ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 181

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว นางก็ก้าวเข้าไปในร้านค้านามว่าหอชุนเฟิงโหลว

ทันทีที่เข้าไป ก็มีหญิงสาวสวยเพริศพริ้งคนหนึ่งเดินเข้ามาต้อนรับนาง ดูจากอายุแล้ว นางน่าจะอายุประมาณ 30 ปี นางมีใบหน้าที่มีเสน่ห์และเริ่มบิดเอวอ้อนแอ้นของนางเดินมาเพื่อต้อนรับ "ไม่ทราบว่าลูกค้าท่านนี้ ต้องการให้ข้าช่วยเหลืออะไรรึไม่ ?" หยุนเนียงถามไปพลางพร้อมกับแอบตกใจกับรูปร่างหน้าตาและท่าทางเอกลักษณ์ของแม่นางคนนี้

นางอยู่ในเมืองหลวงผ่านโลกมาแล้วก็เกือบ 20 กว่าปีแล้ว มีแม่นางแบบใหนบ้างที่นางไม่เคยพบเห็นกัน ?

ไม่มีแม่นางคนใหนที่จะสามารถเทียบได้กับแม่นางที่อยู่ต่อหน้าตอนนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ดูจากเสื้อผ้าและการแต่งกายของนางแล้ว คาดว่านางคงไม่ใช่แม่นางจากครอบครัวตระกูลธรรมดาเป็นแน่

แต่ตอนนี้แม่นางคนนี้อายุเพิ่งจะยังน้อยก็มาในสถานที่ของนางเช่นนี้เพื่อแก้ขัดความอยากของตนเองกันแล้วเหรอ ?

"ที่แห่งนี้ของพวกเจ้ามีที่พักรึไม่ ?" ลู่ยุ๋นหลัวถาม

ดูเหมือนธุรกิจร้านนี้จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ขนาดห้องโถงก็ไม่มีใครเลยสักคน

"ที่พัก ?" หยุนเหนียงประหลาดใจเล็กน้อย

"ไม่มีที่พักงั้นเหรอ ?" ลู่ยุ๋นหลัวขมวดคิ้ว ถ้าไม่มีนางจะได้ออกไปหาโรงเตี๊ยมอื่น

"มี มีแน่นอน เพียงแต่ ถ้าจะพักค้างคืน เงินตำลึงที่ต้องใช้อาจจะมากกว่าเล็กน้อย" ไม่ง่ายเลยที่หยุนเหนียงจะรอโอกาสธุรกิจนี้ให้มาถึง แน่นอนว่านางไม่มีทางปล่อยให้แขกที่มาถึงปากนางหลุดรอดไปได้อยู่แล้ว

เงินตำลึง ?

ลู่ยุ๋นหลัวนึกถึงตั๋วเงินปึกหนาที่อยู่ในอ้อมอกของนางหนึ่งปึก นางหยิบออกมาหนึ่งใบพร้อมกับถาม "เจ้าดูสิว่าพอจะได้ไหม ?"

หยุนเหนียงหยิบมาดู เวลานั้นนางก็อ้าปากค้างทันที นี่มันตั๋วเงินมูลค่า 1,000 ตำลึง !

ไม่ต้องพูดว่าจะพักได้แค่คืนเดียว ต่อให้พักเป็นเดือนก็เพียงพอด้วยซ้ำ

"พอ ๆ ๆ แน่นอนว่าพอ" หยุนเหนียงยิ้มและรับตั๋วเงินนั้นไป คืนนี้ไม่ว่านางจะพูดอะไร ก็จะต้องแสดงให้เห็นถึงความชำนาญของหอชุนเฟิงโหลว จะต้องบริการลูกค้ารายใหญ่ท่านนี้ที่มาถึงหอชุนเฟิงให้ดีที่สุด

หยุนเหนียงบิดเอวอ้อนแอ้นของนางและนำทางลู่ยุ๋นหลัวไปห้องพักชั้นดีที่ชั้นสองของหอ

เมื่อลู่ยุ๋นหลัวเห็นเตียงขนาดใหญ่ในห้องพัก นางก็แอบถอนหายใจภายในใจ

ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ตาม คืนนี้ก็มีที่ให้ได้นอนแล้ว