ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 4

"นายหญิง ท่านกลับมาแล้ว !" เมื่อหยินซวางเห็นลู่ยุ๋นหลัวกลับมาถึงตำหนักก็โล่งใจขึ้นมาทันใด ลู่ยุ๋นหลัวเพิ่งกลับมาจากตำหนักในด้านหน้า นางได้ยินมาว่าสนมจากตำหนักวังหลีเซี๋ยและวังหลิวหยุนมีปากมีเสียงทะเลาะกันจนยากที่จะจับแยก

อาจจะพูดได้ว่าขณะที่นายหญิงกำลังจะได้ขึ้นอภิเษกในคืนนั้นเกิดเหตุการณ์ครั้งสำคัญขึ้น จักรพรรดิองค์ก่อนได้เสด็จสวรรคต ทำให้วันต่อมาองค์จักรพรรดิองค์ใหม่ที่เพิ่งขึ้นครองราชย์ได้มีคำบัญชาให้นางต้องประทับตำหนักเย็นในทันที ทั้ง ๆ ที่นางกำลังจะได้แต่งตั้งเป็นชายาเอกโดยจักรพรรดิองค์ใหม่

ถึงแม้การที่ถูกให้พักตำหนักเย็นในขณะที่กำลังจะได้อภิเษก แต่สถานะก็ยังคงเปรียบเสมือนฮองเฮาอยู่ ด้วยตำแหน่งของนายหญิงที่น่าสงสารเช่นนี้จึงไม่ควรเข้าไปอยู่ในศึกวิวาทะของสนมเลย ในครึ่งปีที่ผ่านมาที่นางต้องประทังชีวิตอยู่ในตำหนักเย็นแห่งนี้ก็น่าเวทนาพอแล้ว ถ้าถึงขนาดวันใดถูกหาว่าเป็นคู่อริกับสนมทั้งสองนางนั้นขึ้นมา อย่าว่าแต่ชีวิตอันสงบสุขที่มีอยู่ในปัจจุบันเลย กลัวว่าลมหายใจก็อาจจะไม่ได้มีอยู่ต่อด้วยซ้ำ

"นายหญิง แต่ก่อนตำหนักในยังไม่มีใครพำนัก เวลานั้นไม่มีใครรับรู้ถึงพวกเรา แต่เวลานี้มีสนมพำนักตำหนักในถึง 2 นาง ถ้านายหญิงไม่มีธุระใดก็อย่าข้องแวะถึงตำหนักในเลย"

"วางใจเถอะ ข้ามีวิธีของข้า" ในความทรงจำของร่างของเจ้าของเดิม ก่อนที่นางจะได้อภิเษกนางไม่เคยไปเยือนพระมหาราชวังมาก่อน อีกทั้งคืนอภิเษก ณ จวนขององค์รัชทายาทชุดของนางยังคลุมปกปิดใบหน้าเอาไว้ขนาดองค์รัชทายาทยังมองไม่เห็น คนอื่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เพียงแค่วันที่สองของการอภิเษกนางก็ถูกส่งไปยังตำหนักเย็นโดยทันที มีเพียงแค่นางข้าหลวงหยินซวางคอยรับใช้ ต่อให้นางออกไปโพนทะนาว่านายหญิงของนางอภิเษกได้เพียงแค่สองวันก็ถูกให้ไปพำนักตำหนักเย็น ก็เกรงว่าคงจะไม่มีใครเชื่อนาง

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่นางกลับมาที่ตำหนักเย็น นางจะระวังตัวเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้ใครพบเจอ

ลู่ยุ๋นหลัวหยิบจี้หยกนั้นออกมา นางหยิบมันพลิกไปพลิกมาและครุ่นคิดว่ามันจะขายได้สักเท่าไหร่

สีสันของเนื้อหยกไม่เลวเลยทีเดียว สุกใส่ส่องสกาว แสงสะท้อนระยิบระยับ เพียงแค่สัมผัสก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่แตกต่าง จะต้องเป็นจี้หยกหายากแน่นอน

“นายหญิง จี้หยกนี้ท่านได้แต่ใดมา ?”

"มีคนเพิ่งซื้อตำรารวมภาพจากข้าโดยใช้จี้หยกนี้แทนตำลึง ผ่านไปสัก 2 - 3 วันข้าจะให้ขันทีเฉิงที่ออกไปซื้อของนอกวังออกไปจำนำให้ พวกเราเก็บหอมตำลังสักระยะ น่าจะพอเป็นค่าหลบหนีจากวังให้ผู้ดูแลที่เป็นแม่นมและขันถี" นางหลุดมาอยู่ที่โลกแห่งนี้ก็ครึ่งค่อนปีได้แล้ว ตลอดที่ผ่านมาก็หาเลี้ยงตนโดยขายตำราเหล่านี้เรื่อยมา วันนี้เปรียบดั่งความฝันของนางจะได้ออกจากวังของนางใกล้เป็นจริงขึ้นมาอีกก้าว