ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 155

“แกก็แค่อีบ่าวไพร่เยี่ยงหมา ยังจะมีหน้ามาหานายหญิงอีกงั้นรึ ?”

“ท่านผู้อาวุโสเลี้ยงดูเจ้ามากี่สิบปี แต่เจ้ากลับอาศัยเวลาที่ท่านผู้อาวุโสป่วยกระทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ !”

“นายหญิงของพวกข้าไม่อยากพบเจ้า ไสหัวออกไป !”

“อย่ามารบกวนความสงบของท่านผู้อาวุโส !”

“พวกเจ้าตรงนั้นน่ะ เอาไม้กวาดมาฟาดไล่มันออกไปซิ !”

เห็นเพียงแต่เงาดำที่ถูกคนในเรือนขับไล่ออกมา

เงาดำนั้นถูกผลักจนล้มลง เมื่อลุกขึ้นก็จากไปอย่างน่าเวทนา

เด็กรับใช้ที่สังเกตุการณ์ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็หัวเราะเยอะเย้ย ลุงหวังคนนี้แต่ก่อนอาศัยที่ตนเองเป็นหัวหน้าผู้ดูแลและมักจะทำตัวเหมือนผู้เฒ่าอบรมสั่งสอนเขา ไม่คาดคิดว่าลุงหวังจะมีวันที่ลำบากเลวร้ายเช่นนี้

หลังจากที่ลู่ยุ๋นหลัวปลอมตัวเป็นลุงหวังจนถูกขับไล่ออกมาแล้ว ขณะที่นางวิ่งตรงไปที่ประตูหลัง ป้าจางก็ถูกคนยัดเข้าไปในรถม้าแล้ว

เด็กรับใช้สองคนและท่านแม่เฒ่ากำลังยืนล้อมเป็นวงหันหลังให้กับนาง ทั้งสามคนกระซิบกระซาบคุยกันโดยไม่รู้ว่าคุยอะไรกันอยู่ อาจเป็นเพราะช่วงกลางคืนซึ่งท้องถนนร้างและไร้ผู้คนอีกทั้งค่อนข้างเงียบ เสียงของพวกเขาจึงทุ้มต่ำเป็นอย่างมาก

ลู่ยุ๋นหลัวจึงใช้โอกาสนี้แอบย่องไปที่ด้านข้างของรถม้า ป้าจางที่ถูกมัดไว้พร้อมกับถูกปิดปาก หลังจากที่เห็นลู่ยุ่นหลัว ขึ้นมาตาของนางก็ถลึงเบิกกว้าง แต่ยังไม่ทันที่นางจะตอบโต้อะไรก็ถูกเข็มเงินฝังลงไป ป้าจางผู้นั้นก็หมดสติวูบไปในทันที

ขณะที่นางกำลังคิดอยู่ว่าจะพาป้าจางออกไปเช่นไร ดูเหมือนว่าด้านนอกก็เจรจากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

หลังจากไม่กี่คนตรงนั้นล่ำลากันเสร็จ ท่านแม่เฒ่าค้ามนุษย์ผู้นั้นก็ขึ้นนั่งบนรถม้าพร้อมกับควบจากออกไป

ผ่านไปไม่นานนัก ท่านแม่เฒ่าคนนั้นก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย 

ทำไมไม่มีการเคลื่อนไหวบนรถม้าเลย ?

แม้ว่ามือและเท้าจะถูกมัดและผ้าปิดปากเอาไว้ แต่โดยปกติคนที่ถูกมัดเอาไว้มักจะดิ้นรนอยู่บ้าง จะเงียบสงบเช่นนี้ไปได้เยี่ยงไร ?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ท่านแม่เฒ่าคนนั้นก็รีบหยุดรถม้าในทันที เมื่อเปิดผ้าที่คลุมไว้ออก ก็สบเข้ากับดวงตาที่สุกสกาวอยู่คู่หนึ่ง

"สวัสดี !" ลู่ยุ่นหลัวฉีกยิ้มอย่างอ่อนหวานให้กับนาง จากนั้นก็ดีดเข็มเงินในมือของนางปักเข้าไปอย่างไม่เกรงใจ