ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 192

ลู่ยุ๋นหลัวไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี

และก็พูดไม่ได้ด้วยว่านางวางยาเขาด้วย ?

แล้วปัญหามันอยู่ตรงไหนกัน ?

ทำไมชายคนนี้ถึงไม่มีการตอบสนองอะไรเลยล่ะ ?

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทไม่มีอาการวิงเวียนพระเศียรบ้างรึเพคะ ?”

จี้อู๋เจวี๋ยทรงมองนางด้วยสายพระเนตรที่เย็นชา

แสงเย็นเหมันต์ในพระเนตรของเขาดูไม่เหมือนว่ากำลังจะเป็นลมหมดสติไปเลยแม้แต่น้อย

เอาเถอะ นางแน่ใจได้อย่างแน่นอน ว่ายากล่อมประสาทไม่กี่ห่อพวกนั้นคุณภาพต่ำเกินไป

จากนั้นนางก็ถอดผ้าปิดปากและจมูกออกมา

นางเองก็ไม่รู้ว่านางเมื่อก่อนไปซื้อยากล่อมประสาทคุณภาพต่ำพวกนี้มาจากไหน

ไม่ออกฤทธิ์อะไรเลยแม้แต่น้อย

ลู่ยุ๋นหลัวสีหน้าสลดที่ตนเองหลบหนีไม่สำเร็จ

เดี๋ยวก่อน……

ทำไมนางถึงรู้สึกเวียนหัวขนาดนี้ ?

ไม่ใช่ว่ายากล่อมประสาทพวกนี้ไม่ออกฤทธิ์หรอกเหรอ ?

ก่อนที่ลู่ยุ๋นหลัวจะหมดสติไป นางก็เห็นส่วนโค้งเล็กน้อยที่มุมพระโอษฐ์ของฝ่าบาทได้อย่างชัดเจน

จากนั้นนางถึงตระหนักได้ว่า เดิมทีแผนการของนางนั้นถูกมองออกตั้งแต่แรกแล้ว !

ร้ายกาจนัก !

ช่างร้ายกาจเสียจริง !

นางได้แต่เสียใจอยู่ภายในใจ

ในที่สุดนางก็หมดสติล้มลงไปในสถาพเช่นนี้

การถูกคนที่ตัวเองจะวางยามาโดนวางยาซะเอง ความรู้สึกนี้สุดยอดชิบหายเลย !

หลังจากตื่นขึ้นมานางจะต้องปรบมือให้กับตัวเองอย่างแน่นอน

จี้อู๋เจวี๋ยทรงนั่งยอง ๆ และดึงหนังสือหย่าที่นางยัดไว้ในแขนเสื้อของนางออกมาอย่างน่ากังวลใจ

หลังจากทอดพระเนตรเห็นเนื้อหาด้านบนอย่างชัดเจน สีพระพัตร์ของจี้อู๋เจวี๋ยก็ยิ่งทรงเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ

ที่แท้วันนี้ที่นางจูงพระหัตร์เขาไปพระราชดำเนินซื้อของ ซื้อปิ่นปักพระเกศาให้กับเขา และบอกว่าคืนนี้นางจะอยู่กับเขา ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหก !

แม่นางคนนี้ไม่เคยล้มเลิกความคิดที่จะหนีจากเขาไปเลย

เขาออกแรงที่พระหัตถ์เล็กน้อย หนังสือหย่าร้างสองฉบับก็กลายเป็นผงในพริบตา

ในช่วงบ่ายของวันรุ่งขึ้น

ลู่ยุ๋นหลัวก็ยังคงถูกหยินซวางเรียกให้ตื่นขึ้น

“นายหญิงเพคะ นายหญิงตื่นเถิดเพคะ !” เสียงของหยินซวางมีความกังวลเล็กน้อย ราวกับว่ามีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้น

ลู่ยุ๋นหลัวพลิกตัวบนเตียงกลับมาและเอ่ย "อย่าส่งเสียงดัง ให้ข้าได้นอนอีกสักพัก"

“นายหญิง นายหญิงเลิกทรงบรรทมได้แล้วเพคะ มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้วเพคะ !”

"เกิดอะไรขึ้น ?" ลู่ยุ๋นหลัวลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย

ไม่ถูกสิ ไม่ใช่ว่านางกำลังวิวัฒนาการมิติพิเศษอยู่ที่ถ้ำนอกเมืองอยู่หรอกเหรอ ?

ทำไมถึงกลับมาที่จวนอีกครั้งได้ล่ะ ?

ลู่ยุ๋นหลัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วทันที พบว่าห้องที่นางนอนตอนนี้กับห้องในจวนกั๋วกงติ้งไม่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย

แล้วที่นี่คือที่ไหนกัน ?

มิติพิเศษวิวัฒนาการสำเร็จราบรื่นดีหรือไม่ ?

นางมาที่นี่ได้อย่างไร ?

"นายหญิงเพคะ โสเภณีชายทั้งห้าในหอชุนเฟิงโหลวยืนอยู่ที่ปากประตูใหญ่ของจวนกั๋วกงติ้งอยู่เพคะ พวกเขาล้วนบอกว่าท่านได้ไถ่ตัวพวกเขาและพวกเขาก็เป็นของนายหญิงแล้วเพคะ ตอนนี้พวกเขากำลังโวยวายที่จะพบนายหญิงอยู่เพคะ" หยินซวางกล่าวอย่างกระตือรือร้น

เมื่อคืนได้ยินมาจากท่านผู้อาวุโสว่าฝ่าบาททรงนำตัวนายหญิงเสด็จไปยังจวนจี้เรือนรองเพื่อทรงพักผ่อน เนื่องจากเมื่อคืนเวลาก็ดึกมากแล้ว ท่านผู้อาวุโสก็เลยไม่ให้หยินซวางและแม่นมโจวมายังเรือนรองแห่งนี้

หยินซวางเองก็เพิ่งจะมาถึงเมื่อเช้าตรู่

แต่เมื่อสักครู่ มีข้ารับใช้บางคนทูลฝ่าบาทว่ามีโสเภณีชายทั้งหมดจากหอชุนเฟิงโหลวไปหาที่จวนผู้อาวุโสแล้ว

นางกระวนกระวายใจมากจึงมาเขย่าตัวนายหญิงให้ตื่นบรรทม

แม่นมโจวก็ได้กล่าวไว้เมื่อคืน ว่าเรื่องที่นายหญิงไปยังหอชุนเฟิงโหลวจะต้องห้ามคนอื่นรับรู้เป็นอันขาด มิฉะนั้น หากไม่ระวังขึ้นมา ชื่อเสียงของนายหญิงจะต้องถูกทำลายป่นปี้เป็นแน่

"หอชุนเฟิงโหลวอะไร ? โสเภณีชายอะไร ? เจ้าอธิบายให้เข้าใจชัดเจนหน่อย" หัวใจของลู่ยุ๋นหลัวตอนนี้เต้นไม่เป็นจังหวะ

รู้สึกราวกับมีลางร้ายที่ไม่ดี

“เมื่อคืนมีคนบอกว่าเห็นนายหญิงไปที่หอชุนเฟิงโหลว ส่วนเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ่าวก็ไม่ทราบเช่นกัน รู้แค่ว่าหลังจากฝ่าบาททรงพบท่านที่หอชุนเฟิงโหลวก็พาท่านกลับไปยังเรือนรอง เมื่อสักครู่มีคนมาทูลเพื่อรายงาน บอกว่าเมื่อคืนท่านไถ่ตัวโสเภณีชายห้าคนที่เป็นเบอร์ต้น ๆ ของหอชุนเฟิงโหลวแล้ว ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดกำลังรอพบท่านที่ประตูของจวนกั๋วกงติ้ง ตอนนี้ผ่าบาทก็เสด็จดำเนินไปทรงจัดการด้วยตัวพระองค์เองแล้วเพคะ”

ลู่ยุ๋นหลัวลุกขึ้นและขอให้หยินซวางรีบหวีผมแต่งตัวให้นาง

เรื่องราวเหตุการณ์นางพอจะเข้าใจแล้ว

ว่าเมื่อคืนนางไปยังหอชุนเฟิงโหลวเพื่อเสพสุขสำราญ จากนั้นใช้เงินเพื่อไถ่ตัวพวกเขา ต่อมาก็ถูกจี้อู๋เจวี๋ยจับได้คาหนังคาเขาและพากลับมา

จนวันนี้โสเภณีชายเบอร์ต้น ๆ เหล่านั้นก็ได้มาหาถึงประตูจวน

ลู่ยุ๋นหลัวปวดหัว

เดี๋ยวก่อน

ไถ่ตัว ?

ทันใดนั้นลู่ยุ๋นหลัวก็นึกอะไรบางอย่างได้ และรีบล้วงหาตั๋วเงินบนตัวอย่างร้อนรน

ไอ้ชิบหาย ไม่เหลือตั๋วเงินเลยแม้แต่ใบเดียว !

ลู่ยุ๋นหลัวรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเริ่มกลายเป็นสีดำ จนนางกำลังจะเป็นลมล้มพับตรงนั้นอีกครั้ง