ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 32

เขาชำเลืองมองนางชั่วครู่ สิ่งที่นางขอก็ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร เขาก็เซ็นต์ลงบนกลางดาษอย่างรวดเร็ว "จำไว้ กระดาษแผ่นนี้มีพระปรมาภิไธยของข้า ห้ามทำมันสูญหายเด็ดขาด"

"ได้ ๆ ได้เลยเพค่ะ บ่าวเข้าใจแล้ว !" ไม่ต้องเอื้อนกล่าวใดอีกนางก็รีบเก็บรักษาไว้อย่างเป็นอย่างดี นี่เทียบเท่ากับเงินสามพันตำลึงและก็เป็นความหวังสิ่งเดียวที่นางจะได้ออกจากวังแห่งนี้

เมื่อนางเก็บพระราชสาส์นนั้นเรียบร้อย นางก็หยิบกระดาษมาหนึ่งม้วนพร้อมกับเขียนลงไปและพับเป็นสี่เหลี่ยม "องค์จักรพรรดิ ภายในเป็นขั้นตอนแรกของการวิธีการป้องกันภัยแล้ง บ่าวขอให้องค์จักรพรรดิโปรดทรงเปิดทอดพระเนตรภายในอีกสองวันข้างหน้า"

ขั้นแรก ?

นั่นเท่ากับพรุ่งนี้ถึงจะได้ดู

เขาขมวดคิ้ว สงสัยว่านางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

"องค์จักรพรรดิ ท่านอ๋องรุ่ยและท่านอ๋องเฉินมาเสด็จเข้าเฝ้าพะยะค่ะ" เฉาจงฉวนกราบทูลรายงาน

ท่านอ๋องเฉิน ?

จู่ ๆ จี้อู๋เจวี๋ยเลิกคิ้วชำเลืองมองลู่ยุ๋นหลัว "เข้ามาได้ !"

แววตาที่มองลู่ยุ๋นหลัวกลับทำให้นางหวาดกลัวและอธิบายไม่ถูก

นางทำผิดเรื่องอะไร !

ทำไมถึงมองนางด้วยแววตาเช่นนั้น ?

"ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรแล้ว บ่าวกราบบังคมทูลขอลา !" ลู่ยุ๋นหลัวเข้าใจกาลเทศะดีอีกทั้งนางยังมีธุระอื่นไปทำต่อ จะเป็นการดีที่นางรีบปลีกตัวจากไป

"หยุดก่อน !"

น้ำเสียงอันยืดยาวจากทางด้านหลังก็พูดดังขึ้น "ข้าสั่งให้เจ้าไปได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?"

"กลับมาอยู่กับข้าก่อน" เป็นคำสั่งที่ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธได้

ลู่ยุ๋นหลัวทำได้เพียงแค่หันหลังกลับไปและอยู่เคียงข้างองค์จักรพรรดิต่อ

เพียงไม่นาน ประตูบานนั้นก็มีชายสองคนสวมชุดภูมิฐานหรูหราเดินเข้ามา

หนึ่งในสองคนนั้น ลักษณะอายุราวสิบหกสิบเจ็ดปีหน้าตาหล่อเหลาอ่อนโยน เขาผู้นี้น่าจะลำดับศักดิ์เล็กสุดท่านอ๋องน้อยรุ่ย ซึ่งสีหน้าเขาตอนนี้กลับไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก