ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 170

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเสียดสี

ลุงฟูผู้ดูแลจวนได้มองไปที่ลู่ยุ๋นหลัว จากนั้นก็ถอนหายใจยาวและส่ายหัวไม่พูดอะไรอีก

ลู่ยุ๋นหลัวแค่เห็นก็บอกได้ว่าทหารอารักขาในชุดสีดำดูเหมือนจะมีอคติต่อนางอย่างมาก

แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมกับท่านอ๋องเฉินเกิดเรื่องอะไรขึ้น

แต่พอมาถึงกลับพูดจาแขวะแบบนี้ทำให้คนรู้สึกไม่ชอบใจจริง ๆ

ลู่ยุ๋นหลัวถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ "วันนี้เป็นครั้งแรกที่ข้ามาที่จวนของท่านอ๋องเฉิน ทำไมทหารอารักขาเจ้าถึงพูดจาเช่นนี้ ?"

ทหารอารักขาคนนั้นเหมือนจะได้ยินเรื่องตลกคำโตอะไร จนสีหน้าเปลี่ยนไปราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินพร้อมกับมองมาที่ลู่ยุ๋นหลัว

มาที่จวนท่านอ๋องเฉินเป็นครั้งแรก ?

นางคนนี้ช่างสามารถลืมตาพูดเรื่องไร้สาระได้จริง ๆ

อีกทั้งยังทำท่าที่ไม่เข้าใจแบบนั้นอีก ทำพูดอย่างกับเป็นเรื่องจริงอย่างใดอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนี้ยังคงสีหน้าเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม !

แม้แต่ลุงฟูก็ยังมองนางด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ลู่ยุ๋นหลัวเอียงศีรษะของนางด้วยสีหน้าที่สงสัย "เป็นอะไรไป ? หรือว่าแต่ก่อนข้าเคยมาที่จวนท่านอ๋องเฉิน ?"

นางจำไม่ได้จริง ๆ !

ได้โปรดพวกเจ้าเห็นใจข้าเถอะ รีบพูดสิ่งที่พวกเจ้ารู้ออกมาสักทีเถอะ !

นางกระวนกระวายจะตายอยู่แล้ว

เอาแต่มองนางไปจะมีประโยชน์อะไร !

"แน่นอนว่านายหญิงมาที่จวนท่านอ๋องเฉินนี้เป็นครั้งแรก !" เสียงอ่อนโยนดังขึ้นจากด้านหลัง ท่านอ๋องเฉินในชุดคลุมฉลองพระองค์สีนวลขาวพระจันทร์เสี้ยว ดูหล่อเหลาและสูงศักดิ์

"เว่ยหลี เจ้ายังไม่ไปอีกรึ !" เสียงของท่านอ๋องเฉินราบเรียบแต่กลับแฝงด้วยแรงกดดันยากจะต้านทานได้

"พะยะค่ะ !" ทหารอารักขาในชุดสีดำมองไปที่ลู่ยุ๋นหลัวก่อนที่จะหันหลังเดินจากไป

“เจ้าก็ออกไปก่อนเถอะ ลุงฟู”

เมื่อทั้งสองเดินแยกจากไป ภายในสวนก็เหลือเพียงลู่ยุ๋นหลัวและท่านอ๋องเฉินเพียงแค่สองคน

สายลมที่พัดผ่านพระเกศาอันดำเข้มของท่านอ๋องเฉินจนปลิวสยาย รูปร่างของเขาก็หล่อเหลาราวกับเทพเซียนในภาพวาด สง่างามแต่กลับเย็นชา