ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 196

ลู่ยุ๋นหลัวไม่ได้สนใจและเผยยิ้มออกมา "ไม่มีทางเลือก ใครกันที่ให้ข้าก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่ถึงเพียงนี้"

ไอมิติพิเศษส้นพระบาทนั่น

ครั้งหน้านางจะไม่ยอมวิวัฒนาการให้มันอีก

วิวัฒนาการทีหนึ่งก็ชิบหายทีหนึ่ง

หลังจากการวิวัฒนาการแล้ว นางก็ไม่ได้มีเวลาเข้าไปดูเลย และก็ไม่รู้ด้วยว่าเปลี่ยนแปลงไปเป็นสภาพไหนแล้ว

ไม่นานนักรถม้าก็ใกล้เข้าไปภายในวัง

รถม้าขบวนนี้ของพวกนางได้ไปส่งยังหน้าประตูของตำหนักเย็นโดยตรง

หลังจากลงจากรถม้าแล้ว การได้เห็นดอกไม้และผืนหญ้าในตำหนักเย็นทำให้รู้สึกถึงความเป็นกันเองมาก

ฝูงไก่วิ่งควบเข้ามาหานางด้วยความดีใจ

ท่าทีของพวกมันเหมือนกับเป็นการต้อนรับนางที่กลับมา

ลู่ยุ๋นหลัวนั่งยองลงพร้อมกับสัมผัสไปที่ขนอันแวววาวบนตัวของไก่ตัวผู้ "พวกเจ้านี่ก็ดีนะ ยังรู้จักออกมาต้อนรับ ไม่เลว ๆ"

ทันใดนั้นนางก็จับไก่ตัวผู้ตัวใหญ่ขึ้นมาหนึ่งตัว "หยินชวาง ไก่ตัวนี้ดูแล้วไม่เลวเลย คืนนี้เอามันไปฆ่าทำอาหาร"

ทันทีที่พูดจบ ไก่ในมือของนางก็ดิ้นกระพือปีกบินไปที่พื้นทันทีและวิ่งหนีห่างไปไกล

“แหม ในที่สุดเสด็จพี่ก็ตัดใจกลับมาจากนอกวังแล้วเหรอเพคะ ?”

เหยากุ้ยเหรินสวมชุดผ้าสีเทาอ่อน ทรงผมก็มัดเป็นมวยธรรมดา ๆ แม้แต่ผ้าโพกศีรษะก็เรียบง่ายจนเหลือเพียงแค่ปิ่นผีเสื้อที่ปักอยู่

แขนเสื้อทั้งสองข้างพับขึ้น

ใต้รองเท้าปักลายก็ยังมีเศษขี้ดินใหม่ ๆ เปื้อนอยู่

เหมือนเพิ่งกลับมาจากทำการเกษตรในไร่อย่างใดอย่างนั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าและน้ำเสียงนั้น ลู่ยุ๋นหลัวคงไม่กล้าที่จะเอาคนตรงหน้าที่แสนเรียบง่ายกับเหยากุ้ยเหรินผู้ละเอียดอ่อนและสง่างามในความทรงจำมาเชื่อมโยงกันได้

เหยากุ้ยเหรินคนนี้ไปได้รับการกระตุ้นอะไรมากันแน่ ทำไมนางถึงเลือกใช้ชีวิตแบบนี้ ?

“พอรู้ว่าเสด็จพี่เป็นห่วงพืชผลการเกษตรในพื้นที่ไร่นา ตอนช่วงที่เสด็จพี่ไม่อยู่ เสด็จน้องผู้นี้ก็ตั้งใจเพื่อมาช่วยเจ้าดูแล หวังว่าเสด็จพี่จะไม่เคืองโกรธนะเพคะ” เหยากุ้ยเหรินเผยเบา ๆ

คำพูดของเหยากุ้ยเหรินนี้มีชั้นเชิงมาก

ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลเกี่ยวกับพืชผลการเกษตร เลยตั้งใจมาช่วยเจ้าดูแล ถ้าหากเจ้ายังโกรธเพราะเรื่องพวกนี้ก็ไม่รู้ว่าจะว่าอย่างไรดีแล้ว

ลู่ยุ๋นหลัวตอนนี้ก็ไม่ได้โกรธอะไรนาง นางเพียงแค่ยิ้มอย่างเฉยชา "ถ้าข้าบอกว่าข้าโกรธล่ะ ?"

มาโดยไม่ได้รับเชิญและยังถือดีมาช่วยอีก !

และยังต้องมาขออนุญาตให้โกรธอีก !

คิดว่านางลู่ยุ๋นหลัวคนนี้ทำมาจากรูปปั้นดินเผารึไง ?

จะทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ ?

อย่าคิดว่านางไม่รู้ว่าเหยากุ้ยเหรินคนนี้กำลังคิดจะทำอะไรอยู่ !

แปดเก้าในสิบส่วน(แปดเก้าในสิบส่วน หมายถึง เป็นไปได้มาก)คือนางกำลังจ้องเล็งข้าวสาลีที่ปลูกในตำหนักเย็นแน่

คำพูดที่ไร้ความปราณีของลู่ยุ๋นหลัวทำให้เหยากุ้ยเหรินผงะไปเล็กน้อย

ลู่ยุ๋นหลัวคนนี้ดูเหมือนจะไม่เคยหงายไพ่รับมือตามแบบปกติเลย

อย่างไรก็ตาม ต่อให้ตอนนี้ลู่ยุ๋นหลัวโกรธแล้วจะได้อะไรขึ้นมา

การที่นางสามารถเข้ามาในตำหนักเย็นได้ นั่นเพราะได้รับพระราชอนุญาตจากพระพันปีหลวง การที่นางถามไปแบบนั้น ก็เพียงเพื่อให้บันไดแก่ลู่ยุ๋นหลัวได้ก้าวเดิน ในเมื่อนางไม่ได้ต้องการบันไดขั้นถัดไป ก็อย่ามาโทษนางว่านางไม่มีน้ำจิตน้ำใจให้ก็แล้วกัน

“ในเมื่อเสด็จพี่โกรธแล้วล่ะก็ ก็เชิญเสด็จพี่โกรธต่อไปได้เลยเพคะ เสด็จน้องผู้นี้ไม่อยู่รบกวนอีกแล้ว”

หลังจากลู่ยุ๋นหลัวพยักหน้าให้กับนางเป็นสัญญาณแล้ว นางก็เดินจากไปในทันที

ถึงอย่างไร ทิศทางที่นางเดินออกไปกลับไม่ได้เดินไปยังประตูใหญ่ของตำหนักเย็น แต่ไปยังห้องนอนอีกห้องหนึ่งของตำหนักเย็นแทน

ห้องนอนนั้นบังเอิญอยู่ติดกับห้องที่ลู่ยุ๋นหลัวพักอาศัย

ดูเหมือนว่าในช่วงเวลาที่นางไม่อยู่ เหยากุ้ยเหรินผู้นี้ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่เฉยเลย

ลู่ยุ่นหลัวเลยรับสั่งให้แม่นมโจวให้ไปหาใครสักคนมาสอบถาม

เพื่อดูว่าช่วงเวลาที่นางไม่อยู่นี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง

หลังจากอาหารเย็น

ลู่ยุ๋นหลัวเมื่อได้ฟังการรายงานของข้ารับใช้จบ ก็เข้าใจสถานการณ์คร่าว ๆ ขึ้นมาบ้าง

ที่แท้หลังจากนางออกจากวังไปได้ไม่กี่วัน จี้อู๋เจวี๋ยก็ประทับอยู่ที่วังหลีเซี๋ย

ในวันที่สอง เหยากุ้ยเหรินผู้นี้ก็ได้รับการเลื่อนอิสริยยศจากกุ้ยเหรินให้เป็นนางสนม

หลังจากนั้น สนมเหยาก็ทูลเสนอต่อพระพันปีหลวง โดยบอกว่าช่วงนี้ที่ตำหนักเย็นไม่มีคนคอยดูแล ดังนั้นหากไม่มีใครคอยเฝ้าดูข้าวสาลีจำนวนมากขนาดนั้น

หากมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น ก็จะไม่มีทางอธิบายแก่พสกนิกรของอาณาจักรตงหลานได้

พระพันปีหลวงรู้สึกว่าสิ่งที่สนมเหยาพูดก็เป็นความจริง ดังนั้นนางจึงพระราชอนุญาตให้เหยากุ้ยเหรินไปที่ตำหนักเย็นเพื่อสอดส่องดูแลทุกวัน

พอต่อมา เนื่องจากตำหนักเย็นตั้งอยู่ห่างไกลเกินไป การไปมาจึงลำบากมาก เมื่อได้รับพระราชอนุญาตจากพระพันปีหลวงแล้ว เหยากุ้ยเหรินก็จัดเก็บห้องนอนที่รกร้างของตำหนักเย็นและก็อาศัยอยู่ที่ตำหนักเย็นมาโดยตลอด

และยังจัดการเรื่องการเกษตรและที่ดินของตำหนักเย็นไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ก็ตาม