ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 23

สายลมยามค่ำคืนพัดผ่าน กลิ่นเหล้าพัดโชยผ่านจมูก

สายตายจี้อู๋เจวี๋ยเริ่มมีระลอกของความโกรธ

หญิงนางนี้ ช่างกล้านัก !

นึกไม่ถึงเลยว่าจะดื่มเมาจนถึงสภาพนี้

แย่ไปกว่านั้นทำไมนางถึงนุ่งน้อยห่มน้อยขนาดนั้น ?

นางไม่รู้จริงรึว่ามันวาบหวิวเปิดเผยเกินงาม ?

ตำหนักเย็นที่ไกลกันดาร ขนาดทหารยามสักคนยังไม่มี หากมีคนบุกรุกเข้ามาความบริสุทธิ์ของนางต้องถูกป่นปี้เป็นแน่

ยิ่งเขาได้ยินนางถึงเรื่องการหนีออกจากวัง เขาก็ยิ่งโกรธเข้าไปอีก

มือที่ใหญ่กว่าปกติแฝงไปด้วยความโกรธมหึมาของเขาบีบไปส่วนที่เปิดเผยบนไหล่ของลู่ยุ๋นหลัว

"ซี๊ด..." ลู่ยุ๋นหลัวเจ็บจนหน้านิ่วคิ้วขมวด

หยินซวางทำไมวางมือไม่รู้จักหนักเบา ?

"ไม่ใช่สิ !"

นี่ไม่ใช่หยินซวาง !

ตาที่พริ้มอยู่ลืมขึ้นทันควัน พร้อมกับปะทะเข้ากับใบหน้าที่หล่อเข้มและเย็นชา

"สนมคนโปรด เจ้าช่างวางแผนได้ดีจริง" จี้อู๋เจวี๋ยยิ้มเลศนัยให้กับนาง

ถ้าไม่ใช่ว่าวันนี้เขามายังตำหนักเย็นแห่งนี้และได้ยินเข้ากับสิ่งที่นางเพิ่งกล่าว เขาก็คงไม่มีทางรู้ได้เลยว่านางมีแผนที่หนีออกจากวัง ช่างเหนือความคาดหมายมากนัก

นี่คือการหลบหนีออกจากพระราชวังรึ ?

ลู่ยุ๋นหลัวกระพริบตาครั้งแล้วครั้งเล่ามองใบหน้าของชายรูปงามใบหน้าเย็นชาตรงหน้า

จี้อู๋เจวี๋ย ? องค์จักรพรรดิ ?

ใบหน้าสวยงามที่สุดของลู่ยุ๋นหลัวเต็มไปด้วยความโศกศร้าทันใด  ราวกับว่านางยอมเจ็บปวดเพื่อให้องค์จักรพรรดิได้ทรงเห็นใจนางบ้าง

ณ เวลานี้ที่เห็นเต็มไปด้วยความโศกเศร้าของนาง ไม่มีสักจุดที่บ่งบอกถึงท่าทีลุ่มล่ามของนางเมื่อวานเลย

จี้อู๋เจวี๋ยมองใบหน้ารูปไข่ของนางที่ขณะนี้งดงามถึงขีดสุดจนยักคิ้วขึ้นเอ่ยถาม "จริงรึ ?"

"แน่นอนเพค่ะ ข้าได้ยินมานานแล้วว่าองค์จักรพรรดิทรงงดงามและมีเสน่ห์หาผู้ใดเทียบได้ ไร้เทียบทาน แล้วยังพรสวรรค์ในการปกครองบ้านเมืองที่ยากหาใครเทียบเท่าองค์จักรพรรดิ ไม่ว่าใครก็อยากเป็นที่โปรดปราณแก่พระองค์ทั้งนั้น" ลู่ยุ๋นหลัวยังคงยิ้มต่อไป เนื้อตัวของนางตอนนี้ขนลุกขนพองไปหมด ก้นม้านี้ตีได้เสียงดังพอแล้วรึยัง ? (ก้นม้า หมายถึง การประจบสอพลอ; ก้นม้าตีได้เสียงดังพอแล้วรึยัง หมายถึง การประจบสอพลอนี้เพียงพอแล้วใช่มั๊ย) พอได้แล้วใช่มั๊ย ? เขาน่าจะไม่ถือโทษอะไรข้าแล้วใช่มั๊ย ?

รอยยิ้มชั่วร้ายของจี้อู๋เจวี๋ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา ถ้าหากเขาไม่เคยเห็นบุคลิกจริง ๆ ของนางมาก่อน เพียงนิดเดียวเขาก็อาจจะเชื่อคำพูดเยินยอของปีศาจจากปากนางของนางไปแล้ว

เขาเดินเข้าไปหานางใกล้ขึ้นทีละก้าว พลุบสายตาอันมืดทมิฬดังทะเลสาบที่ไร้ก้นบึ้งมองไปที่นาง “ในเมื่อสนมคนโปรดอยากได้เป็นที่โปรดปราณของข้า ตอนนี้ข้าก็มายืนต่อหน้าเจ้าแล้ว สนมคนโปรดไม่ใช่ว่าต้องอาศัยเวลานี้ทำอะไรให้ข้าไม่ใช่รึ ?”

เขามองไปที่นาง ดวงตาช่างเย้ายวนล่อใจ และเป็นเหมือนดั่งอำนาจที่ยากจะปฏิเสธได้

ทุกครั้งที่เขาก้าวเข้าไปทีละน้อย ลู่ยุ๋นหลัวก็ถอยหลังทีละก้าวอย่างไม่รู้ตัว จนนางไม่สามารถถอยหลังได้อีก

เมื่อมองไปที่ใบหน้าสง่างามหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้า ลู่ยุ๋นหลัวก็กลืนน้ำลายลงไปอย่างไม่รู้ตัว