ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 196

ลู่ยุ๋นหลัวไม่ได้สนใจและเผยยิ้มออกมา "ไม่มีทางเลือก ใครกันที่ให้ข้าก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่ถึงเพียงนี้"

ไอมิติพิเศษส้นพระบาทนั่น

ครั้งหน้านางจะไม่ยอมวิวัฒนาการให้มันอีก

วิวัฒนาการทีหนึ่งก็ชิบหายทีหนึ่ง

หลังจากการวิวัฒนาการแล้ว นางก็ไม่ได้มีเวลาเข้าไปดูเลย และก็ไม่รู้ด้วยว่าเปลี่ยนแปลงไปเป็นสภาพไหนแล้ว

ไม่นานนักรถม้าก็ใกล้เข้าไปภายในวัง

รถม้าขบวนนี้ของพวกนางได้ไปส่งยังหน้าประตูของตำหนักเย็นโดยตรง

หลังจากลงจากรถม้าแล้ว การได้เห็นดอกไม้และผืนหญ้าในตำหนักเย็นทำให้รู้สึกถึงความเป็นกันเองมาก

ฝูงไก่วิ่งควบเข้ามาหานางด้วยความดีใจ

ท่าทีของพวกมันเหมือนกับเป็นการต้อนรับนางที่กลับมา

ลู่ยุ๋นหลัวนั่งยองลงพร้อมกับสัมผัสไปที่ขนอันแวววาวบนตัวของไก่ตัวผู้ "พวกเจ้านี่ก็ดีนะ ยังรู้จักออกมาต้อนรับ ไม่เลว ๆ"

ทันใดนั้นนางก็จับไก่ตัวผู้ตัวใหญ่ขึ้นมาหนึ่งตัว "หยินชวาง ไก่ตัวนี้ดูแล้วไม่เลวเลย คืนนี้เอามันไปฆ่าทำอาหาร"

ทันทีที่พูดจบ ไก่ในมือของนางก็ดิ้นกระพือปีกบินไปที่พื้นทันทีและวิ่งหนีห่างไปไกล

“แหม ในที่สุดเสด็จพี่ก็ตัดใจกลับมาจากนอกวังแล้วเหรอเพคะ ?”

เหยากุ้ยเหรินสวมชุดผ้าสีเทาอ่อน ทรงผมก็มัดเป็นมวยธรรมดา ๆ แม้แต่ผ้าโพกศีรษะก็เรียบง่ายจนเหลือเพียงแค่ปิ่นผีเสื้อที่ปักอยู่

แขนเสื้อทั้งสองข้างพับขึ้น

ใต้รองเท้าปักลายก็ยังมีเศษขี้ดินใหม่ ๆ เปื้อนอยู่

เหมือนเพิ่งกลับมาจากทำการเกษตรในไร่อย่างใดอย่างนั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าและน้ำเสียงนั้น ลู่ยุ๋นหลัวคงไม่กล้าที่จะเอาคนตรงหน้าที่แสนเรียบง่ายกับเหยากุ้ยเหรินผู้ละเอียดอ่อนและสง่างามในความทรงจำมาเชื่อมโยงกันได้

เหยากุ้ยเหรินคนนี้ไปได้รับการกระตุ้นอะไรมากันแน่ ทำไมนางถึงเลือกใช้ชีวิตแบบนี้ ?

“พอรู้ว่าเสด็จพี่เป็นห่วงพืชผลการเกษตรในพื้นที่ไร่นา ตอนช่วงที่เสด็จพี่ไม่อยู่ เสด็จน้องผู้นี้ก็ตั้งใจเพื่อมาช่วยเจ้าดูแล หวังว่าเสด็จพี่จะไม่เคืองโกรธนะเพคะ” เหยากุ้ยเหรินเผยเบา ๆ

คำพูดของเหยากุ้ยเหรินนี้มีชั้นเชิงมาก

ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลเกี่ยวกับพืชผลการเกษตร เลยตั้งใจมาช่วยเจ้าดูแล ถ้าหากเจ้ายังโกรธเพราะเรื่องพวกนี้ก็ไม่รู้ว่าจะว่าอย่างไรดีแล้ว

ลู่ยุ๋นหลัวตอนนี้ก็ไม่ได้โกรธอะไรนาง นางเพียงแค่ยิ้มอย่างเฉยชา "ถ้าข้าบอกว่าข้าโกรธล่ะ ?"

มาโดยไม่ได้รับเชิญและยังถือดีมาช่วยอีก !