ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 181

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว นางก็ก้าวเข้าไปในร้านค้านามว่าหอชุนเฟิงโหลว

ทันทีที่เข้าไป ก็มีหญิงสาวสวยเพริศพริ้งคนหนึ่งเดินเข้ามาต้อนรับนาง ดูจากอายุแล้ว นางน่าจะอายุประมาณ 30 ปี นางมีใบหน้าที่มีเสน่ห์และเริ่มบิดเอวอ้อนแอ้นของนางเดินมาเพื่อต้อนรับ "ไม่ทราบว่าลูกค้าท่านนี้ ต้องการให้ข้าช่วยเหลืออะไรรึไม่ ?" หยุนเนียงถามไปพลางพร้อมกับแอบตกใจกับรูปร่างหน้าตาและท่าทางเอกลักษณ์ของแม่นางคนนี้

นางอยู่ในเมืองหลวงผ่านโลกมาแล้วก็เกือบ 20 กว่าปีแล้ว มีแม่นางแบบใหนบ้างที่นางไม่เคยพบเห็นกัน ?

ไม่มีแม่นางคนใหนที่จะสามารถเทียบได้กับแม่นางที่อยู่ต่อหน้าตอนนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ดูจากเสื้อผ้าและการแต่งกายของนางแล้ว คาดว่านางคงไม่ใช่แม่นางจากครอบครัวตระกูลธรรมดาเป็นแน่

แต่ตอนนี้แม่นางคนนี้อายุเพิ่งจะยังน้อยก็มาในสถานที่ของนางเช่นนี้เพื่อแก้ขัดความอยากของตนเองกันแล้วเหรอ ?

"ที่แห่งนี้ของพวกเจ้ามีที่พักรึไม่ ?" ลู่ยุ๋นหลัวถาม

ดูเหมือนธุรกิจร้านนี้จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ขนาดห้องโถงก็ไม่มีใครเลยสักคน

"ที่พัก ?" หยุนเหนียงประหลาดใจเล็กน้อย

"ไม่มีที่พักงั้นเหรอ ?" ลู่ยุ๋นหลัวขมวดคิ้ว ถ้าไม่มีนางจะได้ออกไปหาโรงเตี๊ยมอื่น

"มี มีแน่นอน เพียงแต่ ถ้าจะพักค้างคืน เงินตำลึงที่ต้องใช้อาจจะมากกว่าเล็กน้อย" ไม่ง่ายเลยที่หยุนเหนียงจะรอโอกาสธุรกิจนี้ให้มาถึง แน่นอนว่านางไม่มีทางปล่อยให้แขกที่มาถึงปากนางหลุดรอดไปได้อยู่แล้ว

เงินตำลึง ?

ลู่ยุ๋นหลัวนึกถึงตั๋วเงินปึกหนาที่อยู่ในอ้อมอกของนางหนึ่งปึก นางหยิบออกมาหนึ่งใบพร้อมกับถาม "เจ้าดูสิว่าพอจะได้ไหม ?"

หยุนเหนียงหยิบมาดู เวลานั้นนางก็อ้าปากค้างทันที นี่มันตั๋วเงินมูลค่า 1,000 ตำลึง !

ไม่ต้องพูดว่าจะพักได้แค่คืนเดียว ต่อให้พักเป็นเดือนก็เพียงพอด้วยซ้ำ

"พอ ๆ ๆ แน่นอนว่าพอ" หยุนเหนียงยิ้มและรับตั๋วเงินนั้นไป คืนนี้ไม่ว่านางจะพูดอะไร ก็จะต้องแสดงให้เห็นถึงความชำนาญของหอชุนเฟิงโหลว จะต้องบริการลูกค้ารายใหญ่ท่านนี้ที่มาถึงหอชุนเฟิงให้ดีที่สุด

หยุนเหนียงบิดเอวอ้อนแอ้นของนางและนำทางลู่ยุ๋นหลัวไปห้องพักชั้นดีที่ชั้นสองของหอ

เมื่อลู่ยุ๋นหลัวเห็นเตียงขนาดใหญ่ในห้องพัก นางก็แอบถอนหายใจภายในใจ

ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ตาม คืนนี้ก็มีที่ให้ได้นอนแล้ว

ขณะนั้นเอง หยุนเหนียงก็ตะโกนเสียงดังออกไปด้านนอก "เฟิงเสว่ เซี่ยถิง โม่จู๋ ฮัวเฉิน หม่านเทียน พวกเจ้าทั้งหมดออกมาต้อนรับแขก !"

ทันทีที่พูดจบ ชายทั้งห้าคนที่มีอารมณ์บรรยากาศต่างกันก็ผ่านประตูเข้ามาจากด้านนอก

บางคนก็เฉยชา บางคนมีเสน่ห์ บางคนก็โอหัง บางคนก็ร้ายกาจ บางคนก็เก็บตัว

ทั้งห้าคนนี้หน้าตาหล่อเหลา แต่ละคนมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง และพวกเขาทั้งหมดก็กำลังมองนางโดยพร้อมเพรียงกันในขณะนี้

บางคนก็ประหลาดใจ

บางคนก็ตกตะลึง

บางคนก็รู้สึกว่าน่าเหลือเชื่อ

แม้ว่าลูกค้าที่พวกเขาให้บริการจะมีไม่มากนัก แต่โดยปกติลูกค้าจะเป็นพวกแม่นางที่มีอายุแล้วที่ซึ่งร่ำรวยและมีอำนาจในเมืองหลวง

แต่กลับไม่เคยพบแม่นางที่ยังสาวและงดงามเช่นนี้มาใช้บริการ

หน้าตาและรูปร่างทรวดทรงที่งดงามระดับนี้ อย่าว่าแต่ให้นางต้องจ่ายเงินเลย ต่อให้นางไม่จ่ายเงิน พวกเขาก็พร้อมเต็มใจบริการ !

ยิ่งไปกว่านั้น หยุนเหนียงก็เพิ่งบอกไป ว่าแม่นางคนนี้จะค้างคืนที่หอชุนเฟิง !

อย่างที่ต้องรู้ แม้แต่ลูกค้าที่มาอุดหนุนก่อนหน้านี้ พวกเขาก็ล้วนเลือกแต่คนที่โปรดปราณไม่กี่คนในหอจากนั้นก็แอบพาพวกเขาไป ไม่เคยมีลูกค้าคนไหนที่กล้าจะอยู่ในหอชุนเฟิงอย่างเปิดเผย

แม่นางคนนี้ไม่สนใจชื่อเสียงของตัวนางเองเลย !

การได้พบกับลูกค้าที่งดงาม อายุฏ้ยังน้อยและร่ำรวยเช่นนี้ ถือเป็นเรื่องดีต่อพวกเขาอันประเสริฐราวกับประทานมาจากสวรรค์ !

ทันใดนั้น ชายคนหนึ่งมองดูลู่ยุ๋นหลัวด้วยสีหน้าที่เขินอาย

บางคนก็อดทนความตื่นเต้นไม่ไหวและขยิบตาส่งให้นาง

บางคนก็ทำเงียบขรึมเพื่อเก๊กหล่อ

ลู่ยุ๋นหลัวตกใจ

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ?

"แม่นาง ชายเหล่านี้นี่คือเบอร์อันดับต้น ๆ ในหอชุนเฟิงโหลวของเรา ขอให้แม่นางมีความสุขรื่นเริงอย่างเต็มที่" ขณะที่นางพูด หยุนเหนียงก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นก็รับสั่งให้กับชายเหล่านี้รอบหนึ่ง จากนั้นนางถึงค่อยบิดเอวอ้อนแอ้นของนางออกผ่านประตูไปพร้อมกับปิดประตูบานนั้นลงและเดินจากไป