ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 159

หลิวชื่อถูกทหารอารักขาสองคนลากออกไปในทันที

“ไม่ใช่ พี่ชายใหญ่ นี่เจ้าหมายความว่ายังไง ? ตอนที่เจ้าป่วย พวกเราก็ล้วนดูแลเรื่องอาหารและงานบ้านแทนเจ้า นอกจากเจ้าจะไม่ขอบคุณแล้ว เจ้ายังจะมาสั่งโบยคนและจับส่งศาลาว่าการอีกรึ ? ต้องถึงขั้นใช้กฏหมายเลยรึไง ? " ท่านตาคนสามพูดด้วยความโกรธ "พี่รอง ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรบ้างล่ะ กุญแจอันนี้ ตอนนั้นเป็นพวกเจ้าไม่ใช่เหรอที่แนะนำให้พวกข้าเป็นคนจัดการ"

ท่านตาคนรองเห็นว่าพี่ใหญ่ของเขากำลังจะเอาคนมาลงดาบแล้ว (เอาคนมาลงดาบ หมายถึง ใช้ผู้อื่นมากระทำหรือลงโทษให้เป็นแบบอย่าง) ดังนั้นเขาถึงไม่ได้ร้องขอความเมตตาในตอนนี้

ในตอนนั้นเขาให้น้องคนสามจัดการดูแลกุญแจก็เพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้

เขาจึงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและหยิบชาขึ้นมาดื่ม

"อร๊าย..." เสียงกรีดร้องของหลิวชื่อลอยเข้ามาจนทุกคนที่ได้ยินก็ตัวสั่นขึ้นมา

ท่านผุ้อาวุโสสมัยก่อนได้ออกรบฆ่าศัตรูตั้งแต่ยังหนุ่ม นั่นจึงทำให้เขาไม่เคยที่จะเป็นคนใจอ่อนเลย

“กุญแจคลังเก็บสมบัติอยู่ที่ไหน ?” ท่านผู้อาวุโสได้ถามอีกครั้ง

ท่านตาคนสามเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาด้านนอก ก็รู้ทันทีว่าวันนี้พี่ชายใหญ่มาเพื่อสะสางบัญชี แต่เมื่อเขาคิดถึงว่าวันนี้ยังต้องตัดสินเลือกรับบุตร เขาจึงอดทนไปก่อนชั่วคราว

ขอเพียงแค่หลานชายได้ถูกรับเลี้ยงเป็นบุตรภายใต้ชื่อของเขา เมื่อถึงเวลาจวนกั๋วกงติ้งก็ยังเป็นของเขาไม่ใช่หรือ ?

ทันทีที่เขายืนกรานต่อไปไม่ไหว ก็เรียกให้คนไปหาหลิวชื่อเพื่อเอากุญแจมา

ท่านผู้อาวุโสให้คนเอากุญแจไปส่งมอบให้กับลุงหวังโดยตรง "วันนี้หาคนไปที่คลังเก็บสมบัติและทุบประตูให้พังที แล้วก็อย่าลืมว่ากุญแจและประตูต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด”

"ขอรับ !" ลุงหวังมองพวกเขาที่เมื่อก่อนนั้นแย่งกุญแจออกไปจากมือเขาจนกุญแจนั้นก็ได้กลับมาในมือเขาอีกครั้ง ขณะนั้นรู้สึกราวกับทุกรสชาติผสมเข้าด้วยกัน (ทุกรสชาติผสมเข้าด้วยกัน หมายถึง ความรู้สึกสับสน)

“ตรวจสอบสมุดบัญชีช่วงเดือนกว่า ๆ นี้ให้ละเอียดทีว่าใช้ไปเท่าไร ใช้ที่ไหน ใครเป็นคนใช้ จัดการบัญชีให้ครบทั้งหมดแล้วส่งไปที่บ้านพวกเขาแต่ละบ้าน ถ้ายังไม่ยอมจ่ายคืน ก็ไปแจ้งที่ศาลาว่าการได้เลย”

ท่านผู่อาวุโสพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้เลย เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นแค่ชายชราม่ายคนหนึ่ง ต่อให้มีเงินมากมายมหาศาลก็ไม่รู้จะเอาไปใช้ทำอะไร

แต่ในช่วงไม่กี่วันนี้เขาได้ยินหยินซวางบอก ว่าเพื่อให้ได้เงินมาซื้อยาให้แก่เขา หลานหลัวถึงกับต้องไปบ่อนพนันเพื่อทำเงิน  อีกทั้งตอนที่อยู่ในวังวันวันหลานหลัวก็กังวลเรื่องเงินอยู่เช่นกัน พอคิดก็ได้รู้ว่าช่วงเวลาที่เขาป่วย วันเวลาของหลานหลัวเองก็คงลำบากมากขนาดไหน

อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาไม่มีผู้สืบทอด จึงเป็นการดีกว่าที่จะมอบเงินทั้งหมดให้กับหลานหลัวเพื่อที่นางจะได้มีชีวิตที่สะดวกสบายมากขึ้นในตำหนักใน

“อะไรนะ ? ต้องคืนเงิน ?” ตอนนี้แม้แต่สีหน้าของท่านตาคนรองก็ไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย

พวกเขาอยู่ในจวนกั๋วกงติ้งจะใช้เงินสักเท่าไหร่กันเชียว ?

นึกไม่ถึงเลยว่าพี่ชายใหญ่จะคิดบัญชีกับพวกเขาละเอียดถึงเพียงนี้ ?

เมื่อก่อนพี่ชายใหญ่ไม่ได้เป็นแบบนี้

แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมและเย็นชาของท่านผู้อาวุโส คำพูดที่ติดอยู่ตรงปากก็ถูกกลืนลงไปทันที

ช่างเถอะ ขอแค่ตำแหน่งบรรดาศักดิ์ได้ครอบครองถึงมือเมื่อไหร่ ไอเงินพวกนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก

“พี่ชายใหญ่ เรื่องบัญชีพวกนี้ หลังจากนี้เจ้าค่อย ๆ คิดก็ได้ ตอนนี้เราควรจะคุยกันถึงเรื่องรับเลี้ยงบุตรมิใช่รึ ?” ท่านตาคนรองถาม

นี่คือเหตุผลที่แท้จริงที่พวกเขามาที่นี่ในครั้งนี้

“ใช่ เรื่องรับเลี้ยงบุตรควรเร่งจัดการให้เสร็จตั้งแต่เนิ่น ๆ จะได้สบายใจ”

ทุกคนต่างเห็นด้วยสนับสนุน

ถ้าไม่ใช่เพื่อตำแหน่งบรรดาศักดิ์นี้ จะมาที่นี่กันเพื่ออะไร ?

“ตอนนี้ร่างกายของข้าก็ฟื้นแล้ว ส่วนเรื่องการรับเลี้ยงบุตรหลังจากนี้พวกเจ้าเลิกพูดได้แล้ว” เมื่อพูดจนถึงที่สุด จริง ๆ แล้วภายในใจของท่านผู้อาวุโสก็ยังคงมีความหวังลม ๆ แล้ง ๆ อยู่ คิดว่าวันหนึ่งลูกชายที่ไร้ประโยชน์ของเขาจะกลับมาสักวันหนึ่ง

ตำแหน่งบรรดาศักดิ์นี้คือสิ่งเดียวที่เขาจะเหลือไว้ให้กับลูกชายคนนี้ได้

“พี่ชายใหญ่ เรื่องการรับเลี้ยงบุตรนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง เป็นเรื่องของทั้งตระกูลของเรา เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับความเจริญรุ่งเรืองของตระกูลซู มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจ้าคนเดียว หากเจ้ามีทายาทที่จะมาสืบสายได้ พวกเราก็จะไม่กังวลขนาดนี้ ดูเจ้าสิ ตอนนี้ก็ใกล้อายุจะ 50 แล้ว ภรรยา ลูกชาย ลูกสาวของเจ้าไม่เสียชีวิตก็พิการ ทั้งจวนกั๋วกงติ้งก็เหลือเจ้าเพียงคนเดียว คราวนี้เจ้ารอดพ้นฟื้นขึ้นมาได้ แล้วคราวหน้าล่ะ ? วันดีคืนดีเจ้าเป็นอะไรขึ้นมา จนตำแหน่งบรรดาศักดิ์สูญหายไปพร้อมกับเจ้า นั่นเท่ากับการสูญเสียครั้งใหญ่ของตระกูลซู !"