ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 192

ลู่ยุ๋นหลัวไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี

และก็พูดไม่ได้ด้วยว่านางวางยาเขาด้วย ?

แล้วปัญหามันอยู่ตรงไหนกัน ?

ทำไมชายคนนี้ถึงไม่มีการตอบสนองอะไรเลยล่ะ ?

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทไม่มีอาการวิงเวียนพระเศียรบ้างรึเพคะ ?”

จี้อู๋เจวี๋ยทรงมองนางด้วยสายพระเนตรที่เย็นชา

แสงเย็นเหมันต์ในพระเนตรของเขาดูไม่เหมือนว่ากำลังจะเป็นลมหมดสติไปเลยแม้แต่น้อย

เอาเถอะ นางแน่ใจได้อย่างแน่นอน ว่ายากล่อมประสาทไม่กี่ห่อพวกนั้นคุณภาพต่ำเกินไป

จากนั้นนางก็ถอดผ้าปิดปากและจมูกออกมา

นางเองก็ไม่รู้ว่านางเมื่อก่อนไปซื้อยากล่อมประสาทคุณภาพต่ำพวกนี้มาจากไหน

ไม่ออกฤทธิ์อะไรเลยแม้แต่น้อย

ลู่ยุ๋นหลัวสีหน้าสลดที่ตนเองหลบหนีไม่สำเร็จ

เดี๋ยวก่อน……

ทำไมนางถึงรู้สึกเวียนหัวขนาดนี้ ?

ไม่ใช่ว่ายากล่อมประสาทพวกนี้ไม่ออกฤทธิ์หรอกเหรอ ?

ก่อนที่ลู่ยุ๋นหลัวจะหมดสติไป นางก็เห็นส่วนโค้งเล็กน้อยที่มุมพระโอษฐ์ของฝ่าบาทได้อย่างชัดเจน

จากนั้นนางถึงตระหนักได้ว่า เดิมทีแผนการของนางนั้นถูกมองออกตั้งแต่แรกแล้ว !

ร้ายกาจนัก !

ช่างร้ายกาจเสียจริง !

นางได้แต่เสียใจอยู่ภายในใจ

ในที่สุดนางก็หมดสติล้มลงไปในสถาพเช่นนี้

การถูกคนที่ตัวเองจะวางยามาโดนวางยาซะเอง ความรู้สึกนี้สุดยอดชิบหายเลย !

หลังจากตื่นขึ้นมานางจะต้องปรบมือให้กับตัวเองอย่างแน่นอน

จี้อู๋เจวี๋ยทรงนั่งยอง ๆ และดึงหนังสือหย่าที่นางยัดไว้ในแขนเสื้อของนางออกมาอย่างน่ากังวลใจ

หลังจากทอดพระเนตรเห็นเนื้อหาด้านบนอย่างชัดเจน สีพระพัตร์ของจี้อู๋เจวี๋ยก็ยิ่งทรงเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ

ที่แท้วันนี้ที่นางจูงพระหัตร์เขาไปพระราชดำเนินซื้อของ ซื้อปิ่นปักพระเกศาให้กับเขา และบอกว่าคืนนี้นางจะอยู่กับเขา ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหก !

แม่นางคนนี้ไม่เคยล้มเลิกความคิดที่จะหนีจากเขาไปเลย

เขาออกแรงที่พระหัตถ์เล็กน้อย หนังสือหย่าร้างสองฉบับก็กลายเป็นผงในพริบตา

ในช่วงบ่ายของวันรุ่งขึ้น