ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 35

ยุ๋นหลัว ?

โอ้วพระเจ้าช่วย !

ลู่ยุ๋นหลัวขนลุกชันไปทั้งตัว

จี้อู๋เจวี๋ยกำลังเรียกชื่อนาง ？

เวลาแบบนี้ ？สถานที่แบบนี้ ？น้ำเสียงแบบนี้ ？

ไม่ว่านางจะฟังอย่างไรก็รู้สึกคำพูดแปลก ๆ ไป

เป็นไปได้หรือไม่ว่านางเพียงส่งสายตามองไปที่ท่านอ๋องเฉินเพียงครู่ นั่นเลยทำให้จี้อู๋เจวี๋ยหึงหวง ?

ด้วยเหตุผลนี้ นางก็ยังกลัวว่าตัวเองจะไม่เชื่อ

คนอย่างจี้อู๋เจวี๋ย แถบไม่เคยจะเห็นนางอยู่ในสายตา ส่วนที่จะมาหึงหวงยิ่งไม่ต้องพูด

ยิ่งไปกว่านั้นนางก็แค่มองเพียงชั่วครู่แค่นั้น

แต่สิ่งที่ท่านอ๋องเฉินตรัสต่อจากนี้ทำให้ลู่ยุ๋นหลัวตะลึงไปชั่วขณะ "เรื่องอดีตมันก็ผ่านไปแล้ว ในเมื่อนางเป็นสนมของฝ่าบาท ก็ทรงปฏิบัติต่อนางให้ดีก็เพียงพอแล้ว"

ใบหน้าท่านอ๋องเฉินมีรอยยิ้มจาง ๆ ประดับ บนใบหน้าที่ซีดเซียวราวกับป่วยไข้ต่อให้ใครต่อใครมองต่างก็ต้องเจ็บปวดหัวใจ

คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร ?

ทำไมถึงพูดราวกับนางมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างกับท่านอ๋องเฉินมาก่อน

ไม่ใช่ว่าพวกเขาทั้งสองเพิ่งเจอวันนี้วันแรกหรอกเหรอ ?

ลู่ยุ๋นหลัวตกตะลึง

ใครก็ได้ช่วยบอกนางทีว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ?

ท่านอ๋องเฉินทรงลุกขึ้น |ยุ๋นหลัว ออกมากับข้าสักชั่วครู่"

ยุ๋นหลัว ？

นางชะงักไปครู่หนึ่ง

ท่านอ๋องเฉินก็เรียกนางว่ายุ๋นหลัวเหมือนกับจี้อู๋เจวี๋ย

แทนที่จะเรียกลู่ยุ๋นหลัว ?

โดยเฉพาะเรียกนางออกมาข้างนอกต่อหน้าจี้อู๋เจวี๋ย !

นางไม่ต้องมองกลับไปก็สัมผัสได้ถึงแววตาอันเยือกเย็นของผู้ที่อยู่หลังนาง

นางควรจะไปหรือไม่ไปกันแน่ ?

อย่างน้อยนางก็ฐานะที่นางเป็นสนมของจี้อู๋เจวี๋ย

หากรับสั่งออกไปกับท่านอ๋องเฉิน นางจะโดนจี้อู๋เจวี๋ยสกัดขาหรือไม่ ?

ลู่ยุ๋นหลัวมีความสงสัยเล็กน้อย "ขันทีเฉา เจ้ากำลังทำอะไร?"

"องค์จักรพรรดิทรงมีรับสั่ง ให้บันทึกการสนทนาทั้งหมดของท่านและท่านอ๋องเฉินโดยห้ามพลาดแม้แต่คำเดียว" เมื่อกล่าวจบเฉาจงฉวนก็พุ่งไปยังขันทีที่อยู่ด้านข้างพร้อมเอ่ยกล่าว "เจ้ายังไม่รีบจดบันทึกอีกรึ ?"

"ขอรับ ขันทีเฉิง !"

ขันทีผู้นั้นก็เริ่มลงมือจดบันทึกทันที โดยสิ่งที่ปรากฏนั้นคือคำสนทนาที่ลู่ยุ๋นหลัวกับขันทีเฉิง

ยุ๋นหลัวใบหน้าประดับด้วยสีดำจาง ๆ ในทันที

ไม่แปลกใจเลยที่จี้อู๋เจวี๋ยจะไม่คัดค้าน ที่แท้ก็ส่งคนมาอยู่ประกบคอยสังเกตุการณ์

ช่างร้ายกาจสะจริง !

เฉาจงฉวนเตือนขันทีที่อยู่ด้านข้างเพิ่มเติมอีก "สีหน้าและน้ำเสียงก็ต้องจดบันทึกลงไปให้หมด"

จนขันทีผู้นั้นก็เริ่มเขียนบันทึกเพิ่มไปต่อว่า "เสี่ยวลู่จึหน้าดำเหมือนถ่าน จ้องมองพวกเขาหนึ่งครั้ง"

คำพูดของลู่ยุ๋นหลัวจุกอยู่ในลำคอ

หน้านางดำเหมือนถ่านเลยเหรอ ?

ใบหน้าของนางต้องเป็นอ่อนโยนสงบเสงี่ยมไม่ใช่เหรอ ? ผิวพรรณขาวงาม อ่อนโยนนิ่มนวลดุจผิวน้ำ รอยยิ้มใสสะอาด เจ้าขันทีเฉิงคนนี้ เขียนบันทึกเป็นมั๊ย ？

"ยุ๋นหลัว เข้ามานี่สิ !" เสียงที่นุ่มนวลดังขึ้น