ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 151

"แล้วยังไง ?" ลู่ยุ๋นหลัวยังไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อสักครู่หยินซวางถึงมีปฏิกิริยาเช่นนี้

"ไม่ใช่ว่านายหญิงลืมท่านอ๋องเฉินไปแล้วหรอกเหรอเพคะ บ่าวเกรงว่าเมื่อนายหญิงเห็นของที่ท่านอ๋องเฉินฝากมาให้จะหวนกลับไปนึกถึงเรื่องอดีตอีก” ภายใต้สายตาที่จ้องมองของลู่ยุ๋นหลัว หยินซวงก็เอาแต่ก้มหัวพูดอยู่ตลอด

แต่ถ้าหากไม่นำของที่ท่านอ๋องเฉินทรงฝากมาให้ออกมา นางคงได้แต่วัน ๆ ต้องหลบซ่อนสายตาจากนายหญิง นางคงทำไม่ได้หรอก

ตอนนั้นเองที่ลู่ยุ๋นหลัวนึกขึ้นมาได้ว่าสาวใช้คนนี้ดูเหมือนจะกังวลมากถึงเรื่องที่นางจะจำเรื่องราวของนางกับท่านอ๋องเฉินได้

ซึ่งไม่รู้จริง ๆ ว่ามีอะไรต้องกังวลนักหนา

นางพอจะเดาออกได้แล้ว

ไม่ใช่ว่าแค่เป็นเรื่องความสัมพันธ์เก่ากับท่านอ๋องเฉินหรอกเหรอ ?

เมื่อเปิดกล่องไม้ออกมา ข้างในเป็นขวดหยกสีเขียวมรกตอันประณีต

กลิ่นยาหอมโชยอ่อนอ่อนมาแตะจมูก

ลู่ยุ๋นหลัวขมวดคิ้ว เมื่อเทออกมาเม็ดหนึ่งแล้วเอามาดมที่ปลายจมูก นี่คือ...

ยาแก้พิษที่สามารถขจัดพิษของท่านตาได้ !

ลู่ยุ๋นหลัวนึกถึงสิ่งที่ชายชราท่านนั้นในหอเซียนแพทย์กล่าวไว้ เมื่อสิบวันก่อน มีคนสั่งซื้อโสมหิมะชั้นดีอายุพันปีและน้ำตาหงส์เก้าหางจากพวกเขา เป็นไปได้ไหมว่าคน ๆ นั้นคือท่านอ๋องเฉิน ?

โสมหิมะชั้นดีอายุพันปีและน้ำตาหงส์เก้าหางเป็นวัตถุดิบยาที่ต้องใช้เงินแสนกว่าตำลึง ไม่ต้องพูดถึงความพยายามอุตสาหะที่ต้องใช้ในการผลิตออกมาเป็นยา

แม้ว่าจะเป็นนางที่อยากจะทำยาแก้พิษออกมาให้ได้ แต่ก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยถึงสองวัน

และยังคงต้องอยู่ภายในมิติพิเศษถึงจะสามารถควบคุมเงื่อนไขปริมาณวัตถุดิบยาแต่ละอย่างได้แม่นยำ

ในการทำยาแก้พิษนี้ ตั้งแต่การซื้อวัตถุดิบยา ไปจนถึงการหาคนทำยาแก้พิษ ไปจนถึงการทำยาแก้พิษ เกรงว่าเขาคงใช้ความพยายามและราคาที่ต้องจ่ายไปอย่างมหาศาล

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หัวใจของลู่ยุ๋นหลัวก็รู้สึกจมดิ่งและหนักอึ้งด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบ

ไม่ว่าจะเป็นบัวโลหิตก่อนหน้านี้ หรือการจัดการให้นางได้ออกไปนอกวัง หรือจะเป็นยาแก้พิษในครั้งนี้อีก ดูเหมือนนางจะติดหนี้น้ำใจเอื้ออาทรของท่านอ๋องเฉินอยู่ไม่น้อย

“นายหญิงเพคะ เหตุใดท่านอ๋องเฉินจึงให้ขวดยาแก่ท่านด้วยเพคะ ?” หยินซวงถามอย่างสงสัย