ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 36

ลู่ยุ๋นหลัวจึงทำได้เพียงส่งสายตาเป็นสัญญาณให้กับขันทีเฉา หวังว่าเขาจะจดบันทึกแต่เรื่องดี ๆ ลงไป

“คาราวะท่านอ๋องเฉิน” ลู่ยุ๋นหลัวย่อเคารพ

ท่านอ๋องเฉินกลับไม่มีท่าทีใดต่อขันทีเฉาที่กำลังบันทึกการสนทนาอยู่ด้านข้าง เขาทรงหยิบจดหมายส่งให้นางพร้อมกับตรัสด้วยเสียงที่นุ่มนวลไพเราะ “บิดาของเจ้าได้ขอให้คนส่งจดหมายฉบับนี้มาที่วังของข้าในคืนก่อนที่บิดาเจ้าจะถูกปลงชีวิต”

ท่านอ๋องเฉินทรงยื่นจดหมายให้กับนาง

“กว่าครึ่งปีที่ตัวข้าอ๋องผู้นี้ได้ออกจากเมืองหลวงจนกระทั่งสองวันก่อนที่ข้าได้กลับมา ถึงได้รู้ว่ามีจดหมายฉบับนี้ส่งมา ข้าหวังว่ามันจะไม่สายเกินไปที่ข้าจะส่งให้เจ้า”

จดหมาย ?

นี่คือสิ่งที่บิดาของเจ้าของร่างเดิมทิ้งไว้ให้ก่อนเสียไปงั้นหรอ ?

น่าเสียดายที่มันสายเกินไป !

ลู่ยุ๋นหลัวมีความหนักใจขณะที่รับจดหมายฉบับนั้นจากท่านอ๋องเฉิน “เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างสูง ท่านอ๋องเฉิน”

ท่านอ๋องเฉินทรงสรวลยิ้มจาง ๆ “เจ้าไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอก”

หะ ?

เพียงลู่ยุ๋นหลัวเงยหน้ามองต้นเสียง กลับเพียงเห็นรอยยิ้มอันงดงามและอริยาบถที่กำลังเดินจากไป

มันหมายความว่ายังไงกันแน่ ?

พูดอธิบายสักนิดก่อนไม่ได้รึไง ?

เดินจากไปง่าย ๆ เลย ?

ไม่จำเป็นต้องเกรงใจมันหมายความยังไงกันแน่ !

คำถามมากมายเกิดขึ้นอยู่ในใจลู่ยุ๋นหลัว

“ท่านอ๋องเฉิน เราได้เคยเจอกันมาก่อนมั๊ยพะยะค่ะ ?”

“เราไม่เคยเจอกันมาก่อน !”

ไม่เคยเจอกัน ?

ผีตัวไหนจะเชื่อเนี่ย !

ถ้าเราเคยเจอกันมาก่อนจริง นางก็ควรจะจำได้แม้เพียงเล็กน้อยแต่กลับจำอะไรเรื่องนี้ไม่ได้เลย ?

นางเกาศรีษะอย่างอดไม่ได้ หยินซวางจะต้องรู้เรื่องอะไรสักอย่าง นางกลับไปจะต้องถามเรื่องนี้ให้ได้