ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 169

ท้ายที่สุดแล้ว ท่านตาครั้งนี้ก็ไม่ใช่ว่าถูกข้ารับใช้ในจวนวางยาหรอกเหรอ ?

นางเริ่มคิดทบทวนว่ายังมีเรื่องอะไรต้องทำอีกบ้าง ทางที่ดีที่สุดคือจัดเวลาให้ท่านน้าของนางให้ยุ่งไว้ก่อน

ตราบใดที่เขายังยุ่งกับงาน เขาก็จะได้ไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขามีหรือสิ่งเขาที่ไม่มีอีก

อีกไม่กี่วัน นางก็จะเริ่มรักษาขาให้เขาได้แล้ว

เมื่อขาเขาดีแล้ว ปัญหาทุกอย่างก็จะคลี่คลายลงเอง

"หลานหลัว เจ้ากลัวว่าน้าอย่างข้าไม่มีอะไรทำรึ ?" ซูโม่หลานเมื่อได้ยินลู่ยุ๋นหลัวจัดการงานให้เขาทำอย่างไม่หยุดหย่อน จนเขาอดที่จะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

ลู่ยุ๋นหลัวส่งสายตาที่แค่เขามองก็รับรู้ได้ด้วยตนเอง

ไม่ใช่ว่าว่างอยู่หรอกเหรอ ?

ในเมื่อกลับมาแล้วก็ต้องตั้งใจและดูแลจวนของท่านผู้อาวุโสให้ดีสิ

“ท่านน้า ขาของท่านสามารถยืนขึ้นได้อีกครั้งจริง ๆ ขอข้าจัดแจงเตรียมพร้อมให้ดีก่อน ข้าจะรักษาขาของท่านให้หาย ถึงตอนนั้นจะไปต่อสู้กับข้าศึกอีกครั้งก็ไม่มีปัญหา”

“เพราะฉะนั้นเจ้าก็เลิกคิดได้แล้วว่าตัวเองมีหรือไม่มีอะไร ไปใส่ใจดูแลบัญชีในจวนให้ดีจะดีกว่า รอขาหายดีแล้ว จากนั้นก็มีหลานตัวน้อยให้ข้าสักคน จวนกั๋วกงติ้งแห่งนี้ก็จะมีชีวิตชีวาขึ้นมาสักที"

ซูโมหลานมองไปที่ลู่ยุ๋นหลัวที่ยืนอยู่ริมสระน้ำพร้อมกับพูดภาพที่สวยงามในอนาคตให้เขาฟัง

เขาหวังว่าเป็นอย่างมากว่าทุกอย่างจะสามารถเป็นจริงได้

และคงไม่เป็นเพียงแค่คำปลอบเท่านั้น

น่าเสียดาย……

เขารู้ดี ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงคำปลอบโยนเท่านั้น

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของลู่ยุ๋นหลัว แต่หลายปีที่ผ่านมาเขาได้หาหมอมาแล้วหลายต่อหลายคนต่างก็ล้วนไม่มีใครสามารถรักษาอาการขาของเขาได้

หมอทุกคนเมื่อเห็นอาการของเขา ท้ายที่สุดเขาก็ได้แต่ส่ายหัวถอนหายใจและจากไป