ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 156

หลังจากปลุกป้าจางให้ตื่นขึ้นมา เมื่อป้าจางเห็นลู่ยุ๋นหลัว ก็หัวเราะอย่างเศร้า ๆ ไม่กี่ครั้ง จากนั้นมุมปากของนางก็มีเลือดสด ๆ ไหลออกมา ศีรษะของนางเอียงคว่ำและก็ล้มลงไปทันที

เหตุการณ์เกิดขึ้นไวมาก แม้แต่ลู่ยุ๋นหลัวก็ยังไม่ทันตั้งตัว

นี่คือการฆ่าตัวตายหรือไง ?

หลังจากที่ป้าจางล้มลงกับพื้น ท่านแม่เฒ่าที่อยู่ข้าง ๆ ก็ล้มตามลงไปเช่นกัน

การตายที่มีเลือดสด ๆ ไหลออกที่มุมปากนั้นเหมือนกับการตายของป้าจางอย่างใดอย่างนั้น

ลู่ยุ๋นหลัวไม่คาดคิดว่าในปากของทั้งสองคนนี้จะซ่อนยาพิษไว้เอาไว้แล้ว ?

นี่มันไม่ใช่วิธีการที่มีเฉพาะนักฆ่าเท่านั้นหรอกหรือ ?

อีกทั้งก็ไม่ควรเป็นเช่นนี้สิ

ท่านแม่เฒ่าคนนี้ที่ฆ่าตัวตายก็พอจะสมเหตุสมผล แต่ป้าจางคนนี้ที่ถูกเอาไปขายแล้ว ทำไมถึงยังจะต้องมาฆ่าตัวตายอีก ?

ลู่ยุ๋นหลัวคิดไม่ตก

ความรู้สึกลึกลึกของนางคิดว่าเรื่องนี้คงจะไม่ง่ายดายอย่างที่นางคิดนัก

แม่ครัวหนึ่งคน ท่านแม่เฒ่าอีกหนึ่งคน หลังจากพวกเขาถูกจับได้ก็กัดยาพิษที่ซ่อนอยู่อย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง ซึ่งไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ดูแปลกเกินไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

ภายในเรือนของท่านตาก็มีข่าวดีให้ได้ยิน เมื่อคืนวานช่วงใกล้รุ่งสางท่านตาได้ฟื้นขึ้นมาพร้อมกับทานโจ๊กไปหนึ่งชามใหญ่

ตอนนี้ท่านตาลุกขึ้นมาได้แล้ว สติสัมปชัญญะครบถ้วนไม่เลว พร้อมกับรีบให้ลู่ยุ๋นหลัวไปที่นั่นโดยเร็ว

ลู่ยุ๋นหลัวรีบนำน้ำแห่งจิตวิญญาณในมิติพิเศษออกมาแล้วรีบไปในทันที

เมื่อเข้าผ่านประตูไป ก็เห็นท่านตานอนพิงอยู่ที่หัวเตียง เนื่องจากไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน ใบหน้าจึงซีดเผือด แก้มทั้งสองข้างตอบจนบุ๋มลึกลงไป ราวกับแก่ขึ้นไปมากภายในพริบตา ไม่มีส่วนไหนที่บกบอกถึงว่าท่านตาเคยผ่านควบม้าศึกสงครามหรือเคยเป็นกุนซือที่ชื่อเสียงลือกระช่อนหลงเหลืออยู่เลยสักส่วน

จมูกของลู่ยุ๋นหลัวก็ระคายเคืองขึ้นมา น้ำตาอีกนิดก็เกือบจะไหลรินออกมา

ความรู้สึกในขณะนี้ บางทีอาจเป็นของเจ้าของร่างเดิมหรือบางทีอาจจะเป็นของนานเอง นางไม่สามารถที่จะแยกแยะออกมาได้