ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 193

นั่นคือเงินเกือบ 30,000 ตำลึงเลยนะ...

ภายในก็เจ็บปวดราวกับมีเลือดไหลออกมา...

นางอุตส่าห์ถ่อไปถึงถ้ำนอกเมืองเพื่อวิวัฒนาการมิติพิเศษแล้ว ใครก็ได้บอกกนางทีว่านางกลับมาได้อย่างไร !

ลู่ยุ๋นหลัวทุกข์ใจจนกุมไปที่อกของนางเอง

ช่างเถอะ

ไปจัดการเรื่องโสเภณีชายพวกนี้ก่อนแล้วกัน

เรือนภายในจวนกั๋วกงติ้ง มีชายหนุ่มรูปงามยืนกันอยู่เป็นแถว

ในห้องโถงด้านหน้า ท่านผู้อาวุโสเดินไปมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

แม้แต่ซูโมหลานเมื่อมองไปที่แถวของโสเภณีชายข้างนอกก็ถึงกับต้องขมวดคิ้วอยู่บ่อยครั้ง

หากเรื่องนี้ไม่ได้รับการจัดการอย่างเหมาะสม เกรงว่าอาจส่งผลเสียต่อหลานหลัวไม่ดีอย่างมาก

ส่วนจี้อู๋เจวี๋ยซึ่งประทับอยู่เบื้องบนสีพระพักตร์กลับดูเฉยเมย

เมื่อลู่ยุ๋นหลัวมาถึง พวกชาวบ้านที่ชอบกินเผือกอยู่นอกประตูทั้งหมดก็ได้ถูกไล่ออกไปแล้ว

นางหายใจเข้าลึก ๆ

หลังจากเตรียมการมาพอสมควรแล้ว คราวนี้นางก็ฉีกยิ้มออกมาและย่างก้าวผ่านประตูใหญ่ของจวนกั๋วกงติ้ง

ภายในจวนมีพ่อหนุ่มทั้งห้าคนยืนอยู่ หลังจากได้เห็นลู่ยุ๋นหลัวมาถึงสีหน้าก็ดีใจขึ้นมาทันที

“แม่นาง ที่แท้เจ้าก็อาศัยอยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย”

แต่หลังจากที่แม่นางจากไปเมื่อคืนนี้ พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะไถ่ตัวเองและแบกหน้าไปขออาศัยกับนาง

เมื่อวานแม่นางท่านนี้ให้เงินแก่พวกเขาคนละ 3,000 ตำลึง

หยิบเงินออกมาแค่ 1,000 ตำลึงก็เพียงจะไถ่ตัวเองและยังมีเงินเหลือด้วยซ้ำ

แต่สุดท้ายก็ยังไม่รู้จักตัวตนของแม่นางอยู่ดี

ไม่คิดมาก่อนว่าในตอนเช้าตรู่ จะมีคนมาบอกพวกเขาว่าแม่นางในคืนก่อนได้อาศัยอยู่ในจวนกั๋วกงติ้ง และยังบอกด้วยว่าแม่นางคนนั้นขอให้พวกเขาเข้าไปพบ

พวกเขาไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เลยใช้เงินไถ่ตัวเอง พร้อมกับขนของถุงใบเล็กใบน้อยมายังจวนกั๋วกงติ้งแบกหน้ามาหานาง

แต่ใครจะรู้ว่าคนของจวนกั๋วกงติ้งจะบอกว่าไม่ได้ส่งใครให้ไปบอกข่าวถึงพวกเขาอีกทั้งยังขับไล่พวกเขาให้รีบออกไป

โชคดีที่พวกเขายังคงดึงดันที่จะอยู่ต่อ จนในที่สุดพวกเขาก็พบแม่นาง