ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 173

นางจำได้ว่าครั้งก่อนความเร็วในการฟื้นตัวช้ามากไม่ใช่เหรอ ?

ฟังก์ชันการฟื้นฟูทันทีแบบนี้ ต่อให้นางทุบเท่าไหร่ก็ไม่พังแน่ ?

ลู่ยุ๋นหลัวพยายามอยู่พักหนึ่งจนในท้ายที่สุดก็ล้มเลิกการกระทำโง่ ๆ แบบนี้

นางเดินไปมาอยู่ในมิติพิเศษอย่างไม่หยุดหย่อน แต่ก็ยังคิดหาวิธีแก้ปัญหาที่ดีได้

เป็นไปได้รึไม่ว่านางอาจจะต้องแก้ปัญหานี้ได้ด้วยการทานผลไม้วิวัฒนาการเท่านั้นจริง ๆ ?

เมื่อก้าวเดินมาถึงยังที่ที่ชั้นผลไม้วิวัฒนาการขั้นสามเติบโต นางก็อยากดูอักษรบนป้ายไม้กำกับว่ามีการเปลี่ยนแปลงหรือไม่

เมื่อสายตาของนางจับจ้องไปที่ป้ายไม้นั้น ก็เป็นอย่างที่คาดไว้ ตัวอักษรด้านบนป้ายไม้ได้เปลี่ยนไปอีกครั้ง

[ที่รัก หากท่านยังไม่ยอมวิวัฒนาการอีก พรุ่งนี้ในช่วงกลางคืนมิติพิเศษจะดำเนินการบังคับวิวัฒนาการ หากทำให้เกิดผลกระทบที่คาดไม่ถึง โปรดให้ท่านอย่าได้ใส่ใจในเรื่องนี้ !]

บรรทัดสุดท้ายคือเวลานับถอยหลังสู่การบังคับวิวัฒนาการ !

ลู่ยุ๋นหลัวตกใจทันที

ขนาดเวลานับถอยหลังยังโผล่ขึ้นมา !

ทำเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ !

สุดจะเชื่อเลยจริง ๆ

หลังจากคิดทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่านางทำตามหรือไม่ ช้าสุดพรุ่งนี้ยังไงนางก็ต้องวิวัฒนาการ มิฉะนั้น หากขืนให้มิติพิเศษบังคับวิวัฒนาการ ผีตัวไหนจะรู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

พรุ่งนี้นางต้องเตรียมให้เยอะไว้สักหน่อย ตอนบ่ายควรจะไปนอกเมืองเพื่อหาสถานที่ไร้ซึ่งผู้คน หาถ้ำในเขาพร้อมกับขังตนเองหนึ่งวันหนึ่งคืน ท้ายที่สุดก็ไม่น่าจะโหวกเหวกมีเรื่องออกมาหรอกนะ ?

หลังจากตัดสินใจแล้ว ลู่ยุ๋นหลัวก็สงบใจและเข้านอนได้

เช้าตรู่ของวันที่สองเริ่มขึ้น นางเริ่มเตรียมของบางอย่างที่อาจจะต้องใช้พร้อมกับโยนเข้าไปในมิติพิเศษ

ก่อนจากไปก็ได้ฝังเข็มครั้งสุดท้ายให้กับท่านน้าจนเสร็จ

พร้อมทั้งอธิบายข้อควรระวังต่าง ๆ

หลังจากจัดการเสร็จสิ้น นางก็ทิ้งกระดาษแผ่นหนึ่งไว้ที่จวน และออกจากจวนของท่านผู้อาวุโสไปเพียงคนเดียว จากนั้นก็เช่ารถม้าเพื่อออกไปนอกเมือง