ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 197

แม้แต่ร้านขายของชำของนางและนางข้าหลวงที่ทำชานมก็ล้วนถูกแทนที่ด้วยคนของนางทั้งหมด

"นางสนมเหยาคนนี้จะทำมากเกินไปแล้วนะ ! นางมาที่นี่เพื่อแย่งความดีความชอบชัด ๆ" หยินซวางกล่าวด้วยอารมณ์โกรธแค้น

คนอื่นอาจไม่รู้ว่าเมล็ดข้าวสาลีกว่าร้อยหมู่มีที่มาที่ไปอย่างไร แต่นางรู้ !

เพราะนั่นคือข้าวสาลีที่นางและนายหญิงลำบากลำบนปลูกตั้งแต่ช่วงเดือนกุมภาพันธ์ !

ตอนนั้นอากาศก็แห้งแล้งและไม่มีฝนตกต่อเนื่องกว่าหลายเดือน เป็นนางและนายหญิงสองคนที่ต้องแบกน้ำใส่ถังจากแม่น้ำมาเพื่อรดทีละถัง ๆ

ถึงจะปลูกขาวสาลีกว่าสองหมู่นั้นให้งอกเงยขึ้นมาได้!

ต่อมาถึงมีเมล็ดข้าวสาลีที่เอามาปลูกในพื้นที่เกษตรกว่า 100 หมู่ตอนนี้ !

ทุกคนต่างรู้ถึงความสำคัญของข้าวสาลีนี้ที่มีต่ออาณาจักรตงหลาน

ผู้ใดที่ปลูกข้าวสาลีนี้ได้ ผู้นั้นก็จะเป็นคนสร้างความสุขแก่พสกนิกร ได้รับความเคารพรักจากประชาชน แม้กระทั่งยังจะได้รับการบันทึกลงในประวัติศาสตร์ และชื่อของผู้นั้นก็จะถูกจารึกเอาไว้ตลอดไป !

แต่พอมาวันนี้ สนมเหยานั่นกลับมองเห็นข้อดีข้อนี้ อาศัยช่วงที่นายหญิงไม่อยู่ ถ่อตรงมาถึงตำหนักเย็นเพื่อเอาความดีความชอบ !

นี่มันไม่ใช่การกลั่นแกล้งกันหรอกเหรอ ?

แม่นมโจวตอนนี้รีบกุลีกุจอกลับมาจากด้านนอก

“นายหญิงเพคะ สนมเหยาตอนนี้กำลังตบรางวัลให้แก่เหล่าขันทีและนางข้าหลวงที่เพิ่งเสร็จงานในไร่เกษตรเพคะ เมื่อสักครู่บ่าวเพิ่งได้ไปถามมา เห็นว่าคนนึงได้ถึงห้าตำลึงเลยนะเพคะ”

แม่นมโจวสีหน้าดูเป็นกังวล

สนมเหยาผู้นี้ช่างร้ายกาจยิ่งนัก แค่เห็นก็รู้ว่านางกำลังมุ่งหมายไปที่ข้าวสาลีในไร่

ตอนนี้ยังจะตบรางวัลให้แก่คนงานเป็นเงินตำลึงอีก ดูเหมือนว่าต้องการติดสินบนคนงานทั้งหมดในตำหนักเย็นอยู่แน่

ลู่ยุ๋นหลัวขมวดคิ้ว

แผนการเดินหมากของสนมเหยาครั้งนี้ช่างรอบคอบยิ่งนัก

ถ้าเป็นเรื่องอื่นก็ยังพอจะจัดการได้

แต่เมื่อเป็นข้าวสาลีในไร่ของตำหนักเย็นเพียงหนึ่งเดียวนี้ นางไม่สามารถที่จะลงมือตัดสินได้

ประการแรก ตำหนักเย็นแห่งนี้ไม่ใช่ที่ของนาง

ที่แห่งนี้ยังมีราชวังที่รกร้างอยู่อีกหลายแห่ง

ถ้าลู่ยุ๋นหลัวสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้ ดังนั้นสนมคนอื่น ๆ ก็อยู่ได้เช่นกัน

ประการที่สอง ข้าวสาลีนี้แม้ว่าจะเป็นนางที่นำออกมาจากมิติพิเศษ จากนั้นก็อาศัยกำลังของนางปลูกขึ้นมา