ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 186

น้ำเสียงของเขาอันเย็นชาพร้อมกับแว่วเสียงแห่งความโกรธ

นางคนนี้ดูเหมือนจะเอาแต่คิดอยู่ตลอดว่าจะหนีหน้าเขาได้อย่างไร !

นางไม่เต็มใจที่จะพบเขาขนาดนี้ หลีกเลี่ยงเขาอย่างกับภัยพิบัติอย่างกับสัตว์ประหลาดเลยเหรอ ?

เมื่อเขาทรงนึกถึงการที่นางไปสถานที่อย่างหอชุนเฟิงเพื่อแสวงหาความสนุกสนานตามลำพังในตอนกลางคืน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ให้คำอธิบายแก่เขาเลย ความโกรธที่ทรงถูกระงับก่อนหน้านี้จะพุ่งขึ้นออกมาอีกครั้ง

ลู่ยุ๋นหลัวได้แต่แอบคิด

ชั่วแวบหนึ่งภายใต้จิตสำนึกอยากจะอาศัยจังหวะก่อนที่ชายคนนี้จะโมโหออกมารีบหนีห่างเพื่อรักษาชีวิตก่อน

แต่ชายคนนี้ยังจับคอเสื้อของนางเอาไว้อยู่ในมือ นางแม้แต่จะไปไหนสักก้าวก็ยังทำไม่ได้

นางไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมชายผู้นี้จะต้องโกรธอะไรมากขนาดนี้ด้วย ?

นางพิจารณาตัวเองอย่างรวดเร็ว

คงไม่ใช่เพราะเหตุว่านางกำลังจะหนีจากไปหรอกใช่ไหม ?

ต้องใช่สิ !

พ่อชุดเขียวคนนี้คือคนของหอชุนเฟิง !

ตอนนี้เงินแม้แต่แดงเดียวนางก็ยังไม่ได้ให้เขาเลย ก็ไม่แปลกที่เขาจะโกรธเป็นเรื่องธรรมดา

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่นางจากไปก็ไม่มีใครใช้บริการเขา !

ถ้าไม่มีใครใช้บริการ เขาก็หาเงินไม่ได้น่ะสิ !

ดังนั้นจึงไม่ไปปล่อยนางไป !

ยิ่งลู่ยุ๋นหลัวคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้มากขึ้นเท่านั้น

จนตอนนี้นางก็แอบภูมิใจในความฉลาดเหมือนกับน้ำแข็งและหิมะ(ฉลาดเหมือนกับน้ำแข็งและหิมะ หมายถึง ฉลาดเป็นกรด)ของนาง

แม้ว่านางจะสูญเสียความทรงจำไป

แต่ความฉลาดของนางยังคงไม่ได้ลืมเลือนไปไหน

เมื่อทราบสาเหตุแล้ว นางก็ไม่ได้ตื่นตระหนกมากนัก

ถึงอย่างไรบนตัวนางก็ยังมีตั๋วเงินอยู่บ้าง จะเหมาทั้งคืนก็มีปัญญาเหมา

ก็แค่ตั๋วเงินใบเดียวเองไม่ใช่เหรอ

ทันใดนั้นเสียงคำพูดปลอบใจก็ลอยออกมา “เอาล่ะ เลิกโกรธได้แล้ว ข้าไม่ไปไหนก็พอแล้วใช่ไหม คืนนี้ข้าจะอยู่กับเจ้าเองเป็นไง”

จี้อู๋เจวี๋ยทรงจ้องที่นางเป็นเวลานาน นางคนนี้คิดว่าเขาโง่งั้นหรือ ?