ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 180

ณ จวนกั๋วกงติ้ง

หยินซวางตอนนี้กระวนกระวายจนเริ่มเดินไปมา

"ทำไงดี แม่นมโจว เจ้าดูสิ นายหญิงตอนนี้ยังไม่กลับมาอีก" หยินซวางถือจดหมายของลู่ยุ๋นหลัวที่เหลือทิ้งไว้พร้อมกับน้ำตาซึมที่ใกล้จะไหลริน

“แม่นมโจว เจ้าคิดว่าพวกเราควรบอกท่านอาวุโสเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่ ?”

“อย่าเพิ่งร้อนลนไป เอาจดหมายของนายหญิงมาให้ข้าหน่อย” แม่นมโจวรับจดหมายนั้นมา

มีเพียงคำง่าย ๆ เก้าพยางค์ที่เขียนอยู่บนกระดาษ "คืนนี้ไม่กลับจวน ไม่ต้องกังวล"

แม้แต่ลายเซ็นก็ไม่มี

ดูจากตัวอักษรแล้ว ก็เป็นลายมือของนายหญิงจริง ๆ

“แม่นมโจว เจ้าคิดว่าพวกเราควรทำอย่างไรดี ?” ถ้าคนอื่นรู้ว่านายหญิงกลางค่ำกลางคืนไม่กลับจวน ก็ไม่รู้ว่าจะมีข่าวลือน่าเกลียดอะไรออกมาเผยแพร่บ้าง

แม่นมโจวท้ายที่สุดก็ยังสงบนิ่งมากกว่าหยินซวางมาก "ในเมื่อนายหญิงไม่ได้บอกเหตุผลแก่พวกเรา แสดงว่านางต้องคิดไว้ก่อนแล้ว คืนนี้เราเก็บเป็นความลับไว้ก่อน ถ้าพรุ่งนี้นางยังไม่กลับมา เราค่อยมาพิจารณากันว่าจะบอกหรือไม่บอกท่านผู้อาวุโส”

“เจ้าพานางข้าหลวงที่ออกมาจากพระราชวังด้วยกันพาออกไปก่อน” แม่นมโจวพูดขึ้นหลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

ถึงอย่างไรนางข้าหลวงพวกนี้ก็เป็นคนของฝ่าบาท

ถ้าหากฝ่าบาทรู้เรื่องนี้เข้า จนเคลือบแคลงสงสัยในตัวนายหญิงขึ้นมาก็คงจะไม่ดีนัก

“ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

แม่นมโจวเก็บกระดาษจดหมายนั้นไว้ หว่างคิ้วยังมีร่องรอยของความกังวล นายหญิง ท่านไปไหนกันแน่ ?

ภูเขาหยานเซีย

ลู่ยุ๋นหลัวยังคงต้องวิวัฒนาการมิติพิเศษอีก เพราะฉะนั้นนางจึงออกมาจากค่ายชิงหลง

เมื่อรู้สึกว่าที่ตีนเขานั้นก็ไม่ปลอดภัย นางจึงหาถ้ำแห่งหนึ่งที่ซ่อนอยู่สักที่บนภูเขา

เพราะนางเองก็ไม่รู้ว่าตอนวิวัฒนาการจะสามารถเปิดมิติพิเศษได้หรือไม่ นางจึงเอายากล่อมประสาทออกมาสามห่อเพื่อไว้ใช้ป้องกันตัวเอง

เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาแล้วก็รีบหยิบผลไม้วิวัฒนาการสีชมพูจากมิติพิเศษมาอย่างรวดเร็ว

สัมผัสรสชาติหอมหวานที่เข้าปากไป รสชาติก็ไม่ต่างอะไรจากแอปเปิล

ต่างกันที่ไม่มีแกนกลาง ลู่ยุ๋นหลัวทานเข้าไปจนหมดไม่เหลือเลยแม้แต่น้อย

ขอล่ะ ขอล่ะ หวังว่าการวิวัฒนาการมิติพิเศษครั้งนี้จะราบรื่นและปลอดภัยทีเถอะ