ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 152

ลู่ยุ๋นหลัวไม่คาดคิดมาก่อนว่าพิษในร่างกายของท่านอ๋องเฉินจะมีที่มาที่ไปเช่นนี้

เพื่อที่จะช่วยชีวิตผู้คนถึงกับใช้ร่างกายตนเองในการทดลองยา

จิตใจและความกล้าหาญเช่นนี้ ถ้าถามนางเองนางก็คงทำไม่ได้

ไม่น่าแปลกใจเลยครั้งแรกที่นางเห็นท่านอ๋องเฉินในพระราชวัง ก็พบว่าใบหน้าของเขาซีดขาวไปเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม คราวก่อนที่นางพบเขาที่งานเลี้ยงนางกลับมองไม่ออกถึงอาการป่วยของเขาแม้แต่น้อย

ลู่ยุ๋นหลังรู้สึกว่าสักวันหนึ่งนางจะต้องช่วยแมะชีพจรให้กับท่านอ๋องเฉินสักครั้ง หากนางสามารถช่วยรักษาอาการป่วยของท่านอ๋องเฉินได้ ก็ถือได้ว่าเป็นการตอบแทนน้ำใจแก่เขา

สายตาของลู่ยุ๋นหลัวจับจ้องไปที่กล่องไม้ ในเมื่อท่านอ๋องเฉินทรงมอบยาแก้พิษให้กับนาง งั้นนางก็ไม่ต้องทำยาแก้พิษเองอีกแล้ว

ช้าไปเพิ่มอีกหนึ่งวัน ท่านตาก็ต้องทนทรมานเพิ่มขึ้นอีกเท่านั้นครา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางนำขวดหยกถือไว้ในอ้อมอกพร้อมกันเดินเข้าไปยังห้องนานของท่านตา

ห้องนอนของท่านตา นอกจากนางและท่านตาแล้วก็ยังมีอีกสี่คนด้วยกัน

แม่นมโจวคอยดูแลปรนนิบัติอยู่ภายในห้อง

นางข้าหลวงสองนางคอยเฝ้าอยู่ด้านนอก

ส่วนอีกคนจะดูแลรับผิดชอบเรื่องอาหารโดยเฉพาะ

“สองวันมานี้ไม่มีอะไรผิดปกติใช่รึไม่ ?” หลังจากตั้งแต่นางพบว่าท่านตาของนางไม่ได้ป่วยแต่กลับถูกวางยา นางก็รับสั่งให้แม่นมโจวคอยนำอาหารและน้ำทั้งหมดที่ส่งมายังห้องของท่านตาล้วนเททิ้งให้หมด

ในเรือนของท่านตามีเพียงห้องครัวขนาดเล็ก ดังนั้นอาหารทั้งหมดจึงเป็นของคนของพวกนางที่พามาคอยดูแลรับผิดชอบ

“นายหญิง ตามที่ท่านได้กำชับไว้ อาหารที่ส่งมาทั้งหมดข้าล้วนกำจัดทิ้งให้แล้ว” อันที่จริง คนในเรือนก็รู้ดี ว่าท่านอาวุโสนอกจากน้ำแล้วช่วงไม่กี่วันนี้ก็ล้วนไม่ได้ทานอะไรเลย

ดังนั้นการนำอาหารมาส่งก็เป็นเพียงแค่การทำแบบขอไปทีเท่านั้น

ลู่ยุ๋นหลัวพยักหน้า ในเมื่อแม่นมเป็นคนจัดการเรื่องธุระก็รู้สึกสบายใจ "ในช่วงสองวันนี้ มีใครอื่นมาเยี่ยมรึไม่ ?"

"นายท่านสองและนายท่านสามล้วนมาหา และยังมีคุณชายและภรรยาตระกูลต่าง ๆ ด้วย บ่าวได้จัดการไล่แขกที่มาเยี่ยมตามที่นายหญิงกำชับไว้แล้ว" เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แม่นมโจวก็รู้สึกน้อยใจแทนท่านผู้อาวุโส

ล้วนเป็นพี่น้องแบบไหนกัน

ตอนที่นายหญิงไม่มา ข้างเตียงของท่านผู้อาวุโสแม้แต่คนมาคอยปรนนิบัติก็ไม่มีสักคน พอมาตอนนี้ เมื่อเห็นว่านายหญิงมา ก็คิดจะต่อสู้เพื่อเป็นรายชื่อในการเป็นผู้ที่ได้รับเลี้ยงเป็นบุตร ทยอยเรียงตัวแข่งขันกันเพื่อมาเยี่ยมท่านผู้อาวุโส

ลู่ยุ๋นหลัวนั่งลงข้างท่านตาของนาง "พวกเจ้าออกไปก่อน หากข้ายังไม่อนุญาต ใครก็ห้ามเข้ามาทั้งนั้น"

"เพคะ !"

ไม่นานนัก ข้ารับใช้ทั้งหมดในห้องก็ฉากถอยออกจากห้องไป

ลู่ยุ๋นหลัวพยุงท่านตาขึ้นพร้อมกับนำยาแก้พิษที่ท่านอ๋อนเฉินให้มาบดจนเป็นผงและผสมกับน้ำแห่งจิตวิญญาณในมิติพิเศษเพื่อป้อนให้กับท่านตาได้ดื่ม

จากนั้นก็หยิบเข็มเงินออกมาและเริ่มฝังเข็มให้กับท่านตาของนาง

ท่านตาของนางถูกพิษมานานกว่าครึ่งปี

หากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากการฝังเข็ม พิษร้ายจะต้องถูกขับออกมาไม่หมดเป็นแน่

จนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน

ในที่สุด ประตูห้องนอนก็เปิดออกพร้อมกับเสียงเอี๊ยดอ๊าด ลู่ยุ๋นหลัวยืนพิงขอบประตูด้วยใบหน้าที่อ่อนแรง ด้านหลังของนางมีกองเลือดสีดำกองใหญ่อยู่ที่พื้น

แม่นมโจวและหยินซวางหันหน้ามาและรีบไปเข้าไปพยุงนางในทันที

เมื่อสักครู่ก็ยังปกติดีอยู่เลยแท้ ๆ ทำไมจู่ ๆ ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ?

ลู่ยุ๋นหลัวฉีกยิ้มอ่อน ๆ ให้กับพวกนางพร้อมกับลูบไปที่ท้องและเอ่ยกล่าว "ท้องข้าหิวแล้ว"

ขณะที่พูดอยู่นั้น ท้องของนางก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีจนส่งเสียงร้องออกมา “โครก คราก”

ตอนเช้าวันนี้หลังจากที่นางทานอาหารเช้าและออกจากจวนไปจนถึงตอนนี้ก็แถบไม่ได้กินอะไรเลย

การฝังเข็มเมื่อสักครู่ ใช้ทั้งเวลาที่ยาวนานและยังต้องใช้สมาธิอย่างมาก

อีกนิดเดียวนางก็แทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

"หยินซวาง เจ้ารีบไปทำอะไรสักอย่างให้นายหญิงได้ทานก่อน" แม่นมโจวพยุงลู่ยุ๋นหลัวให้นั่งลงข้าง ๆ

ลู่ยุ๋นหลัวพิงหลับตาพักผ่อน

ตอนนี้นางไม่มีแม้แต่แรงจะพูด

พริบตาหยินซวางก็ทำอาหารสองอย่างและซุปหนึ่งอย่างมาให้

เป็นไก่แดงย่างหนึ่งจานและเป็ดแดงย่างหนึ่งจาน

แล้วก็มีซุปไก่อีกหนึ่งชาม