ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 18

เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้น ณ วันอภิเษกพอดี และเรื่องทั้งหมดนี้มันช่างบังเอิญเกินไป !

หยินซวางคิดทบทวนอีกครั้ง “นายท่านมักจะปฏิบัติต่อผู้คนอย่างเที่ยงธรรมและก็เข้มงวดต่อครอบครัว”

นางจำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผู้ใต้บังคับบัญชาภายในจวนรังแกและเอาเปรียบผู้คนภายนอกจนนายท่านจับได้ นั่นทำให้เขาผู้นั้นถูกสั่งโบยไม้ใหญ่ถึง 20 ทีและถูกขับออกจากจวนอัครมหาเสนาบดี

ลู่ยุ๋นหลัวยิ่งคิดยิ่งรู้สึกความไม่สมเหตุสมผล

ทำไมคนอย่างอัครมหาเสนาบดีที่ซื่อสัตย์ท่านนี้ถึงก่อเหตุทรยศประเทศบ้านเมืองตนเองขึ้นมา ?

เจ้าของร่างเดิมเมื่อทราบถึงถึงข่าวบิดาที่ถูกประหารตัดศรีษะ นางทุกข์ระทมใจเป็นอย่างยิ่งถึงขนาดล้มป่วยอย่างรุนแรง หลังจากที่รอดมาได้อย่างยากเย็นจากอาการป่วยนั้น กลับต้องมาโดนตัดการส่งน้ำส่งอาหารและเครื่องใช้ต่าง ๆ จากภายในวัง ด้วยเหตุนี้ทำให้นางอดอาหารจนถึงแก่ชีวิต

คนอื่นภายในจวนอัครมหาเสนาบดีก็ถูกส่งให้ไปเผชิญความยากเย็นขมขื่นตามที่ต่าง ๆ

นางรู้สึกได้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นางพลิกไปพลิกมาก็ยังคงนอนไม่หลับ เมื่อพบหยินซวางหลับไปแล้ว ร่างของนางก็กระพริบเข้าไปยังมิติพิเศษ

นางก็ไม่รู้ว่านางรู้สึกแปลกไปเองรึเปล่า นางรู้สึกว่าปีนี้ฤดูร้อนจะร้อนเป็นพิเศษ และถ้านางจำไม่ผิดตั้งแต่เข้าช่วงฤดูร้อนมาก็ไม่เคยมีฝนตกเลยแม้แต่ครั้งเดียว นางและหยินซวางต้องไปตักน้ำที่บ่อมาราดให้กับพืชผักผลไม้ที่ปลูกภายในบริเวณตำหนักเย็นนี้ทั้งหมดด้วยถังทีละใบ ๆ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ต่อให้ผู้คนเก็บเกี่ยววัตถุดิบธัญพืชในช่วงเดือน 9 เดือน 10  ธัญพืชเม็ดเดียวก็จะไม่มีให้เก็บ

ธัญพืชในช่วงฤดูหนาวจะต้องแพงขึ้นไปอีก

นางจึงควรปลูกธัญพืชไว้เยอะกว่าปกติสักหน่อยจะเป็นการดีกว่า

เมื่อเก็บเกี่ยวสมุนไพรที่ปลุกไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว นางก็ปลูกธัญพืชแทนที่มากกว่าปกติ น่าเสียดายที่พื้นที่เพาะปลูกในมิติแห่งนี้ไม่ได้เยอะนัก

ถึงอย่างไรนางบังเอิญค้นพบว่า น้ำแข็งเมื่อคราวก่อนที่โยนเข้ามาในมิตินั้นยังไม่ละลายไปเลยแม้แต่น้อย

ทำให้นางตื่นเต้นอย่างลืมตัว

นั่นหมายความว่านางสามารถทำน้ำแข็งหรือไอศกรีมแท่งไว้ล่วงหน้าจำนวนมากเอาไว้ในที่แห่งนี้ ยามเมื่ออยากทานเมื่อใดก็หยิบออกมาทานได้เลย เหมือนกับนางพกตู้เย็นขนาดใหญ่ไปไหนต่อไหนด้วย

"ข้าขอคารวะเสด็จแม่ !” จี้อู๋เจวี๋ยแสดงความเคารพ

สีหน้าพระพันปีหลวงเรียบเฉยพร้อมเอ่ยกล่าว "ลุกขึ้นเถอะ !"

"ขอบพระทัย เสด็จแม่"

"ตั้งแต่แต่งตั้งนางสนมทั้งสองไป ช่วงไม่กี่วันนี้เจ้าก็ไม่เคยมาวังหนิงซินเยี่ยมข้าเลย หรือว่าไม่พอใจตรงไหนข้า"

"ข้ามิบังอาจ !" จี้อู๋เจวี๋ยใบหน้าเย็นชาขึ้นเล็กน้อย

"บุตรเจวี๋ย ข้ารู้ดีว่าเจ้าไม่ได้พอใจกับกุ้ยเหรินสองนางนั้น เจ้าเองก็อภิเษกมาหลายวันแล้ว ต่อให้เจ้ากักบริเวณพวกนาง เจ้าก็ควรไปดูพวกนางสักหน่อย ถ้านับจนถึงวันนี้พวกนางก็เข้าวังมาได้หลายวันแล้ว คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้ายังไม่ได้เข้าพำนักตำหนักเดียวกับพวกนางเลย นี่มันไม่เกินไปหน่อยรึ ?"

พระพันปีหลวงน้ำเสียงเข้มงวดเล็กน้อย "จนถึงทุกวันนี้ภายในตำหนักในและตำแหน่งฮองเฮาก็ยังคงว่างเปล่า อีกทั้งเจ้าที่ไร้ซึ่งบุตรธิดา มิใช่ว่าเจ้าควรไปตำหนักในหากุ้ยเหรินให้มากขึ้นและรีบมีทายาทสืบเชื้อพระวงศ์ไม่ใช่รึ?"