ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 33

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ซ่างหยวนโจวจะต้องไม่เกิดการก่อโกลาหล

"มณฑลซ่างหยวนยังเหลือธัญพืชที่คงคลังอยู่เท่าใด ?" จี้อู๋เจวี๋ยถามขึ้นหลังจากครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่

"เหลือไม่มาก เพียงพอสำหรับระยะเวลาเพียงแค่สองวัน"

จี้อู๋เจวี๋ยสีหน้ากลับจริงจังเคร่งเครียดขึ้นทันที

ถึงแม้จะขนส่งธัญพืชจากเมืองหลวงไปตอนนี้เมื่อรวมเข้ากับระยะเวลาขนส่ง อย่างน้อยก็ใช้เวลากว่าครึ่งเดือนขึ้นไปซึ่งใช้เวลานานเกินไป

น้ำไกลไม่สามารถช่วยไฟใกล้ได้ (น้ำไกลไม่สามารถช่วยไฟใกล้ได้ หมายถึง ความช่วยเหลือจากที่ห่างไกลอาจช่วยภัยพิบัติหรือเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นใกล้ได้อย่างไม่ทันถ่วงที หรืออาจสายไปแล้วที่จะช่วยเหลือ)

"แล้วมณฑลใกล้เคียงว่าอย่างไรบ้าง ?"

"ข้าถามหมดแล้ว ธัญพืชมณฑลใกล้เคียงราคาก็เพิ่มขึ้นอย่างน่าตกใจ ธัญพืชที่คงคลังของพวกเขาก็เหลือไม่มากเช่นเดียวกัน" ท่านอ๋องน้อยรุ่ยทรงถอนหายใจหลังจากตรัสจบ

ยิ่งไปกว่านั้นในช่วงเวลานี้ ทุกมณฑลต่างก็ประสบพบเจอปัญหาภัยแล้งและราคาธัญพืชทั้งนั้น  ถ้าหากมณฑลไหนส่งมอบธัญพืชให้กับมณฑลซ่างหยวน มณฑลนั้นก็จะไม่มีธัญพืชเช่นเดียวกัน

เพียงชั่วขณะหนึ่งทั้งห้องทรงตำราก็เงียบงันอย่างน่าประหลาดใจ

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม บ่าวผู้นี้ขอพูดสักสองประโยคได้มั๊ยพะยะค่ะ ?” ลู่ยุ๋นหลัวทนไม่ไหวอีกต่อไป

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอับจนหนทางแล้ว

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยเมื่อทรงเห็นมุมของห้องทรงตำรามีขันทีน้อยรูปร่างหน้าตาดีอยู่พอควรยืนอยู่

สายตาของจี้อู๋เจวี๋ยก็มองไปที่ลู่ยุ๋นหลัว เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่านางจะมีวิธีการอันใด "เจ้าลองว่ามา !"

"บ่าวผู้นี้มีวิธีการที่จะทำให้ราคาธัญพืชที่มณฑลซ่างหยวนกลับไปเท่าเดิมภายในสองวันอีกทั้งยังราคาถูกลงไปอีกด้วย" ลู่ยุ๋นหลัวทูลกล่าว

"ราคากลับไปเท่าเดิม ?" ท่านอ๋องน้อยรุ่ยยิ้มเยอะกลับมา "ไอพวกพ่อค้าพวกนั้นไม่ใช่จะหัวอ่อนว่านอนสอนง่ายขนาดนั้น ขนาดข้าที่เป็นท่านอ๋องยังไม่มีวิธีการรับมือ เจ้าซึ่งเป็นเพียงแค่ขันทีจะไม่คุยโวโอ้อวดเกินตัวไปรึ"

"เสด็จพี่รอง ทำไมข้างตัวท่านถึงมีคนที่ชอบโอ้อวด ชอบยกตนข่มท่านอยู่ข้างกายท่านได้ ?" สีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของท่านอ๋องน้อยรุ่ยมองไปที่ลู่ยุ๋นหลัว

ลู่ยุ๋นหลัวไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านพร้อมยิ้มรับทูลตอบกลับไป "ท่านอ๋องน้อยรุ่ย ถ้าหากท่านทรงไม่เชื่อใจข้า งั้นเรามาวางเดิมพันกันดีมั๊ยพะยะค่ะ"

ยิ่งไปกว่านั้นการกระทำของนางครั้งนี้เป็นเพียงหนึ่งในแผนการหลบหนีจากวังแห่งนี้

"เสด็จพี่รอง ! เสด็จพี่ลำเอียงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ?" ท่านอ๋องน้อยรุ่ยไม่ค่อยพอพระทัย แต่ไหนแต่ไรเสด็จพี่รองมักจะรักใคร่เสด็จน้องผู้นี้อยู่ร่ำไปไม่ใช่รึ ？

ทำไมวันนี้กลับให้เขาสัญญาเดิมพันที่ไม่เป็นธรรมกับขันทีผู้นี้ไปได้

สีหน้าของท่านอ๋องน้อยรุ่ยกลับทรงดูย่ำแย่มาก

จี้อู๋เจวี๋ยรู้สึกว่าเขานั้นไม่ได้มีเจตนาที่คิดจะช่วยพูดแทนเสด็จน้องเลย เขาเลยจึงไม่มีทางเลือกอื่นพร้อมกับมองไปที่ลู่ยุ๋นหลัว "เจ้ามีวิธีการอะไรเจ้าก็รีบพูดมา"

"บ่าวขอทูลกล่าวพะยะค่ะ เนื่องจากมณฑลใกล้เคียงมณฑลซ่างหยวนนั้นมีธัญพืชในคงคลังไม่เพียงพอที่จะให้การช่วยเหลือมณฑลซ่างหยวนได้ แต่พวกพ่อค้าในมณฑลเหล่านั้นกลับมีตุนไว้อยู่ไม่น้อย" ลู่ยุ๋นหลัวพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยกรอกพระเนตรในทันควัน คำพูดไม่ไร้สาระไปรึ ?

พ่อค้าธัญพืชคนไหนกันที่ไม่มีธัญพืชอยู่ในมือ ?

แต่คำถามคือพวกเขาจะยอมเต็มใจขายธัญพืชในราคาต่ำส่งไปให้มณฑลซ่างหยวนได้อย่างไรต่างหาก ?