ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 156

หลังจากปลุกป้าจางให้ตื่นขึ้นมา เมื่อป้าจางเห็นลู่ยุ๋นหลัว ก็หัวเราะอย่างเศร้า ๆ ไม่กี่ครั้ง จากนั้นมุมปากของนางก็มีเลือดสด ๆ ไหลออกมา ศีรษะของนางเอียงคว่ำและก็ล้มลงไปทันที

เหตุการณ์เกิดขึ้นไวมาก แม้แต่ลู่ยุ๋นหลัวก็ยังไม่ทันตั้งตัว

นี่คือการฆ่าตัวตายหรือไง ?

หลังจากที่ป้าจางล้มลงกับพื้น ท่านแม่เฒ่าที่อยู่ข้าง ๆ ก็ล้มตามลงไปเช่นกัน

การตายที่มีเลือดสด ๆ ไหลออกที่มุมปากนั้นเหมือนกับการตายของป้าจางอย่างใดอย่างนั้น

ลู่ยุ๋นหลัวไม่คาดคิดว่าในปากของทั้งสองคนนี้จะซ่อนยาพิษไว้เอาไว้แล้ว ?

นี่มันไม่ใช่วิธีการที่มีเฉพาะนักฆ่าเท่านั้นหรอกหรือ ?

อีกทั้งก็ไม่ควรเป็นเช่นนี้สิ

ท่านแม่เฒ่าคนนี้ที่ฆ่าตัวตายก็พอจะสมเหตุสมผล แต่ป้าจางคนนี้ที่ถูกเอาไปขายแล้ว ทำไมถึงยังจะต้องมาฆ่าตัวตายอีก ?

ลู่ยุ๋นหลัวคิดไม่ตก

ความรู้สึกลึกลึกของนางคิดว่าเรื่องนี้คงจะไม่ง่ายดายอย่างที่นางคิดนัก

แม่ครัวหนึ่งคน ท่านแม่เฒ่าอีกหนึ่งคน หลังจากพวกเขาถูกจับได้ก็กัดยาพิษที่ซ่อนอยู่อย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง ซึ่งไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ดูแปลกเกินไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

ภายในเรือนของท่านตาก็มีข่าวดีให้ได้ยิน เมื่อคืนวานช่วงใกล้รุ่งสางท่านตาได้ฟื้นขึ้นมาพร้อมกับทานโจ๊กไปหนึ่งชามใหญ่

ตอนนี้ท่านตาลุกขึ้นมาได้แล้ว สติสัมปชัญญะครบถ้วนไม่เลว พร้อมกับรีบให้ลู่ยุ๋นหลัวไปที่นั่นโดยเร็ว

ลู่ยุ๋นหลัวรีบนำน้ำแห่งจิตวิญญาณในมิติพิเศษออกมาแล้วรีบไปในทันที

เมื่อเข้าผ่านประตูไป ก็เห็นท่านตานอนพิงอยู่ที่หัวเตียง เนื่องจากไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน ใบหน้าจึงซีดเผือด แก้มทั้งสองข้างตอบจนบุ๋มลึกลงไป ราวกับแก่ขึ้นไปมากภายในพริบตา ไม่มีส่วนไหนที่บกบอกถึงว่าท่านตาเคยผ่านควบม้าศึกสงครามหรือเคยเป็นกุนซือที่ชื่อเสียงลือกระช่อนหลงเหลืออยู่เลยสักส่วน

จมูกของลู่ยุ๋นหลัวก็ระคายเคืองขึ้นมา น้ำตาอีกนิดก็เกือบจะไหลรินออกมา

ความรู้สึกในขณะนี้ บางทีอาจเป็นของเจ้าของร่างเดิมหรือบางทีอาจจะเป็นของนานเอง นางไม่สามารถที่จะแยกแยะออกมาได้

เมื่อท่านผู้อาวุโสจ้องมองไปที่ร่างของลู่ยุ๋นหลัว เขาก็ค่อย ๆ อ่อนโยนขึ้น จนเผยรอยยิ้มที่ใจดีออกมา และโบกมือกวักเรียก "หลานหลัว มานี่สิ"

ลู่ยุ๋นหลัวเดินเข้าไปหา ผู้อาวุโสลูบไปที่ศีรษะของลู่ยุ๋นหลัว "กว่าครึ่งปีที่ผ่านมา ทำให้เจ้าลำบากแย่เลยสินะ"

เสียงของผู้ชราที่ดังก้องผสมกับแว่วเสียงของใจที่เจ็บปวด

กว่าครึ่งปีที่เจ้าของร่างเดิมต้องทนรับกับความลำบากและความน้อยใจ ดูเหมือนจะได้รับการรักษาอย่างง่ายดายด้วยประโยคของท่านตาเมื่อสักครู่

ดีเหลือเกิน

การที่มีท่านตารักนางเช่นนี้ ความรู้สึกช่างดีเหลือเกิน

แม้ว่าตอนนี้นางมีหลายอย่างที่อยากจะถามท่านตาของนาง แต่นางก็รู้ว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา ท่านตาของนางเพิ่งฟื้นขึ้นมา สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือการพักผ่อน

"ท่านตา ท่านดื่มนี่ให้หมดก่อน" ลู่ยุ๋นหลัวรีบหยิบน้ำแห่งจิตวิญญาณที่เตรียมไว้ออกมา

แม้ว่าท่านผู้อาวุโสจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่สิ่งที่ยุ๋นหลัวมอบให้จะต้องเป็นสิ่งที่ดี

เขาดื่มลงไปอย่างเชื่อฟัง

เมื่อคืนเขาได้ยินแม่นมโจวพูดถึงสถานการณ์บางอย่างภายในวังของนาง การที่นางอยู่ในตำหนักเย็นสถานที่เช่นนั้นและสามารถพลิกสถานการณ์กลับมาและมีชีวิตรอดมาได้ สมแล้วที่เป็นหลานสาวของซูหยวนจง

เขาป่วยมานานกว่าครึ่งปี เขาจึงเข้าใจที่มาโรคประหลาดนี้ของตนเองอย่างท่องแท้

"หลานหลัว เจ้าไปเรียกหัวหน้าทหารอารักขาชูหยินและลุงหวังมาที"

ตอนนี้เขาก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว แน่นอนว่าเขาต้องสืบสวนเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด

ไม่นานหลังจากที่ชูหยินและลุงหวังมาถึง ท่านตาคนรองและท่านตาคนสามเมื่อรู้ข่าวว่าท่านผู้อาวุโสฟื้นขึ้นมาแล้วก็รีบพาคนมาหาทันที

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขามาถึงเรือนแล้วกลับพบทหารอารักขาห้ามเอาไว้

ซูพิ่นเจ๋อซึ่งติดตามท่านปู่ของเขามาข้างหลังเมื่อเห็นทหารอารักขาเหล่านี้ก็จู่ ๆ รู้สึกลางไม่ดี

สิ่งที่ต้องรู้คือทหารอารักขาเหล่านี้จะสนใจเฉพาะความปลอดภัยของจวนกั๋วกงติ้งเท่านั้นและจะฟังเฉพาะคำสั่งของท่านผู้อาวุโสแต่เพียงผู้เดียว

ก่อนหน้านี้ท่านผู้อาวุโสป่วยติดเตียงเป็นเวลานาน ทหารอารักขาเหล่านี้จึงทำได้เพียงคุ้มกันจวนกั๋วกงติ้งนี้อย่างลับ ๆ โดยไม่มีคำสั่ง ตราบใดที่ไม่มีใครมายุ่งในจวนกั๋วกงติ้ง พวกเขาจะไม่มีวันปรากฏตัว แต่ตอนนี้ กลับมาปรากฏตัวที่หน้าประตูของเรือนท่านผู้อาวุโส...