ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 182

ลู่ยุ๋นหลัวกระพริบตาปริบ ๆ

นางเมื่อสักครู่คงไม่ได้ยินผิดไป ที่เถ้าแก่คนนั้นพูดว่า "เบอร์อันดับต้น ๆ "!

สายตาของนางกวาดมองไปยังแถวของหนุ่มวัยเยาว์ราวกับเนื้อสดใหม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้านางทีละคน ๆ

จนความคิดที่อันกล้าหาญก็ผุดขึ้นในหัวของนาง

นางได้เข้ามาในหอนางโลมโสเภณีชายในสมัยโบราณ ?

ทันใดนั้นลู่ยุ๋นหลัวก็สนใจในทันใด

ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีสถานที่แบบนี้ในสมัยโบราณ ? 

บ่งบอกชัดแล้วใช่หรือไม่ ว่าหนุ่ม ๆ ตรงนี้นางอยากจะแทะโลมยังไงก็ได้ ?

ดวงตาของลู่ยุ๋นหลัวเป็นประกายในทันที

แต่ทันทีที่ความคิดนี้แล่นขึ้นมาได้ไม่นาน ความคิดนี้ก็ถูกนางทำให้หายไปในทันที

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด

นางกลับมีลางสังหรณ์ที่รุนแรงเป็นอย่างมาก

ถ้านางกล้าที่จะทำตามอำเภอใจแทะโลมเหล่าชายหนุ่มพวกนี้อย่างไม่เกรงกลัวแล้ว ชะตากรรมของนางคงจะต้องตายอย่างน่าอนาถเป็นแน่ !

จะตายอยู่ในสภาพเช่นไร นางก็ไม่รู้เช่นกัน

ถึงยังไงก็คงตายอย่างน่าสมเพชแน่ !

แววตาเดิมทีที่ร่าเริงและสนใจเป็นอย่างมากของลู่ยุ๋นหลัว ทันใดนั้นก็ดับวูบลงเฉยชาในทันใด

เอาเถอะ !

เมื่อเทียบกับความสนุกชั่วข้ามคืนแล้ว ชีวิตยังไงก็คงสำคัญที่สุด

ถึงอย่างไร อย่างน้อยถ้าไม่ได้ด้วยมือ แต่ถ้าใช้สายตามองเชยชมสักหน่อยคงจะไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม ?

ด้วยเหตุนี้ ลู่ยุ๋นหลัวจึงย้ายเก้าอี้ขนาดเล็กมานั่งลงในห้องพักทางด้านซ้ายของห้องโถง

พร้อมกับชื่นชมการแสดงความสามารถของเหล่าหนุ่มงามเหล่านี้อย่างจริงจัง

เช่น ดีดพิณ

เช่น เป่าขลุ่ย

เช่น รำดาบ

เดี๋ยวก่อน กระแอ่ม รำดาบก็รำดาบสิ จะรำดาบอะไรกันแน่ถึงต้องถอดเสื้อผ้าด้วย

ลู่ยุ๋นหลัวตกใจตัวสั่น นางรู้สึกอยู่ตลอดว่าชายหนุ่มพวกนี้ต้องการทำร้ายนาง