ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 24

"จบสิ้นแล้ว !"

นางรู้สึกว่านางกำลังเพลิดเพลินกับการแสดงเป็นสิ่งงามอันล้ำค่าจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว

นางจะต้องทำอะไรสักอย่างให้เขาจริง ๆ !

แต่ชายที่อยู่ตรงหน้าหาใช่คนธรรมดาไม่ แต่เป็นถึงองค์จักรพรรดิของอาณาจักรตงหลาน

เขาคือผู้มีอำนาจของอาณาจักรนี้ในการตัดสินชี้เป็นชี้ตายของผู้คนทั้งหมด

เมื่อเข้าไปพัวพันกับเขา นอกจากที่จะทำให้สูญเสียอิสรภาพแล้วยังมีปัญหาตามมาอีกนับไม่ถ้วน และเมื่อไม่ระวังพลาดพลั้งไป ชีวิตก็อาจจะไม่ได้มีอยู่ต่อแล้ว

หนุ่มหล่อทั้งหลายหวังว่าภายภาคหน้าอาจได้พบกันอีก เงินไม่มีก็ยังพอหาได้ แต่ชีวิตไม่มีแล้วก็คือไม่มีเลย

ในเมื่อสู้เขาไม่ได้ มันก็ต้องหนีปะ ?

"ในเมื่อองค์พรรดิอยากให้ข้าทำอะไรสักอย่างให้ ตัวหม่อมฉันจะปฏิเสธได้เยี่ยงไร ?" ลู่ยุ๋นหลัวเงยหน้าขึ้นพร้อมเขย่งเท้า แขนคว้าไว้ที่คอของเขา รายยิ้มสุกสกาวดั่งดวงดาว แท้ที่จริงใบหน้ารูปไข่ที่ช่างงามกว่าสิ่งใดในโลกดั่งอาทิตย์ที่ส่องสว่างยากที่จะให้ผู้ใดไม่เหลือบมอง

นึกไม่ถึงว่าจี้อู๋เจวี๋ยจะตกอยู่ในช่วงเวลานี้จนลืมเนื้อลืมตัวไปชั่วครู่

ริมฝีปากแดงอมชมพูระเรื่อขยับเข้ามาใกล้ริมฝีปากทีเรียบแน่น เพียงสายตาที่จ้องมองก็เหลืออีกเพียงนิดที่จะสัมผัส ดวงตาคู่นั้นที่มีประกายดั่งผิวน้ำฤดูใบไม่ร่วงก็มีประกายขึ้นมาทันใด

ภายในใจของจี้อู๋เจวี๋ยกลับรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมา

และก็เป็นอย่างที่สังหรณ์ใจ....

“ฮัดชิ้ว !”

เสียงจามที่ส่งเสียงดังสนั่น จี้อู๋เจวี๋ยถูกจามรดเต็มใบหน้า

ใบหน้าอันเย็นชาที่ขึงขังเล็กน้อยก็ค่อย ๆ ปรากฏรอยร้าวของโทสะจนขนาดถึงขมวดยุบเข้ม ราวกับทั้งใบหน้าได้เปลี่ยนเป็นสีดำของถ่ายหินก็ไม่ปาน

ไม่ต้องสงสัยว่าหญิงนางนี้นั้นจงใจ

แววตาที่ขณะนี้โกรธเป็นฝืนเป็นไฟมองจ้องสายตาที่มีรอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏขึ้นของนาง "ฝ่าบาทโปรดทรงเมตตา หม่อมฉันช่วงนี้อาจจับไข้เล็กน้อย ฮัดชิ้ว !"

ขณะที่นางพูด นางก็ยังคงจามต่อไป 

แววของนางได้จับจ้องไปยังสายที่กำลังจะระเบิดปะทุไฟออกมาราวกับจะไร้การควบคุมของเขา นางป้องปากและจมูกของนาง เร่งรีบหันกลับไปโดยอาศัยจังหวะนี้หนีออกจากพื้นที่จับกุมของจี้อู๋เจวี๋ย "องค์จักรพรรดิได้โปรดทรงเมตตาอภัยให้หม่อมฉันด้วย หม่อมฉันเหมือนจะเป็นไข้กะทันหัน อย่างไรข้าก็เกรงกลัวว่าจะนำหวัดไปติดพระองค์"

เมื่อกล่าวจบนางก็ถอยหลังไปอีกไม่กี่ก้าว เหมือนกับกลัวว่าจะนำหวัดนี้ไปติดองค์จักรพรรดิจริง