ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 3

รอยยิ้มน่ารักเข้ากับดวงตาสดใสดั่งแสงระยิบระยับบนผิวน้ำในฤดูใบไม้ร่วงตอบรับกับคิ้วโก่งโค้งงามดั่งกันศรของนาง แม้แต่ชุดคลุมอำพรางหลวม ๆ สบาย ๆ สีดำในยามวิกาลก็ไม่สามารถปกปิดความเลอค่าในตัวนางได้เลย

ภายใต้แสงอ่อนรำไร นางถือจอกเหล้าไว้ในมือพร้อมยิ้มเบา ๆ ราวกับว่านางสามารถพรากความงดงามจากโลกใบนี้ได้เพียงแค่รอยยิ้ม

เขาไม่รู้มาก่อนว่าจะมีสตรีที่ไม่ธรรมดาแบบนี้อยู่ภายในวัง

แค่มองเพียงครั้งก็ไม่สามารถละสายตาจากนางไปได้อีกเลยดั่งนางสวรรค์ก็ไม่ได้กล่าวเกินไปเลย

“ถูกต้อง ข้าต้มเองกับมือ หมักไว้แรมเดือน” ลู่ยุ๋นหลัวยิ้มรับอย่างภูมิใจ แสงสลัวที่ไม่ชัดในคืนเดือนมืดเช่นนี้นางจึงยากที่จะรับรู้ความแปลกไปของชายตรงหน้า

จี้อู๋เจวี๋ยส่งเสียงยิ้มเยาะเบา ๆ ตั้งแต่ขึ้นครองบัลลังค์มาก็ไม่มีช่วงเวลาไหนที่เขาจะสบายใจเท่านี้มาก่อน

ค่ำคืนอันสงบเงียบและสายลมเย็นพัดโชยมา จนกระทั่งเสียงจากห้องโถงใหญ่ของวังหลีเซี๋ยดังแว่ว ๆ มา

ลู่ยุ๋นหลัวก็ตระหนักได้ว่าทันทีว่าทั้งสองยังอยู่บนหลังคาวัง และองค์จักรพรรดิก็ยังประทับอยู่ในตำหนักใต้เท้าด้านล่างของพวกเขา หากมีคนรู้เข้าจะต้องถูกตามล่าแน่นอน

ลู่ยุ๋นหลัวรีบบอกลา “นี่เวลาก็ผ่านมานานมากแล้ว หวังว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก”

เพียงแค่นางกำลังจะก้าวจากไปก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ “แล้วก็คราวหลังอย่าปีนขึ้นมาบนวังแอบดูองค์จักรพรรดิกับนางสนมดื่มด่ำกันเลย องค์จักรพรรดิเนี่ย แปปเดียวก็เรือล่มปากอ่าวแล้ว ไก่อ่อนซะจริง ๆ”

“พรูด!!!...” จี้อู๋เจวี๋ยสำลักเหล้าที่กำลังดื่มพ่นออกมาเป็นสาย

เขาเงยหน้าขึ้นในทันใด แต่เงาของลู่ยุ๋นหลัวก็จากไปเสียแล้ว

เพียงอึดใจต่อมา ด้านหลังของจี้อู๋เจวี๋ยก็ปรากฏเงาดำร่างหนึ่งตะโกนมา “องค์จักรพรรดิ!”

“จับตัวนางมาให้ได้!”

“พะยะค่ะ!” เงาดำร่างนั้นสลายหายไปในทันที

ใบหน้าขุ่นเขืองใจของจี้อู๋เจวี๋ยปรากฏได้อย่างชัดเจน นางช่างกล้าพูดว่าเราไก่อ่อน ทั้ง ๆ ที่เขาก็รู้ว่านางไม่ได้กล่าวถึงเขา แต่เมื่อได้ฟังแล้วก็อดที่จะโมโหไม่ได้จริง ๆ

สนมหลันเฝ้ารอองค์จักรพรรดิ ยามแล้วยามเล่าที่ผ่านไป องค์จักรพรรดิก็เสด็จมาไม่ถึงตำหนักสักที แต่เมื่อนางได้ยินเสียงคนพูดว่าองค์จักรพรรดิเสด็จรับสนมเหยาประทับตำหนักก่อน นางก็นำคนของนางตามไปขัดขวางทันที

สนมเหยาก็เหมือนดั่งน้ำมันรดเข้ากองไฟ นางยืนกรานขัดขวางสนมหลันต่อไปเช่นเดียวกันจนกว่าจะได้เข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ เลยทำให้หน้าประตูวังขณะนี้ส่งเสียงกันอึกทึกครึกโครมดังลั่น

สนมเหยาคิดน้อยใจกับตัวเอง องค์จักรพรรดิเสด็จมาเมื่อใดทำไมนางไม่เห็นแม้เพียงเงา ทั้งสองฝ่ายต่างเริ่มชุลมุนลงไม้ลงมือทะเลาะกันยกใหญ่

“เอะอะเสียงดังอะไรกัน?” จี้อู๋เจวี๋ยพูดด้วยน้ำเสียงอันเย็นเยียบพร้อมกับดวงตาสีนิลของเขา องค์จักรพรรดิคิดในใจ วันนี้ก็ฤกษ์ยามงามดีพอดี จะได้จัดการคนที่ก่อความวุ่นวายในตำหนักใน

“เตรียมขบวนเสด็จ“

“รับทราบ!”

ลู่ยุ๋นหลัวเมื่อกลับมาถึงตำหนักเย็นก็พบกับหยินซวางสีหน้ากังวลเป็นอย่างมา

“เป็นอะไร ทำท่าทำทางกังวลอะไรอยู่นั่นแหละ” ลู่ยุ๋นหลัวพูดพลางขณะเดินเข้าตำหนักดื่มน้ำอย่างสบายใจ