ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 35

ยุ๋นหลัว ?

โอ้วพระเจ้าช่วย !

ลู่ยุ๋นหลัวขนลุกชันไปทั้งตัว

จี้อู๋เจวี๋ยกำลังเรียกชื่อนาง ？

เวลาแบบนี้ ？สถานที่แบบนี้ ？น้ำเสียงแบบนี้ ？

ไม่ว่านางจะฟังอย่างไรก็รู้สึกคำพูดแปลก ๆ ไป

เป็นไปได้หรือไม่ว่านางเพียงส่งสายตามองไปที่ท่านอ๋องเฉินเพียงครู่ นั่นเลยทำให้จี้อู๋เจวี๋ยหึงหวง ?

ด้วยเหตุผลนี้ นางก็ยังกลัวว่าตัวเองจะไม่เชื่อ

คนอย่างจี้อู๋เจวี๋ย แถบไม่เคยจะเห็นนางอยู่ในสายตา ส่วนที่จะมาหึงหวงยิ่งไม่ต้องพูด

ยิ่งไปกว่านั้นนางก็แค่มองเพียงชั่วครู่แค่นั้น

แต่สิ่งที่ท่านอ๋องเฉินตรัสต่อจากนี้ทำให้ลู่ยุ๋นหลัวตะลึงไปชั่วขณะ "เรื่องอดีตมันก็ผ่านไปแล้ว ในเมื่อนางเป็นสนมของฝ่าบาท ก็ทรงปฏิบัติต่อนางให้ดีก็เพียงพอแล้ว"

ใบหน้าท่านอ๋องเฉินมีรอยยิ้มจาง ๆ ประดับ บนใบหน้าที่ซีดเซียวราวกับป่วยไข้ต่อให้ใครต่อใครมองต่างก็ต้องเจ็บปวดหัวใจ

คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร ?

ทำไมถึงพูดราวกับนางมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างกับท่านอ๋องเฉินมาก่อน

ไม่ใช่ว่าพวกเขาทั้งสองเพิ่งเจอวันนี้วันแรกหรอกเหรอ ?

ลู่ยุ๋นหลัวตกตะลึง

ใครก็ได้ช่วยบอกนางทีว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ?

ท่านอ๋องเฉินทรงลุกขึ้น |ยุ๋นหลัว ออกมากับข้าสักชั่วครู่"

ยุ๋นหลัว ？

นางชะงักไปครู่หนึ่ง

ท่านอ๋องเฉินก็เรียกนางว่ายุ๋นหลัวเหมือนกับจี้อู๋เจวี๋ย

แทนที่จะเรียกลู่ยุ๋นหลัว ?

โดยเฉพาะเรียกนางออกมาข้างนอกต่อหน้าจี้อู๋เจวี๋ย !

นางไม่ต้องมองกลับไปก็สัมผัสได้ถึงแววตาอันเยือกเย็นของผู้ที่อยู่หลังนาง

นางควรจะไปหรือไม่ไปกันแน่ ?

อย่างน้อยนางก็ฐานะที่นางเป็นสนมของจี้อู๋เจวี๋ย

หากรับสั่งออกไปกับท่านอ๋องเฉิน นางจะโดนจี้อู๋เจวี๋ยสกัดขาหรือไม่ ?