ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 34

"เพียงแค่ท่านอ๋องน้อยทรงสั่งให้คนนำพระราชโองการ ป่าวประกาศทั้งพื้นที่ของมณฑลซ่างหยวนที่มีการซื้อขายธัญพืช โดยไม่มีการกำหนดเพดานราคา อยากขายกี่ตำลังก็ขาย เมื่อถึงเวลาราคาธัญพืชของมณฑลซ่างหยวนจะตกลงมาเองพะยะค่ะ"

"ไม่กำหนดเพดานราคา ?" ท่านอ๋องน้อยรุ่ยตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน

นี่ถือว่าเป็นวิธีการประเภทไหนกัน ?

ราคาธัญพืชที่มณฑลซ่างหยวนราคาสูงถึงสิบตำลังเป็นประวัติการไปแล้ว ถ้าหากฝ่ายปกครองมณฑลนั้นยังคงไม่มีการควบคุมราคา อีกทั้งยังไปส่งเสริมการเพิ่มของราคาอีก ราคาของธัญพืชก็คงวุ่นวายโกลาหลเป็นแน่

กลัวว่าเพียงแค่นำพระราชโองการนี้ประกาศออกไป เขาจะถูกผู้คนกร่นด่าสาปแช่งในทันที

นี่คือการช่วยกดราคาธัญพืชจริงงั้นเหรอ ?

นี่มันเป็นการส่งเสริมการเพิ่มขึ้นของราคาธัญพืชชัด ๆ !

นี่กำลังจะช่วยเขาแก้ปัญหาหา หรือว่าสร้างปัญหาให้เขากันแน่ !

ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะว่าเสด็จพี่รองปกป้องขันทีผู้นี้อยู่ เขาคงสั่งคนให้นำขันทีผู้นี้ลงไปโบยไม้ใหญ่สักสิบที นี่ไม่ใช่พูดเรื่องไร้สาระอยู่เหรอ ?

แต่ใครจะรู้ หลังจากจี้อู๋เจวี๋ยได้ยิน เขากลับมีท่าทีครุ่นคิด

ถ้าไม่พูดก็คงจะไม่ได้ว่า วิธีที่นางหยิบยกนั้นถือว่าเป็นวิธีที่ได้ผลเร็วที่สุดแล้ว

ในเวลาไม่ถึงสองวัน ธัญพืชมณฑลซ่างหยวนจะต้องลดฮวบอย่างรวดเร็ว เขามองลู่ยุ๋นหลัวอย่างประหลาดใจ หญิงนางนี้ดูเหมือนจะฉลาดกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ "งั้นก็ทำตามคำแนะนำของนางเลยละกัน"

"เสด็จพี่รอง !" ท่านอ๋องน้อยรุ่ยทรงไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก

เจ้าขันทีผู้นี้ล้อกันเล่นใช่มั๊ย ทำไมขนาดเสด็จพี่รองยังเออออไปด้วย

หากจัดการเรื่องนี้ไม่ดีไปผู้คนจะต้องก่อความโกลาหลเป็นแน่

"เสด็จลุงสาม ท่านพูดสักอย่างสิ" ท่านอ๋องน้อยรุ่ยส่งสายตาไปยังจี้หลิงเฉินที่อยู่ด้านข้าง

ผู้ที่เสด็จเข้ามาถึงยังทรงตำราและนิ่งเงียบอยู่ตลอดอย่างท่านอ๋องเฉินกลับยิ้มเบา ๆ และตอบกลับไป "อ๋องผู้นี้คิดว่าวิธีนี้ดีเลยทีเดียว ควรค่าที่จะลอง"

ลู่ยุ๋นหลัวไม่คิดมาก่อนว่าท่านอ๋องเฉินผู้นี้จะมองได้ทะลุปรุโปร่ง แค่ชั่วครู่ก็มองเห็นถึงปัจจัยสำคัญของปัญหานี้ออก นางจึงอดไม่ได้ที่จะมองเขา

เมื่อมองจากมุมนี้จะเห็นใบหน้าด้านข้างของเขาพอดีที่บัดนี้ปรากฏรายยิ้มสดใสจาง ๆ