ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 215

ใบหน้าที่แดงเมื่อสักครู่ค่อย ๆ กลับสู่ปกติ

เช่นนี้จะต้องให้นางอธิบายอย่างไร ?

มันยากที่จะพูด

“เอ๋ ? หน้าเจ้าไม่แดงแล้ว ?” จี้อู๋เจวี๋ยพระเนตรค้างไปชั่วขณะ

เขายื่นพระหัตถ์ออกไปอีกครั้งพร้อมกับสัมผัสไปที่หน้าผากของนาง อุณหภูมินางตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ร้อนเท่าเมื่อสักครู่เลย

การเคลื่อนไหวของจี้อู๋เจวี๋ยที่ยื่นพระหัตถ์มาสัมผัสหน้าผากของนางเมื่อครู่ก็ยิ่งทำให้ฉลองพระองค์เปิดกว้างมากขึ้นไปอีก

พริบตาจุกดำ ๆ ก็ปรากฏมาทั้งหมดให้นางได้เห็น

ลู่ยุ๋นหลัวรู้สึกว่าจมูกของนางร้อนผ่าวเหมือนใกล้ที่เลือดกำเดาจะไหลออกมา

นางรีบปลีกออกจากอ้อมพระหัตถ์ของเขา

แย่แล้ว !

หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป นางไม่ช้าก็เร็วจะต้องตายภายใต้ความหล่อเหลาของจี้อู๋เจวี๋ยเข้าสักวัน

หลังจากออกมาจากอ้อมอกของจี้อู๋เจวี๋ย นางก็ตะโกนออกไปข้างนอกประตูเพื่อรั้งเฉาจงฉวนที่กำลังจะจากไป

“ขันทีเฉา เจ้าไม่ต้องไปตามแพทย์หลวงแล้ว ร่างกายข้าสบายดี”

ถ้าต้องไปเรียกแพทย์ด้วยเรื่องเหตุผลแค่นี้ นางลู่ยุ๋นหลัวคงไม่มีหน้าที่ให้จะเสียอีกแล้ว

เจ้าจี้อู๋เจวี๋ยคนนี้ก็พอกัน ปกติเขาก็ไม่เห็นจะสนพระทัยอะไรนางขนาดนั้น ก็แค่วันนี้นางหน้าแดงขึ้นนิดหน่อยถึงกับเป็นห่วงต้องมาแตะเนื้อต้องตัวเลย

มันแปลกจริง ๆ

เฉาจงฉวนเมื่อเห็นว่าฝ่าบาทด้านในห้องไม่ได้ตรัสอะไร เฉาจงเฉวียนก็ปฏิบัติตาม

ภายในห้องก็กลับเงียบลงอีกครั้ง

หลังจากที่ลู่ยุ๋นหลัวกลับมา นางก็ยังยืนอยู่ที่ประตูอีกครั้งเหมือนเมื่อครู่และไม่กล้าเข้าไป

แต่คราวนี้มีเหตุผลอีกอย่างเพิ่มขึ้นมาหนึ่งข้อ คือนางกลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้

ตอนนี้จี้อู๋เจวี๋ยช่างน่าเย้ายวนเหลือเกิน

ถ้าหากนางเผลอต้านทานต่อความหล่อเหลาอันเย้ายวนนั่นไม่ไหว จนความดุร้ายเผยโฉมออกมา...

ภาพฉากเหตุการณ์นั้นช่างดงามเหลือเกิน นางไม่กล้าแม้จะจินตนาการ

นางยืนอยู่ที่ประตูอย่างงุ่มง่ามโดยรักษาระยะห่างที่ค่อนข้างปลอดภัยจากจี้อู๋เจวี๋ย

จี้อู๋เจวี๋ยพระพักตร์บูดบึ้งและไม่พอพระทัยเป็นอย่างมาก

ผู้หญิงคนนี้ไม่เต็มใจที่จะใกล้ชิดกับเขาเหรอ ?

เขารู้ว่าแต่ก่อนนางรักเสด็จลุงสามมาโดยตลอด นี่ก็เวลาก็ผ่านมานานแล้วเขาเองก็ไม่เคยทรงบังคับอะไรนาง