ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 163

ท่านผู้อาวุโสตะลึงไปชั่วขณะ ถึงแม้ว่าการที่ถูกพิษร้ายครั้งนี้ หลานหลัวก็มักจะฝังเข็มช่วยให้เขาพักฟื้นร่างกาย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าลู่ยุ๋นหลัวมีความเชี่ยวชาญในทักษะทางการแพทย์จนขนาดเป็นถึงเซียนแพทย์ที่จะรักษาขาโม่หลานให้หายได้

แต่เขาก็ไม่อยากพูดโจมตีลดทอนความกระตือรือร้นของหลานสาว ดังนั้นเขาจึงตีไปที่หัวซูโม่หลานหนึ่งฉาด "เจ้าไม่เชื่อในทักษะทางการแพทย์ของหลานหลัวของเราด้วยซ้ำ นางบอกว่าสามารถรักษาให้หายได้แน่ก็ต้องรักษาให้หายได้สิ ใช่ไหมหลานหลัว ?”

ลู่ยุ๋นหลัวปวดหัวเล็กน้อย ดูเหมือนว่าพ่อลูกสองคนจะไม่ได้เอาคำพูดของนางเก็บไปใส่ใจเลย

ช่างเถอะ รอนางรักษาขาของท่านน้าได้เมื่อไหร่ พวกเขาก็จะรู้เอง

“ใช่แล้ว ท่านน้า ท่านตาคราวนี้ไม่ได้ป่วย แต่แค่ถูกพิษประเภทเรื้อรัง”

เรื่องนี้ นางยังไม่เคยคุยกับท่านตาเลย

“เจ้าจะบอกว่าท่านพ่อข้าถูกคนวางยา ?” น้ำเสียงของซูโม่หลานเปลี่ยนไปทันที

แม้แต่ใบหน้าของท่านผู้อาวุโสก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาในช่วงไม่กี่วันนี้ได้ดูแลร่างกายและเข้าใจมาตลอดว่าตนเองนั้นป่วย อีกทั้งไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะถูกวางยาพิษ

ลู่ยุ๋นหลัวพยักหน้า "เดิมทีข้าจับสังเกตุได้ว่าแม่ค้ามนุษย์คนหนึ่งและป้าจางที่กำลังจะถูกเอาไปขายกลางดึก แต่น่าเสียดายที่พวกนางทั้งหมดฆ่าตัวตายด้วยการกัดพิษที่ซ่อนไว้ในปาก"

จากนั้นนางก็ไปตรวจสอบเด็กรับใช้สองคนที่เอาป้าจางไปขายในคืนนั้น แต่พวกเขาก็หายตัวไปอย่างลึกลับ

เป็นไปได้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้จะระมัดระวังตัวอย่างมาก

ซูโม่หลานสีหน้าครุ่นคิด

ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ เขาก็นึกถึงซูหยุนเจ๋อ

ปีที่แล้ว เขาเดินทางจากที่อื่นกลับมาที่เมืองหลวงเพื่อแอบเยี่ยมดูพ่อของเขาอย่างลับ ๆ ในเวลานั้น เขาบังเอิญเห็นว่าซูหยุนเจ๋อแอบไปมาหาสู่กับองค์ชายสาม ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรมาก แต่มาตอนนี้ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่ง่ายดายอย่างนั้น

ไม่แน่อาจจะมีคดีของอัครมหาเสนาบดีเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

ตอนนี้ยุ๋นหลัวเป็นถึงนายหญิงของตำหนักใน ดังนั้นนางจึงไม่ควรยุ่งเกี่ยวอีกต่อไป