ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 160

ท่านตาคนสามเมื่อได้ยินท่านผู้อาวุโสไม่อยากรับเลี้ยงบุตรเขาก็กระวนกระวายขึ้นมาทันใด นั่นช่วงเวลาของเขาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าทำไปเสียเปล่าหรอกเหรอ

ภรรยา ลูกชาย ลูกสาวของเจ้าไม่เสียชีวิตก็พิการ...

นี่เป็นข้อห้ามที่ใหญ่ที่สุดที่ต้องหลีกเลี่ยงของท่านตาในไม่กี่ปีนี้และเป็นประโยคที่น่ากลัวมากที่สุด

คนพวกนี้ในที่สุดก็เอาคำพูดพวกนี้พูดออกมา พวกนี้เป็นพี่น้องประเภทไหนกัน พวกมันก็เป็นแค่จิ้งจอกหลอกใช้เอาผลประโยชน์

ใบหน้าที่มีเลือดฝาดของท่านผู้อาวุโสที่ดูแลอย่างดีในช่วงวันนี้ก็ถอดสีฉับพลัน จนขาวซีดหาอะไรยากเทียบ จนแม้แต่ร่างสูงของเขาก็สั่นเล็กน้อย

ก็อย่างที่รู้ ประโยคนี้สร้างผลกระทบทำร้ายเขาเป็นอย่างมาก

"พี่ชายใหญ่ ปีนี้เจ้าก็อายุมากแล้ว ควรรับเลี้ยงบุตรตั้งแต่เนิ่น ๆ จะได้ไม่เกิดปัญหาขึ้นในวันหลัง" เห็นได้ชัดว่าท่านตาคนรองไม่สนใจจิตใจของท่านผู้อาวุโสเลยแม้แต่น้อย ส่วนปากก็เอาแต่พูดโน้มน้าวด้วยคำพูดที่ออกมาราวกับโล่งใจ

ลู่ยุ๋นหลัวเทยาบำรุงหัวใจและมอบให้ท่านตาของนางหนึ่งเม็ดเพื่อบรรเทาอาการ หลังจากนั้นไม่นาน ท่านตาของนางถึงได้ลืมตาขึ้น

แววตาที่เคยสดใสในอดีตกลับดูอ้างว้างขึ้นมาก

เขาถามเสียงแหบแห้งขึ้นมา “พวกเจ้าจะให้ข้ารับเลี้ยงคนไหนเป็นบุตรรึ ?”

เมื่อผู้คนด้านล่างได้ยินเสียงพูดของท่านผู้อาวุโส พวกเขาก็ดูตื่นเต้นทันที

ด้วยเหตุนี้พี่น้องสองตระกูลก็เริ่มโต้เถียงกันอย่างไม่หยุดพักเพื่อให้ลูกหลานของตนเองได้ถูกรับเลี้ยงเป็นบุตร

ท่านผุ้อาวุโสดูเหมือนจะเหนื่อยแล้ว "หลานหลัว พวกเราลงไปกันเถอะ"

หลังจากกลับมาที่เรือน ท่านตาของนางก็ขังตัวเองอยู่ในห้องคนเดียว

ลู่ยุ๋นหลัวถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ครึ่งชีวิตหลังของท่านตาช่วงลำบากลำบนเหลือเกิน

และก็ไม่รู้ว่าน้าชายไร้ค่าของนางหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ เวลาก็ผ่านไปนานหลายแรมปีไม่เคยกลับมาให้เห็นสักครั้ง

ภายใต้การดูแลท่านตาของนาง ร่างกายของท่านตาก็เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่ความกังวลที่เห็นชัดตรงหว่างคิ้วกลับรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนเรื่องกับเลี้ยงบุตรนั้นก็ยังถกเถียงกันอย่างไม่พักผ่อน