ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 174

ลู่ยุ๋นหลัวขนลุกขนชันอย่างน่าขยะแขยงจากเสียงพูดอันลากมกที่ดังออกมาอย่างกะทันหัน

เสียงดังมาจากตรงไหนกันเนี่ย ?

นางมองหาไปยังต้นตอเสียง ก็เห็นกลุ่มโจรที่แต่งตัวหยาบกร้านกำลังจ้องมองมาที่นาง

"แม่หนูคนสวย กลับไปที่ค่ายชิงหลงกับพวกพี่เถอะ พวกพี่สัญญาว่าจะเอาใจใส่เจ้าอย่างดี" หัวหน้าโจรภูเขามาอยู่ด้านหน้าลู่ยุ๋นหลัว เมื่อเห็นแม่หนูคนสวยมีผิวบอบบางเนื้อเนียนนุ่ม ก็ทนไม่ได้ที่จะแข็งฟิตปึ๋งปั๋งขึ้นมา

ลู่ยุ๋นหลัวเลิกคิ้ว ค่ายชิงหลง ?

พวกกองโจรไม่ใช่เหรอ

ไม่เคยมีใครสามารถแย่งเงินจากในมือนางไปได้

ลู่ยุ๋นหลัวเทยาลงในกาเหล้าองุ่นและอาหารบนโต๊ะโดยเคลื่อนไหวอย่างเงียบเฉียบ

“พี่ใหญ่ มีขาไก่ด้วย !”

"ยังมีห่านย่างด้วย !"

"ยังร้อนอยู่เลยพี่ใหญ่ !"

ทันใดนั้นสายตาของพวกกลุ่มโจรก็ถูกดึงดูดโดยอาหารบนโต๊ะ

ค่ายชิงหลงช่วงไม่กี่วันนี้แทบจะไม่กล้าเปิดหม้อแล้ว (ไม่กล้าเปิดหม้อ หมายถึง ไม่มีอะไรจะกินแล้ว) ถ้าไม่ใช่เพราะหมูป่าตัวหนึ่งที่ไปล่ามาได้เมื่อไม่กี่วันก่อน ก็คงจะไม่มีอะไรให้ได้กินแล้ว อาหารในช่วงไม่กี่วันนี้ก็จัดการอย่างลวก ๆ เท่านั้นโดยมักเป็นพวกซุปน้ำใส พอในเวลานี้ เมื่อได้เห็นอาหารรสชาติสีสันต่าง ๆ บนโต๊ะ วินาทีนั้นพวกเขาก็กลืนน้ำลายกันเลยทีเดียว

หัวหน้าโจรภูเขาตบหัวลูกน้องของเขา “กิน ๆ ๆ วัน ๆ จ้องแต่จะกิน อาหารพวกนี้เทียบกับแม่หนูคนสวยคนนี้ได้หรอกเหรอ ?”

ลู่ยุ๋นหลัวพูดด้วยรอยยิ้ม "ถ้าอาหารเหล่านี้ไม่กินแล้วก็คงจะเสียเปล่า ถ้าพวกเจ้าไม่รังเกลียด ก็มาแบ่งเอาไปเถอะ"

“ใช่แล้วพี่ใหญ่ ถ้าไม่กินก็คงจะเสียเปล่า ทุกคนก็หิวกันแล้ว” พวกโจรภูเขาไม่คาดคิดว่าแม่หนูคนสวยผู้นี้จะดีได้ถึงเพียงนี้ จนทุกคนก็ต้องส่งเสียงพ้องต้องกัน

หัวหน้าโจรภูเขามองดูลู่ยุ๋นหลัวด้วยสายตาที่สงสัย แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ ออกไป แต่พอเขาคิดอีกครั้ง แม่หนูคนสวยตัวน้อยคนนี้ขนาดแรงจะบีบไก่ยังไม่มี อีกทั้งยังอยู่คนเดียว นางจะไปมีลูกเล่นอะไรอื่นได้

ดังนั้น เขาจึงตกลงให้พวกลูกน้องของเขาที่จะแบ่งเอาอาหารอันน่าทานบนโต๊ะนั้นมากิน

พวกโจรภูเขาก็ไม่ได้เกรงใจอีกต่อไปและรีบไปตะเกียกตะกายไปข้างหน้าเพื่อแย่งชิงจานอาหารบนโต๊ะนั้น

ลู่ยุ๋นหลัวลุกขึ้น พร้อมกับรินเหล้าจอกหนึ่งส่งให้กับโจรภูเขาคนหนึ่งด้วยตัวนางเอง

โจรภูเขาสีหน้าดูประหลาดใจ

ไม่คาดคิดว่าแม่หนูคนสวยผู้นี้นี้จะรู้จักเอาตัวรอด เขาจึงรับและดื่มลงคอไปในทันที

ลู่ยุ๋นหลัวหยิบจอกเปล่านั้นกลับมาและรินเพิ่มส่งไปให้โจรภูเขาคนต่อไป

ด้วยวิธีนี้ เหล่าโจรภูเขากว่า 30 คน ทุกคนล้วนดื่มเหล้าองุ่นที่ลู่ยุ๋นหลัวรินให้ทั้งสิ้น

ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว !

อาหารพวกเขาทานกันอย่างอิ่มหมีพีมัน !

พวกเขาไม่เคยกินอาหารที่อร่อยแบบนี้มาก่อน

หลังจากกินกันเสร็จแล้ว หัวหน้าโจรภูเขาก็มองไปที่ลู่ยุ๋นหลัวด้วยใบหน้าที่พึงพอใจ "แม่หนูคนสวย เจ้าคิดดีแล้วรึยัง เจ้าจะเชื่อฟังไปกับพวกข้าดี ๆ เถอะ เจ้าจะได้เจ็บตัวน้อยหน่อย"

ลู่ยุ๋นหลัวถอนหายใจ "ข้าก็อยากไปค่ายชิงหลงกับพวกเจ้าเหมือนกัน แต่พวกเจ้าทั้งหมดถูกข้าวางยาพิษไปแล้ว อีกสักพักต่อให้ยืนพวกเจ้าก็ยืนไม่ขึ้นแล้ว จะมีปัญญาที่ไหนพาข้าไปค่ายชิงหลงกัน ?"

วางยาพิษ ?

ทันใดนั้นพวกโจรภูก็คำรามเสียงหัวเราะดังลั่น

ถ้าถูกวางยาพิษจริง จะเป็นไปได้อย่างไรที่ตอนนี้พวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด ?

หัวหน้าโจรภูเขาหัวเราะเย้ยหยัน "แม่หนูคนสวย ข้าพูดดี ๆ กับเจ้าแล้วอย่าให้ข้าต้องบังคับ ! เอาเรื่องวางยาพิษมาหลอกพวกข้ารึ ? พวกข้ากลัวซะที่ไหน"

หัวหน้าโจรภูเขาหลังจากที่พูดจาข่มขวัญเสร็จ อยู่ดี ๆ ขาของเขาก็อ่อนแรงลง ร่างกายล้มลงไปกองกับพื้น เหล่าโจรภูเขาที่อยู่ด้านหลังก็พากันทยอยล้มลงกันทั้งหมด

สีหน้าของหัวหน้าโจรภูเขาเปลี่ยนไป เขาพึ่งจะรู้ตัวว่าที่แท้พวกเขาถูกวางยาพิษจริง ๆ วินาทีนั้นสีหน้าก็หวาดกลัวในทันใด "นี่เจ้าวางยาพิษอะไรพวกข้า"

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงเลย เหมือนเป็นอัมพาตอย่างใดอย่างนั้น ขนาดจะลุกยืนขึ้นก็ยังยืนไม่ได้

ลู่ยุ๋นหลัวยิ้มจนตาปิดและพูดกล่าว "วางใจเถอะ ยาพิษที่ข้าวางคือยาหรวนหรวนซ้าน ไม่ถึงแก่ชีวิต และก็ไม่ได้ส่งผลรุนแรงอะไร อย่างมากชีวิตนี้ก็เป็นอัมพาตอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ แล้วก็กลายเป็นแค่คนพิการ"

เปลือกตาของหัวหน้าโจรภูเขากระตุกเล็กน้อย

อัมพาต ? พิการ ?

แล้วจะใช้ชีวิตต่อไปเพื่ออะไร ?