตนั้น องค์ชายสามและอัครมหาเสนาบดีสมรู้ร่วมคิดกับคนภายนอก ก่อกบฏต่อประเทศ วันที่สองก็ถูกสั่งให้ประหารชีวิตทิ้ง ซึ่งเจ้าของเดิมเพิ่งจะได้รับเข้าเป็นชายาเอกนั้นก็ถูกองค์จักรพรรดิที่ขึ้นครองบัลลังค์ในวันเดียวกันถูกให้พำนักในตำหนักเย็นโทษฐานเป็นบุตรสาวของผู้ก่อกบฎ

ลู่ยุ๋นหลัวพลิกตัว “หยินซวาง บิดาของข้าปกติเป็นคนเช่นไร ?”

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมนั้น บิดาของนางนั้นดูแลเธอเป็นอย่างดี นางถูกอบรมสั่งสอนมาตั้งแต่ยังเล็ก ศิลปะ ดนตรี เล่นหมาก วาทกรรม ทุกด้านไม่เคยบกพร้อง ถึงขนาดให้ราชครูจากในเมืองมาสอน

ขณะทำงานในราชสำนักก็ทำเพื่อผู้คนมาโดยตลอด เที่ยงธรรมและเที่ยงตรงไม่เคยเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน

ทำไมองค์จักรพรรดิองค์ก่อนเสด็จสวรรคตวันนั้น เขาถึงสมรู้ร่วมคิดกับคนนอก ทรยศประเทศชาติได้หละ ?