ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 179

“เป็นเวลากว่าห้าปี ยังมีสภาพอยู่เป็นเช่นนี้ บ่งบอกได้ว่าพวกเจ้าไม่ได้เป็นโจรภูเขาจริง ๆ”

"รีบเปลี่ยนอาชีพเถอะ"

ทันทีที่ลู่ยุ๋นหลัวพูดประโยคนี้ ผู้คนที่อยู่ด้านล่างก็โวยวายไม่พอใจ

“ถ้าพวกข้าไม่เป็นโจรภูเขา แล้วพวกข้าจะทำอะไร ?”

"ถูกต้อง ! สภาพพวกเราเช่นนี้ ต่อให้เข้าไปในเมืองก็ไม่มีใครกล้าจ้างพวกเรา"

พวกเขาคนเหล่านี้ หน้าตาต่างล้วนดูดุร้ายและน่ากลัว

ยังมีคนบางส่วนที่มีประวัติอาชญากรรม

เถ้าแก่ทั่วไปเมื่อเห็นพวกเขาต่างก็วิ่งหนีหวาดกลัวทั้งนั้น จะเอาความกล้าที่ไหนมาจ้างพวกเขากัน ?

พวกเขานอกจากร่างกายพละกำลังและความป่าเถื่อนเพื่อแย่งชิงแล้ว ก็ยังคิดหาวิธีการอื่นไม่ออกว่าจะหาเลี้ยงชีพด้วยวิธีไหน 

ซึ่งถ้ามีวิธีอื่น ใครก็ไม่อยากมาเป็นโจรกันทั้งนั้น จริงไหม ?

ลู่ยุ๋นหลัวยิ้มเล็กน้อย "พวกเจ้าทั้งหมดเปลี่ยนไปทำการเกษตรให้ข้าซะ !"

หา ?

พวกโจรภูเขาสีหน้าตกตะลึง

ทำการเกษตร ?

พวกเขาไม่ได้ยินผิดไปใช่หรือไม่ ?

ให้กลุ่มโจรภูเขาอย่างพวกเขากันไปทำอาชีพการเกษตร ?

"เมื่อสักครู่ข้าได้เห็นแล้ว ตำแหน่งที่ตั้งค่ายของพวกเจ้านั้นดีมาก ตีนเขาอยู่ติดกับแม่น้ำ ปกติก็สามารถจับปลาจับกุ้งได้ ในภูเขายังล่าสัตว์และเก็บผักป่าอื่น ๆ ได้ พวกเจ้าจะไปอดตายได้เยี่ยงไร"

"พวกเจ้ามีค่ายชิงหลงซึ่งเป็นสถานที่ที่ใหญ่ถึงเพียงนี้ มีทั้งภูเขา มีทั้งแม่น้ำลำธารและผืนดินที่อุดมสมบูรณ์ เอาพื้นที่รกร้างต่าง ๆ ถางออกให้โล่งและเปลี่ยนเป็นพื้นที่เพาะปลูก ถางออกมายังไงพื้นที่ก็ไม่มีทางเล็กไปกว่าที่อื่นได้ รอจนถึงปีหน้า ก็สามารถเก็บเกี่ยวธัญพืชได้แล้ว เก็บส่วนหนึ่งไว้บริโภคทั้งปี ส่วนที่เหลือก็เอาไปขาย จะยังไงก็ดีกว่าพวกเจ้าในสภาพเช่นนี้”