ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 171

จู่ ๆ เศษเสี้ยวหนึ่งของบางภาพเหตุการณ์ก็แวบเข้ามาในความคิดและซ้อนทับกับภาพตรงหน้า ก่อนที่จะมีเวลาได้คิด ภาพเหตุการณ์ในหัวก็แวบผ่านไปอีกครั้งและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

นี่คือ...

ความทรงจำที่หายไปของเจ้าของร่างเดิม ?

ลู่ยุ๋นหลัวขมวดคิ้วเล็กน้อย

"เห้ย เจ้ากุมข้อพระหัตถ์ของท่านอ๋องเฉินของพวกเราทำอะไรน่ะ ?" เว่ยหลีที่โผล่มาจากไหนไม่รู้จ้องมองที่มือของลู่ยุ๋นหลัวด้วยสีหน้าไม่พอใจ

เขารู้ดี

ตอนที่เขาไม่อยู่ ผู้หญิงคนนี้จะต้องวางแผนทำอะไรท่านอ๋องเป็นแน่

ก็เป็นดั่งที่คาดไว้ เขาจากไปได้เพียงครู่เดียว ผู้หญิงคนนี้ก็เริ่มลงไม้ลงมือแตะต้องท่านอ๋องแล้ว

จากนั้นลู่ยุ๋นหลัวถึงได้รู้สึกตัว ว่าตนเองกำลังกุมพระหัตถ์ของเสด็จลุงสามอยู่นานแล้ว นางจึงรีบปล่อยมืออย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกันก็ถลึงตาใสมองไปที่ทหารอารักขาคนนั้น "ขอให้เจ้าโปรดเข้าใจ ข้าแค่ตรวจแมะชีพจรท่านอ๋องของพวกเจ้าแค่นั้น"

พูดราวกับว่านางกำลังเอาเปรียบท่านอ๋องของพวกเขาอย่างใดอย่างนั้น

ถ้านางลู่ยุ๋นหลัวจะเอาเปรียบคนอื่น ไม่ว่าจะพูดเช่นไรก็คงทิ้งตัวลงบนพื้นและจับต้องร่างกายสักสองครั้งสิถึงจะสนุก

ด้วยเหตุผลบางอย่างในหัวของนางก็นึกถึงฉากเหตการณ์ของวันนั้นที่จี้อู๋เจวี๋ยกดนางเอาไว้

“แมะชีพจร ?” เว่ยหลียิ้มอย่างเย็นชา ผู้หญิงคนนี้แสร้งทำเป็นโง่หรือไง ?

สุขภาพของท่านอ๋องเฉินเป็นเช่นไรไม่ใช่ว่านางรู้ตั้งนานแล้วรึ ?

“อาการประชวรของท่านอ๋องเฉินของเราหายดีแล้ว ไม่รวบกวนให้นายหญิงต้องลำบากใจหรอกพะยะค่ะ !”

เว่ยหลีก้าวไปด้านหน้าและยืนขวางอยู่ระหว่างนางกับท่านอ๋องเฉินทันที

“อย่าหยาบคาย ถอยไป!” น้ำเสียงของท่านอ๋องเฉินช่างเบาบาง แต่กลับไม่ง่ายนักที่จะขัดขืน

“ท่านอ๋อง...”

"ถอยไป !"

ยังคงเป็นคำตรัสธรรมดาที่ราบเรียบสองคำ แต่เว่ยหลีรู้ดีว่าท่านอ๋องเฉินไม่พอพระทัยแล้ว

ท่านอ๋องเฉินทุกครั้งมักจะทรงปกป้องนางอยู่ตลอด !

เว่ยหลีมองไปที่ลู่ยุ๋นหลัวอย่างไม่พอใจ จนเขาก็ทำได้เพียงแค่ถอยกลับไป