ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 176

เพื่อความปลอดภัยของนาง แน่นอนว่านางต้องมีแผนสำรองไว้บ้าง

หลังจากนั้นไม่นาน บนหัวของหัวหน้าโจรภูเขาก็ทิ่มเต็มไปด้วยเข็มเงิน

“อย่าขยับสุ่มสี่สุ่มห้าดีกว่า อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้า เข็มเงินบนหัวเจ้าพวกนี้ แต่ละอันได้อ้างอิงลำดับจุดฝังเข็มที่แน่นอนไว้ หากเจ้าเผลอไปแตะโดนเล่มไหนเข้าจนปักเข้าไปอีกเล็กน้อย มีโอกาสมากที่เจ้าจะกลายเป็นคนพิการจริง ๆ จนทั้งร่างกายอัมพาตอย่างสมบูรณ์ พอถึงเวลานั้นต่อให้เซียนแพทย์คนไหนก็รักษาเจ้าไม่ได้หรอก” ลู่ยุ๋นหลัวพูดอย่างเรียบเฉย

หัวหน้าโจรภูเขาตกใจกลัวจนไม่กล้าขยับศีรษะแม้แต่น้อย

"เอาไป นี่คือยาถอนพิษของยาหรวนหรวนซ้าน หลังจากกินไปแล้วก็พาข้าไปที่ค่ายชิงหลงของเจ้าได้ล่ะ" ลู่ยุ๋นหลัวโยนยาเม็ดสีดำให้เขาหนึ่งเม็ด

หัวหน้าโจรภูเขาดีใจมากพร้อมกับรีบกลืนยาถอนพิษลงไป

แต่หลังจากนั้นไม่นาน อาการอ่อนแรงแขนขาของเขาไม่เพียงแต่จะไม่ทุเลาลงแล้ว แต่ทั่วตัวยังเริ่มมีอาการคันขึ้นมาด้วย

หัวหน้าโจรภูเขาสีหน้างุนงง “แม่หนูคนสวย เจ้าแน่ใจว่าให้ยาถอนพิษแก่ข้า ? ทำไมข้ารู้สึกคันไปทั่วตัวแบบนี้ ?”

ลู่ยุ๋นหลัวขมวดคิ้ว นางหยิบผิดงั้นเหรอ ?

นางควักหยิบยาเม็ดสีดำออกมาอีกเม็ดจากช่องกระเป๋าแล้วโยนออกไปให้ “งั้นลองนี่สิ”

หัวหน้าโจรภูเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลืนยาเม็ดสีดำเม็ดที่สองลงไปอีกเม็ด

หลังจากนั้นไม่นาน เลือดกำเดาสองสายก็ไหลออกมาจากจมูก น้ำเสียงของเขาตกใจเล็กน้อย "แม่หนูคนสวย นี่มันใช่ยาถอนพิษแน่เหรอ ?"

"ยังไม่ใช่อีกเหรอ ?" ลู่ยุ๋นหลัวล้วงมือเข้าไปในช่องกระเป๋าของนางและค้นหาในมิติพิเศษต่อไป "เจ้ารอก่อน"

หลังจากเวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง

หัวหน้าโจรภูเขาก็ได้กินยาถอนพิษไปแล้วหกชนิด จนตอนนี้เขาน้ำลายฟูมปากขาวเต็มไปหมด ทั้งร่างกายกระตุกชัก “แม่นาง สรุปเจ้ามีหรือไม่มียาแก้พิษ ให้ข้าได้เป็นสุขหน่อยได้ไหม ?”

เหล่าลูกน้องสีหน้าตื่นตระหนกด้านข้างกำลังมองสภาพอันน่าหดหู่ของหัวหน้าโจรภูเขา พี่ใหญ่ช่างน่าสังเวชจริง ๆ

เมื่อสายตาหันมองไปยังแม่หนูคนสวยคนนั้นที่งดงามแม่แต่เซียนเทพสวรรค์ยังต้องตกตะลึง พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมา

แม่หนูคนสวยผู้นี้ ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก

"หาเจอแล้ว ควรจะเป็นอันนี้แหละ รับเอาไป" ลู่ยุ๋นหลัวก็โยนยาเม็ดสีดำอีกสองเม็ดให้ไปอีก

เม็ดหนึ่งคือยาถอนพิษสำหรับยาหรวนหรวนซ้าน ส่วนอีกเม็ดเป็นยาแก้อาการน้ำลายฟูมปากของเขาตอนนี้

หัวหน้าโจรภูเขาถือยาเม็ดสีดำสองเม็ดพร้อมกระเดือกใส่เข้าปากไปอย่างสั่นเทา สีหน้าเขาราวกับเห็นความตายดั่งคืนสู่มาตุภูมิ

หลังจากนั้นไม่นาน อาการทั้งหมดบนร่างกายของเขาก็หายไป หัวหน้าโจรภูเขารู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาทันที

ในที่สุดก็รอดชีวิต ไอ้เย็บหมาเกือบจะไม่รอดแล้ว

เมื่อลู่ยุ๋นหลัวเห็นว่าอาการหัวหน้าโจรภูเขาดีขึ้นมาบ้างแล้ว นางจึงพูดเร่งเร้า "เอาล่ะ เจ้ารีบพาข้าไปที่ค่างชิงหลงเร็ว ๆ ได้แล้ว"

นางมีเวลาไม่มากนัก เดี๋ยวอีกสักพักมิติพิเศษก็จะต้องวิวัฒนาการ

หัวหน้าโจรภูเขาที่มีเข็มเงินปักอยู่เต็มหัวลุกขึ้นจากพื้นอย่างระมัดระวัง

เดิมทีเขาต้องการที่จะหลอกลู่ยุ๋นหลัวไปที่ค่ายชิงหลง จากนั้นให้เหล่าพี่น้องของเขาที่คุ้มกันค่ายอยู่จัดการสั่งสอนแม่นางคนนี้

แต่ก็คงเป็นแค่เรื่องตลก

เพราะถึงแม้ว่าพิษของเขาจะถูกถอนไปแล้วก็ตาม

แต่เข็มเงินที่เต็มหัวเขาตอนนี้ก็ยังหวังให้แม่นางคนนี้ดึงออกให้เขาอยู่

เขามองออกในทันที

ว่าแม่นางคนนี้ ไม่ควรไปยุเข้าตั้งแต่แรก

แต่เมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เขาสัญญาพูดเอาไว้ หัวหน้าโจรภูเขารู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้แต่น้ำตาก็ไม่ไหลออกมา

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถรักษาค่ายชิงหลงเอาไว้ได้แล้ว

หลังจากผ่านไปสักพัก

ลู่ยุ๋นหลัวก็ยืนอยู่ที่ปากประตูของค่ายชิงหลง เมื่อมองไปที่แถวของกระท่อมมุงจากที่ทรุดโทรม ผนวกกับพื้นที่รกร้างที่เต็มไปด้วยวัชพืช สีหน้านางก็ตกตะลึงทันที

ค่ายชิงหลงนี่จะยากจนเกินไปรึเปล่า ?

“พี่ใหญ่กลับมาแล้ว เอ๊ะ พี่ใหญ่ บนหัวเจ้าทำไมมีเข็มเงินปักอยู่เต็มไปหมด ?”

โจรบางคนที่อาศัยอยู่ในค่ายมองแวบเดียวก็เห็นเข็มเงินบนหัวของหัวหน้าโจรภูเขาได้ในทันที แต่หลังจากที่ลู่ยุ๋นหลัวปรากฏตัว ความสนใจของพวกเขาก็ถูกเบี่ยงเบนไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

“ว้าว พวกเจ้ามาดูเร็ว พี่ใหญ่พาแม่สาวงามกลับมาคนหนึ่งด้วย !” มีคนอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ