ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 216

ปรนนิบัติ ?

ลู่ยุ๋นหลัวพริบตาก็ตาสว่างตื่นขึ้นทันที

ชายที่อยู่ต่อหน้าคนนี้ไม่ใช่ชายที่หล่อธรรมดา แต่เป็นจี้อู๋เจวี๋ยองค์จักรพรรดิแห่งอาณาจักรตงหลาน !

พอนอนกับเขาแล้วไม่พอพระทัยขึ้นมาก็จะมาเอาเงินกับนางประเภทนั้น !

พอนางนึกถึงคราวก่อนก็เกือบโดนเขาหลอกแล้ว

ถ้าคืนเดียวมีค่าถึงทองพันชั่ง ต่อให้เอาตัวนางไปขายก็เอาเงินมาคืนไม่ไหว

นางสีหน้าลำบากใจพร้อมกับคลำไปที่ตั๋วเงินที่ได้มาจากสนมเหยา เงินก้อนนี้นางเอาไว้เป็นทุนสำหรับตั้งตัวเมื่อออกจากวังไปแล้ว

พอมองไปที่พระพักตร์ที่หล่อเหลาอันเศร้าหมองนางก็พูดอย่างระมัดระวัง "ฝ่าบาท เงินของหม่อมฉันอาจไม่พอกระมังคะ"

นางจำได้ว่านางเคยพูดไว้ ว่าต่อให้ทองหมื่นชั่งก็คงเทียบได้แค่พระเกศาของจี้อู๋เจวี๋ยเส้นเดียวเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าเงินน้อยนิดก้อนนี้ของนางขนาดพระเกศาเส้นหนึ่งของจี้อู๋เจวี๋ยก็ยังไม่คู่ควร

จี้อู๋เจวี๋ยทรงตกตะลึงเล็กน้อย

เมื่อคิดถึงเขาแต่ก่อนที่เคยตรัสไว้ว่าการเหมาตัวเขาทั้งคืนใช้เงินถึง 3,000 ตำลึงและยังบอกอีกว่าใช้ร่างกายในการใช้หนี้

นางคนนี้คงไม่คิดว่านางปรนนิบัติครั้งหนึ่งจะต้องให้นางชำระเงินครั้งหนึ่งหรอกนะ ?

ไม่น่าแปลกใจที่นางไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เขาอยู่ตลอด

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ พระพักตร์ที่เศร้าหมองของเขาก็ค่อย ๆ ดีขึ้น

เขาทรงโอบรัดไปที่เอวของลู่ยุ๋นหลัวพร้อมกับทรงเดินใบที่เตียงผืนใหญ่

หลังจากวางนางลงบนเตียงโดยร่างกายก็ถูกเขากดเอาไว้

พระเนตรของเขาที่ลึกล้ำราวกับแอ่งน้ำเย็นเยียบอันไร้ก้นบึ้งกลับมองนางด้วยสายพระเนตรอันร้อนแรง

"ไม่ต้องใช้เงินหรอก !"

จี้อู๋เจวี๋ยก้มพระเศียรของและต้องการประกบริมฝีปากสีแดงที่อ่อนนุ่มตรงเบื้องพระพักตร์ของเขา

พระพักตร์ที่หล่อเหลาอันน่าหลงใหลค่อย ๆ เข้าใกล้นางไปทีละนิด ๆ

"เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน..."

แม้ว่าการขัดจังหวะในเวลานี้จะทำให้เสียอารมณ์เป็นอย่างมาก

แต่ลู่ยุ๋นหลัวไม่มีทางเลือก

นางก็ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ใต้เอวของนางจนมันแยงมาที่เอวของนางจนเจ็บไปหมด

โดยไม่สนใจพระพักตร์ที่เศร้าหมองของจี้อู๋เจวี๋ย นางรีบเอื้อมมือไปด้านหลังเอวและดึงสิ่งที่อยู่ใต้ร่างกายของนางออกมาในที่สุด

นางหยิบสิ่งนั้นเผยต่อเบื้องพระพักตร์ของจี้อู๋เจวี๋ยอย่างมีความสุขมาก "ดูสิเพคะ ของสิ่งนี้มันแยงอยู่ที่เอวของหม่อมฉันอยู่เพคะ"

ความหมายของคำพูดนี้คือนางไม่ได้ตั้งใจที่จะขัดจังหวะ