ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 177

“พี่ใหญ่ เจ้าเยี่ยมยอดมาก ในที่สุดเจ้าก็หาเมียกลับมาที่ค่ายได้ !”

"ว้าว นี่มันสุดยอดแม่หญิงงาม !"

มีลูกน้องคนหนึ่งเริ่มถูมือของเขาไปมา พร้อมกับสายตาทั้งสองที่จ้องมองลู่ยุ๋นหลัวอย่างมีลับลมคมใน

หัวหน้าโจรภูเจาตกใจกลัวจนตัวสั่นไปหมด

เขารีบเตะลูกน้องคนนั้นจนลอยถลาไป

ไอ้พวกสายตาสั้น คิดว่าหาเรื่องแม่นางคนนี้ได้รึไง ?

ไม่เห็นหรือว่าเข็มเงินยังเสียบอยู่เต็มหัวของเขา ?

ที่ตีนเขายังมีลูกน้องอีกกลุ่มหนึ่งกำลังรอยาถอนพิษแม่นางคนนี้อยู่

ตอนนี้กำลังรอว่าแม่นางคนนี้จะสนใจค่ายชิงหลงของพวกเขาเพื่อแลกเป็นยาถอนพิษในมือนางอยู่

“พวกเจ้าทุกคนฟังข้าให้ดี เก็บไม้เก็บมือเก็บสายตาพวกเจ้าให้ดี ๆ หากพวกเจ้าคนไหนตาบอดไปยุแหย่นาง อย่ามาโทษข้าว่าไม่เห็นแก่มิตรภาพวันเก่า ๆ และก็ปฏิบัติตามกฎของค่ายด้วย”

หัวหน้าโจรภูเขาเองก็เป็นกระทั่งถึงหัวหน้ามาหลายปี ถึงจะพูดอย่างไร เขาก็ยังมีศักดิ์ศรีและอำนาจอยู่ดี

หลังจากพูดไป สายตาของเหล่าลูกน้องแต่ก่อนที่จ้องลู่ยุ๋นหลัวกันตามอำเภอใจก็สงบเสงี่ยมลงทันที

แม้แต่พี่ใหญ่ยังเกรงกลัว แสดงให้เห็นว่าแม่นางคนนี้ภูมิหลังคงไม่ง่ายดายขนาดนั้น

สายตาของเหล่าลูกน้องก็จับจ้องไปที่หัวของหัวหน้าโจรภูเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เข็มเงินที่ปักอยู่เต็มหัวของเขา คงไม่ใช่ฝีไม้ลายมือของแม่นางคนนี้หรอกใช่ไหม ?

ลู่ยุ๋นหลัวไม่ได้สนใจผู้อื่นพร้อมกับหันหลังกลับเดินไปในค่ายชิงหลง

หลังจากเดินวนอยู่รอบค่าย นางก็พบว่าค่ายชิงหลงนั้นยากจนติดดิน

ดูเหมือนต่อให้นางพังหลังคามุงจากลงมา อย่าว่าแต่เงิน 5,000 ตำลึงเลย เกรงว่าเหรียญทองแดงสักเหรียญก็คงจะหาไม่เจอ

ในค่ายทั้งหมดนี้ สิ่งที่มีค่ามากที่สุดน่าจะเป็นแผ่นป้ายที่ประตูซึ่งมีคำสามคำเขียนไว้ว่า ‘ค่ายชิงหลง’

ลู่ยุ๋นหลัวชำเลืองมองหัวหน้าโจรภูเขาด้วยใบหน้าที่หมองคล้ำ "เจ้าไม่ได้บอกหรอกรึว่าค่ายชิงหลงเป็นพื้นที่ที่มีเงินร่ำรวยมากสุดแล้วในอาณาเขตร้อยลี้นี้"

ถ้าค่ายบนภูเขาทรุดโทรมแบบนี้ถ้าหาเงินทองแดงได้สักหนึ่งเหรียญนางขอคาราวะเลย !